เรามีเพื่อนคนนึงเป็นเพื่อนสนิทเราเขาเป็นผช.ในกลุ่มเรามี 9 คนผญ.และผช.ตอนแรกเราไม่ได้สนิทกับเขาเลยค่ะแต่วันนึงเราไปนั่งข้างเขาแล้วเราสองคนได้คุยกันเรากับเขาเวลาคุยกันมันสนุกมากค่ะอยู่ดเวยแลเวเราสบายใจ ไม่เครียดไม่ทุกข์ เราลืมเรื่องเศร้าไปเลย เขาคือคนที่ทำให้เราอยากเป็นคนที่ดีขึ้น กล้าทำอะไรมากขึ้น กล้าเข้าสังคมจากคนที่ไม่กล้าเข้าสังคมเลย กล้าเผขิญกับสิ่งต่างมากขึ้น เรามีเขาแล้วเราไม่เหงาเลย ไปกินข้าวก็นั่งข้างกัน เขาชวนเราไปซื้อขนม ซื้อเครปให้เราเพราะเราสั่งไม่เป็นเพราะเราไม่เคยสังร้านนี้เขาเลยซื้อให้บางทีเขาก็เอามือมาจับแขนเรา มาจับไหล่เรา นั่งใกล้กัน สบตากันบ่อยๆ บางทีเราก็แอบคิดว่าเขาจะรู้สึกแบบที่เรารู้สึกมั้ย แต่เราไม่อยากคิดไปเองเรากับเขาอยู่ด้วยกันบ่อยจนเพื่อนในกลุ่มแซวและบอกว่าเราชอบกันรึป่าวแต่เราก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบเราก็ถามเขาว่ามีอึดอัดไหมเขาบอกเขาไม่อึดอัดเขาเฉยๆ แล้วมีเพื่อนคนนึงอยู่ๆก็พูดว่า เรากับเขาสามารถเข้ากันได้ ตอนนั้นเราทำตัวไม่ถูกเลยเรารู้สึกเราชอบเขาแล้วรึป่าว มันเหมือนเเค่มองในตาก็รู้ว่าเราชอบกัน แต่วันนึงเราถามเขาตรงๆว่า เคยชอบใครไหมเขาบอกว่าเคยแต่เขาไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะเราคือคนแรกเลยเราก็ฟังสิ่งที่เขาพูดแต่เขาต้องกลับบ้านก่อนเลยฟังได้แค่นี้ วันต่อมาเราถามเขาต่อเขาบอกว่า ตอนนี้เขามีคนที่ชอบคนนึงอยู่ในห้องเรานี้แหละชอบมานานแล้วแต่ไม่กล้าบอกตอนนี้ยังชอบอยู่ ตอนนั้นเราใจสลายมากค่ะมันเหมืนมันจี้ดในใจแบบจี้ดในใจเลยค่ะเรานิ่งไปแป๊ปนึงแล้วก็คุยกับเขาต่อ ตอนอยู่บ้านเรากับเขาคุยกันเราแนะนำใฟ้เขาไปสารภาพกับคนที่ชอบแต่เขายังไม่พร้อมเราเลยบอกเขาว่า ต่อจากนี้เดี๋ยวกูห่างๆกับนะ เขาก็ตอบกลับมาว่า เหงาตายประมาณนี้หลังจากนั้น เราก็คิดมาตลอดว่าแล้วที่ผ่านมามันคืออะไรเราเองรึป่าวที่คิดไปเองคนเดียวที่ผ่านมาเราคิดไปเองคนเดียวตลอดมันเจ็บมากค่ะ หรือเขาคุยกับเราแค่แก้เหงา แต่เราก้ยังคงอยากเป็นเพื่อนที่หวังดีกับเขาเสมอ เราจะไม่พูดออกไปว่ารู้สึกแบบไหนเพราะกลัวเสียเขาไป