แม่ของผมมมมมม

เมื่อผมคิดว่าผมทำบางสิ่งบางอย่างผมคิดไปก่อนเลยว่าผมทำได้ ถึงแม้ผลออกมามันได้แต่อาจจะไม่ตรงตามความต้องการของผมบ้าง ผมรู้สึกว่าผมมีบางสิ่งที่ดีกว่าคนอื่นนั้นก็คือ แม่ของผม แม่ผมคอยสนับสนุนผมทุกครั้งเป็นห่วงผมทุกครั้ง เวลาที่แม่รู้ว่าผมโกหกแม่ไม่พยายามถามความจริงกับผม แม่เป็นห่วงผมมากมากกว่าพ่อมันอาจจะเพราะผมสนิทกับแม่มากกว่า สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือการทำให้แม่เสียใจ ตอนนี้ผมอายุ15ครับ ตอนม.1เป็นช่วงที่มีโควิดหนักมากผมก็ไม่ค่อยเข้าเรียนเพราะมันน่าเบื่อบวกกับผมติดเกมด้วยผมติด ร.ไป14ตัวตอนนี้ผมแก้หมดแล้วนะครับ ตอนติด ร.แม่ผมบอกว่าผมเป็นอะไรเพราะปกติผมไม่เคยได้เกรดแย่ขนาดนี้ ผมรู้สึกแย่มากตอนนั้น แม่บอกผมแล้วร้องไห้ว่าไม่เป็นไรถือว่าครั้งนี้เป็นประสบการณ์ให้ผมได้เรียนรู้ ว่าผมทำอย่างนั้นมันไม่ดีต่อผมแม่ร้องผมเป็นคนไม่ดีที่ทำให้แม่เสียใจ ผมเลยพยายามจนผมแก้ ร.หมด
ตอนม.2ผมไม่ติด ร.ครับได้3.95ได้ที่20ของห้องดีขึ้น แม่บอกผมว่าสู้ๆเก่งมาก ผมรู้สึกดีมาก ตอนนี้ม.3ยังไม่จบเทอม1 แต่ผมวางแผนไว้ว่าผมจะต่อสายวิทย์คณิตแล้วไปสอบแพทย์ครับ สุดท้ายก็ขอบคุณ คุณแม่ที่ให้อภัยผมขอโทษที่ผมทำให้แม่เสียใจผมจะเอาเกียรตินิยมอันดับ1คณะแพทย์มาฝากแม่แน่นอนครับรักแม่มากๆๆ
                                                                                             Pai.....ผมชื่อไป๋ครับไม่ได้ชื่อไป