ไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูกที่กลับมาใช้ชีวิตในเมืองหลงงอีกครั้ง

เกิดคำถามขึ้นในใจว่า
1. ความมีน้ำใจของคนหาได้ยากมากกว่าเมื่อก่อน 

เหตุเกิดในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ชื่อดังในสามย่าน
การใช้ลิฟโดยสารของวัยรุ่นที่ขาดน้ำใจในการช่วยเหลือผู้สูงอายุ เข้าใจว่าเป็นในสภาวะรีบเร่ง แต่ไม่ควรอารมณ์เสียใส่ผู้ที่เคลื่อนไหวได้ช้า และไม่ไวเท่าวัยรุ่น

2. การระงับโทสะของผู้คนในสภาวะรีบเร่ง ดูเหมือนจะขาดการอบรมไม่มากก็น้อย

เหตุเกิด ณ ลานจอดรถในห้างสรรพสินค้าชื่อดังขนาดใหญ่ย่านปิ่นเกล้า
เมื่อมีคนขับรถเพื่อรอจอดในที่ของผู้สูงอายุ (จอดรอเมื่อมีรถที่กำลังจะออกจากที่จอด ) ก็มีรถอีกคันขับมาด้วยความรีบเร่งเพื่อจะผ่านไป ซึ่ง ขณะนั้นลาดจอดรถมีแสงสว่างค่อนข้างน้อย รถคันที่จอดรอจึงเคลื่อนรถช้าไป  ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งซึ่งขับรถตามมาลงมาว่ากล่าวอย่างไม่สุภาพ และกล่าวประชดประชันว่าไหนหล่ะที่ว่าง  ทั้งๆที่ รถที่จอดเดิมกำลังเตรียมตัวขับออกจากที่จอด แล้วก็เดินไปขึ้นรถและขับออกไปอย่างอารมณ์เสีย 
 
ถ้าคนเราพูดจากันดีกว่านี้สักนิด คุยกันด้วยเหตุผล  ไม่ใช่เด็กประถม

3. การช่วยเหลือลูกค้า ความเอาใจใส่ลูกค้า
เหตุเกิด ณ ลานจอดรถ ที เค พาร์ค 

เมื่อรถยนต์คันหนึ่งขับเข้าไป ใช้บริการในลาดจอดรถ เจอกับพนักงานโบกรถที่ขาดความสุภาพ มากถึงมากที่สุด
เมื่อขับเข้ามาในลาดจอดได้แต่โบกมือให้ไปหาที่จอดเองตามยถากรรม 
ตอนออกจากลานจอดด้วยฝนตกหนักมาก การถอยรถจึงเป็นไปได้ยากกว่า ปกติกอปรกับมีรถจอดเต็มทุกช่อง ระยะห่างมีน้อยต้องใช้ความระมัดระวังในการถอดออกจากลานจอดรถ หากพลาดอาจจะทำให้รถของผู้อื่นเกิดความเสียหายได้ แต่พนักงานโบกรถคงไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ กลับแสดงความไม่สุภาพมากมากมาช่วยโบกแต่ไม่ทันใจ ก็ปล่อยให้ถอยออกเองตามยถากรรม ประมาณว่าถอยไม่ได้ก็ไม่ต้องออกจากลานจอด