สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะต้องมาเขียนเรื่องนี้ลงที่นี่ แต่รับฟังหน่อยนะคะ ถือว่ามานั่งอ่านชิว ๆ ก็ได้ค่ะ
ตอนนี้เราเข้ามหาลัยมาได้สักพักแล้วค่ะ ปกติเราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ถ้าจะคบก็จะคบแต่เพื่อนผู้หญิงไม่กี่คน เพราะไม่ค่อยสบายใจที่จะต้องคุยกับผู้ชายเลย เราจะเกร็ง เลิ่กลั่ก ไม่อยากคุยด้วยนาน ๆ จนเข้ามหาลัยมา เราได้รู้จักเพื่อนคนหนึ่งค่ะ เพราะเราไปลงเรียนวิชาเดียวกับเขาพอดี เขาเป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที เราฟอลไอจีกันไปตั้งแต่ปี 1 แล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะก็ฟอลตามที่เขาแจก ๆ กันในกลุ่ม เราก็เป็นน้องปีหนึ่งคนหนึ่งที่ตื่นเต้นกับเส้นทางใหม่ ๆ เลยไล่ฟอลไปทั่ว
จนกระทั่งจบคาบ เขาลงสตอรี่แล้วมันติดเราค่ะ เราก็เลยรีพลายไปเล่น ๆ ว่า เออ ติดเราอ่ะ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ แค่อยากรีพลายไป ไม่ได้คิดจะทำความรู้จักอะไร เราแค่รู้สึกว่า ไหน ๆ ก็ขึ้นมหาลัยแล้ว ลองเปลี่ยนตัวเองหน่อย คุยกับคนให้มากขึ้น ออกมาจาก comfort zone บ้างอะไรบ้าง
เขาก็ตอบกลับมาว่าโทษที555 แล้วก็ถามชื่อ เราก็ตอบไปตามปกติ แล้วเขาก็ถามเรื่องกาแฟ เพราะเห็นเราชอบซื้อกาแฟมากินในคาบ จนกลายเป็นว่าเรามีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ตรงกัน ก็คุยกันยาว ๆ เลยค่ะ เหมือนเจอเพื่อนที่คุยแล้วถูกคอ เราก็เริ่มที่จักทักกันในคลาสมากขึ้นค่ะ เริ่มทำงานร่วมกัน ออกไปกินข้าวด้วยกันกับเพื่อน ๆ ของเขานะคะ (เป็นกลุ่มที่เรียนวิชานี้ด้วยกันค่ะ ไม่ได้ไปแค่สองคน) จากการที่ hang out ด้วยกันบ่อย ๆ มากขึ้น เราก็เริ่มที่จะ feel more comfortable ค่ะ เราเริ่มเล่าเรื่องนู่น เรื่องนี่ให้ฟัง เริ่มทักไปปรึกษาเรื่องเรียนบ้างอะไรบ้าง แต่เราก็เป็นแบบนี้กับทุกคนนะคะ ถ้าเริ่มโอเคจะเปิดใจ เวลาเขาไปไหน เขาจะชอบซื้อขนมมาฝากค่ะ ฝากเราฝากเพื่อน เราเคยบอกไปแล้วว่าไม่ต้อง แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร อยากให้
ผ่านไปสักพัก เราเริ่มจับสังเกตุอะไรได้บางอย่างค่ะ เขาเริ่มชอบจับผมเรา ลูบหัว โยกหัว ดันหน้าผาก จับแก้ม (ดึงแล้วยืดน่ะค่ะ) เอาเข้าตามจริง เราไม่โอเคเท่าไหร่ค่ะ เราไม่ชอบให้ใครมาจับตัว แต่เราก็เคยปัดนะคะ เอามือปัดบ้างไรบ้าง เราคิดว่าเขาคงทำอย่างนี้กับเพื่อนคนอื่น เราเลยไม่อยากทำตัวให้มีปัญหา
จนเรากับเขาและเพื่อนตัดสินใจจะไปเที่ยวสยามด้วยกันค่ะ เราไปถึงก่อนเวลานัดพอสมควร แล้วก็ไปเจอเขาที่สถานีรถไฟฟ้าค่ะ เขาจับมือเราไม่ปล่อยเลยค่ะ ลากเราไปนู้นไปนี่ จับแก้ม ลูบผม เราเริ่มอึดอักแล้วค่ะ เราเอาแต่ถามว่าเพื่อนที่เหลือเมื่อไหร่จะมา จนเพื่อนมาเราก็เอาแต่เกาะเพื่อนเลยค่ะ เราพยายามเอาตัวให้ห่างจากเขา จนกลับมาถึงบ้านเราเลยทักไปปรึกษาเพื่อนสนิทเรา เพื่อนเลยบอกว่า “ดูไม่ออกจริงหรอว่าเขาชอบเธอ” เราดูไม่ออกค่ะ เราแค่คิดว่าเขาแค่นิสัยดี? เราแค่อึดอักเวลาโดนจับตัว
เราเลยไม่ค่อยตอบแชทเขาเหมือนเคยค่ะ เพราะยิ่งเห็นไอจีเขามันยัง remind เราว่าเขาจับเรายังไง บวกกับเราสับสนค่ะ เราคิดว่าเราอาจจะคิดลบไปเอง เราอาจจะแค่เครียด คิดมาก... ขนาดตอนนี้เรายัง งง ตัวเองตอนพิมกระทู้นี้เลยค่ะ... จนเขาทักมา ถามว่าเป็นอะไร ทำไมดูเงียบ ๆ (จุด ๆ นี้เราก็สงสัยนะคะ คือแค่ตอบแชทช้าไม่ได้แปลว่าเราเป็นไรรึเปล่า บางทีเราอาจจะมีงาน มีเรื่องให้ต้องทำ...) เราเลยตัดสินใจบอกเขาไปตรง ๆ ค่ะ ว่าเราแค่ไม่โอเคที่เขาถึงเนื้อถึงตัวเราเกินไป เราไม่สบายใจ เขาก็ขอโทษ บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ เราก็โอเค
ผ่านไปจน event ต่อมา ... งานหนังสือ เพื่อน ๆ กลุ่มเขาชวนเราไปค่ะ แล้วเราไม่ชอบไปไหนคนเดียว บวกกับเพื่อนสนิทเราไม่ว่างเลย เราเลยตอบตกลงไปค่ะ สรุปวันจริงเราไปเจอเขามาด้วย... เราก็อะ... โอเค เดินใครเดินมันละกัน แต่เขาตามเราไม่หยุดเลยค่ะ ตามเราไปทุกบูท... ลองคิดดูนะคะ ว่ามันจะเกร็ง และเกรงใจขนาดไหน เราก็อยากเดินของเรา เราแค่อยากได้เพื่อนพามางานเฉย ๆ แล้วกลับด้วยกัน เราเลยบอกเขาไปว่า ไม่ต้องตามก็ได้นะ เกรงใจ เขาก็ตอบ ไม่เป็นไร คุณเดินไปเถอะ เราก็ฮึบ เพราะเราอยากได้หนังสือมากกว่าจะมานั่งพะวงอะไรเล็ก ๆ จนซื้อของเสร็จ เราจะมานั่งจัดกระเป๋า เราก็ก้มเนอะ เขาก็ก้มมาบัง เราก็งง เขาบอกคอเสื้อคุณมันลึก มันเห็น... (เราใส่เสื้อปกติเลยค่ะ เราติดกระดุมด้วยซ้ำ) (ewww that's so creepy)
เรารู้แล้วค่ะว่าจุดนั้นเราควรจะห่าง เราว่าเราไม่โอเค เรากลัวครูกายแก้วเข้าสิงแล้วเรากินหัวเขา เราไม่อยากให้มันตึงใส่กันจนจบปี 4
จนเราขึ้นปี 3 เราคุยบ้างตอบบ้างเป็นครั้งคราว ตามมารยาท เราคิดว่าเราดีขึ้นแล้วค่ะ เราคงไม่เป็นไรแล้ว เขาก็คงไม่ทำไรเราแล้ว จนเปิดเทอม เจอกัน เขาก็เข้ามาทักเรา เราก็เออ ว่าไง เขาไม่เข้ามาจับเราเยอะเท่าไหร่แล้วค่ะ จนเหมือนเราคิดว่าเขาคงลืมมั้งคะว่าเราไม่ชอบ เขาเริ่มจับเหมือนเดิม ผลักหัว ลูบผม จับแก้ม ล่าสุดจับเข่าเราตอนนั่ง แล้วก็ชอบมาเงียบ ๆ ด้านหลังแล้วปิดตาเรา ... (ช่วยด้วย) เราเริ่ม panic ค่ะ เราไม่โอเคแล้ว เราเลยพยายามเลี่ยงเขาเหมือนแต่ก่อน เรารู้สึก... กลัว เรามักจะถูตรงที่ ที่เขาจับเราแรง ๆ เหมือนอยากให้ความรู้สึกมันหายไป แต่มันก็ยังอยู่ค่ะ
จนวันหนึ่ง เราใส่เสื้อโปโลคณะ แล้วเขาก็เข้ามากระซิบเราว่า ไม่ติดกระดุมหน่อยหรอ
...
คือ ควักลูกตาไหม ถ้าจะมีปัญหากับเสื้อเราขนาดนั้น?
เราพยายามเลี่ยงเขา ไปนั่งในที่ ที่ปกติก็ไม่เคยไปนั่ง เพื่อให้เขาตามหาไม่เจอ แต่เขาก็เจอ... เรากลัวจนร้องไห้เลยค่ะ เราเริ่มสั่นเวลาต้องคุยกับเขา จนเราเคยเกือบเป็นลมกลางคาบเรียน...
วันหนึ่ง เราไปสยามค่ะ หลังจากที่ไปกับเพื่อน กับเขาครั้งนั้นเราก็ไม่ได้ไปอีกเลยค่ะ เราแค่คิดว่าไม่ได้ไปนานแล้ว เราเลยว่าจะไปนั่งทำงานชิว ๆ... แต่จู่ ๆ เราก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไหล่ค่ะ...
เขาเข้ามาทักเรา...
สยาม? กรุงเทพมันเล็กขนาดนั้นเลย?
เราก็รู้ค่ะว่าเขาจะไปไหนมันก็เรื่องของเขา แต่เราก็ไม่ได้ลงสตอรี่ว่าเราอยู่ตรงไหนเลยนะคะ ถ่ายแค่แก้วกาแฟ
ลองจินตนาการนะคะ ถ้าคุณไปเที่ยว แล้วคนที่รู้จักอยู่ที่เดียวกัน แต่ไม่รู้ว่าตรงไหน จะพยายามหาไหมคะ...
นั่นแหละค่ะ เขาก็ถามว่ามาคนเดียวหรอ เราก็ตอบว่าใช่ เขาทำท่าเหมือนจะอยู่ด้วย เราเลยตัดบทไปว่า เจอกันอาทิตย์หน้านะ เราคงนั่งตรงนี้อีกนาน ไม่อยากกวน กลับบ้านดี ๆ ละกัน เขาเลยถาม นี่ไล่ใช่ไหม ... ไม่ใช่มั้ง เฮ้อ
เรารู้ค่ะ ว่าวิธีทีจะแก้ได้ดีที่สุดคือบอกไป แต่เราก็ไม่พร้อมจะมานั่งปรับความเข้าใจอะไร เรามีเรื่องให้ต้องทำ มีงานให้ต้องส่ง เราไม่อยากมานั่งคุยกับใครให้เขาปรับตัว หรือแก้อะไร เราคิดว่าเราจะตัดทิ้งเลย เราไม่อยากลับมานั่ง panic แล้ว เราเชื่อว่าเราจะดีขึ้นแน่ ๆ เราแค่ต้องใช้เวลา เพื่อน ๆ ก็พร้อมช่วยเราเสมอ ซึ่งเราดีใจมาก ๆ เพราะเพื่อน ๆ คอยเป็นหูเป็นตา กันเราจากเขา ให้คำปรึกษา รับสายเรา
point ของกระทู้นี้ก็แค่อยากมาระบายค่ะ ไม่มีอะไรมากเลย
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
เราไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ถ้าหากพิมพ์แล้วงงตรงไหนก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
รู้สึกอึดอัดแต่พูดไม่ได้
ตอนนี้เราเข้ามหาลัยมาได้สักพักแล้วค่ะ ปกติเราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ถ้าจะคบก็จะคบแต่เพื่อนผู้หญิงไม่กี่คน เพราะไม่ค่อยสบายใจที่จะต้องคุยกับผู้ชายเลย เราจะเกร็ง เลิ่กลั่ก ไม่อยากคุยด้วยนาน ๆ จนเข้ามหาลัยมา เราได้รู้จักเพื่อนคนหนึ่งค่ะ เพราะเราไปลงเรียนวิชาเดียวกับเขาพอดี เขาเป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที เราฟอลไอจีกันไปตั้งแต่ปี 1 แล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะก็ฟอลตามที่เขาแจก ๆ กันในกลุ่ม เราก็เป็นน้องปีหนึ่งคนหนึ่งที่ตื่นเต้นกับเส้นทางใหม่ ๆ เลยไล่ฟอลไปทั่ว
จนกระทั่งจบคาบ เขาลงสตอรี่แล้วมันติดเราค่ะ เราก็เลยรีพลายไปเล่น ๆ ว่า เออ ติดเราอ่ะ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ แค่อยากรีพลายไป ไม่ได้คิดจะทำความรู้จักอะไร เราแค่รู้สึกว่า ไหน ๆ ก็ขึ้นมหาลัยแล้ว ลองเปลี่ยนตัวเองหน่อย คุยกับคนให้มากขึ้น ออกมาจาก comfort zone บ้างอะไรบ้าง
เขาก็ตอบกลับมาว่าโทษที555 แล้วก็ถามชื่อ เราก็ตอบไปตามปกติ แล้วเขาก็ถามเรื่องกาแฟ เพราะเห็นเราชอบซื้อกาแฟมากินในคาบ จนกลายเป็นว่าเรามีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ตรงกัน ก็คุยกันยาว ๆ เลยค่ะ เหมือนเจอเพื่อนที่คุยแล้วถูกคอ เราก็เริ่มที่จักทักกันในคลาสมากขึ้นค่ะ เริ่มทำงานร่วมกัน ออกไปกินข้าวด้วยกันกับเพื่อน ๆ ของเขานะคะ (เป็นกลุ่มที่เรียนวิชานี้ด้วยกันค่ะ ไม่ได้ไปแค่สองคน) จากการที่ hang out ด้วยกันบ่อย ๆ มากขึ้น เราก็เริ่มที่จะ feel more comfortable ค่ะ เราเริ่มเล่าเรื่องนู่น เรื่องนี่ให้ฟัง เริ่มทักไปปรึกษาเรื่องเรียนบ้างอะไรบ้าง แต่เราก็เป็นแบบนี้กับทุกคนนะคะ ถ้าเริ่มโอเคจะเปิดใจ เวลาเขาไปไหน เขาจะชอบซื้อขนมมาฝากค่ะ ฝากเราฝากเพื่อน เราเคยบอกไปแล้วว่าไม่ต้อง แต่เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร อยากให้
ผ่านไปสักพัก เราเริ่มจับสังเกตุอะไรได้บางอย่างค่ะ เขาเริ่มชอบจับผมเรา ลูบหัว โยกหัว ดันหน้าผาก จับแก้ม (ดึงแล้วยืดน่ะค่ะ) เอาเข้าตามจริง เราไม่โอเคเท่าไหร่ค่ะ เราไม่ชอบให้ใครมาจับตัว แต่เราก็เคยปัดนะคะ เอามือปัดบ้างไรบ้าง เราคิดว่าเขาคงทำอย่างนี้กับเพื่อนคนอื่น เราเลยไม่อยากทำตัวให้มีปัญหา
จนเรากับเขาและเพื่อนตัดสินใจจะไปเที่ยวสยามด้วยกันค่ะ เราไปถึงก่อนเวลานัดพอสมควร แล้วก็ไปเจอเขาที่สถานีรถไฟฟ้าค่ะ เขาจับมือเราไม่ปล่อยเลยค่ะ ลากเราไปนู้นไปนี่ จับแก้ม ลูบผม เราเริ่มอึดอักแล้วค่ะ เราเอาแต่ถามว่าเพื่อนที่เหลือเมื่อไหร่จะมา จนเพื่อนมาเราก็เอาแต่เกาะเพื่อนเลยค่ะ เราพยายามเอาตัวให้ห่างจากเขา จนกลับมาถึงบ้านเราเลยทักไปปรึกษาเพื่อนสนิทเรา เพื่อนเลยบอกว่า “ดูไม่ออกจริงหรอว่าเขาชอบเธอ” เราดูไม่ออกค่ะ เราแค่คิดว่าเขาแค่นิสัยดี? เราแค่อึดอักเวลาโดนจับตัว
เราเลยไม่ค่อยตอบแชทเขาเหมือนเคยค่ะ เพราะยิ่งเห็นไอจีเขามันยัง remind เราว่าเขาจับเรายังไง บวกกับเราสับสนค่ะ เราคิดว่าเราอาจจะคิดลบไปเอง เราอาจจะแค่เครียด คิดมาก... ขนาดตอนนี้เรายัง งง ตัวเองตอนพิมกระทู้นี้เลยค่ะ... จนเขาทักมา ถามว่าเป็นอะไร ทำไมดูเงียบ ๆ (จุด ๆ นี้เราก็สงสัยนะคะ คือแค่ตอบแชทช้าไม่ได้แปลว่าเราเป็นไรรึเปล่า บางทีเราอาจจะมีงาน มีเรื่องให้ต้องทำ...) เราเลยตัดสินใจบอกเขาไปตรง ๆ ค่ะ ว่าเราแค่ไม่โอเคที่เขาถึงเนื้อถึงตัวเราเกินไป เราไม่สบายใจ เขาก็ขอโทษ บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ เราก็โอเค
ผ่านไปจน event ต่อมา ... งานหนังสือ เพื่อน ๆ กลุ่มเขาชวนเราไปค่ะ แล้วเราไม่ชอบไปไหนคนเดียว บวกกับเพื่อนสนิทเราไม่ว่างเลย เราเลยตอบตกลงไปค่ะ สรุปวันจริงเราไปเจอเขามาด้วย... เราก็อะ... โอเค เดินใครเดินมันละกัน แต่เขาตามเราไม่หยุดเลยค่ะ ตามเราไปทุกบูท... ลองคิดดูนะคะ ว่ามันจะเกร็ง และเกรงใจขนาดไหน เราก็อยากเดินของเรา เราแค่อยากได้เพื่อนพามางานเฉย ๆ แล้วกลับด้วยกัน เราเลยบอกเขาไปว่า ไม่ต้องตามก็ได้นะ เกรงใจ เขาก็ตอบ ไม่เป็นไร คุณเดินไปเถอะ เราก็ฮึบ เพราะเราอยากได้หนังสือมากกว่าจะมานั่งพะวงอะไรเล็ก ๆ จนซื้อของเสร็จ เราจะมานั่งจัดกระเป๋า เราก็ก้มเนอะ เขาก็ก้มมาบัง เราก็งง เขาบอกคอเสื้อคุณมันลึก มันเห็น... (เราใส่เสื้อปกติเลยค่ะ เราติดกระดุมด้วยซ้ำ) (ewww that's so creepy)
เรารู้แล้วค่ะว่าจุดนั้นเราควรจะห่าง เราว่าเราไม่โอเค เรากลัวครูกายแก้วเข้าสิงแล้วเรากินหัวเขา เราไม่อยากให้มันตึงใส่กันจนจบปี 4
จนเราขึ้นปี 3 เราคุยบ้างตอบบ้างเป็นครั้งคราว ตามมารยาท เราคิดว่าเราดีขึ้นแล้วค่ะ เราคงไม่เป็นไรแล้ว เขาก็คงไม่ทำไรเราแล้ว จนเปิดเทอม เจอกัน เขาก็เข้ามาทักเรา เราก็เออ ว่าไง เขาไม่เข้ามาจับเราเยอะเท่าไหร่แล้วค่ะ จนเหมือนเราคิดว่าเขาคงลืมมั้งคะว่าเราไม่ชอบ เขาเริ่มจับเหมือนเดิม ผลักหัว ลูบผม จับแก้ม ล่าสุดจับเข่าเราตอนนั่ง แล้วก็ชอบมาเงียบ ๆ ด้านหลังแล้วปิดตาเรา ... (ช่วยด้วย) เราเริ่ม panic ค่ะ เราไม่โอเคแล้ว เราเลยพยายามเลี่ยงเขาเหมือนแต่ก่อน เรารู้สึก... กลัว เรามักจะถูตรงที่ ที่เขาจับเราแรง ๆ เหมือนอยากให้ความรู้สึกมันหายไป แต่มันก็ยังอยู่ค่ะ
จนวันหนึ่ง เราใส่เสื้อโปโลคณะ แล้วเขาก็เข้ามากระซิบเราว่า ไม่ติดกระดุมหน่อยหรอ
...
คือ ควักลูกตาไหม ถ้าจะมีปัญหากับเสื้อเราขนาดนั้น?
เราพยายามเลี่ยงเขา ไปนั่งในที่ ที่ปกติก็ไม่เคยไปนั่ง เพื่อให้เขาตามหาไม่เจอ แต่เขาก็เจอ... เรากลัวจนร้องไห้เลยค่ะ เราเริ่มสั่นเวลาต้องคุยกับเขา จนเราเคยเกือบเป็นลมกลางคาบเรียน...
วันหนึ่ง เราไปสยามค่ะ หลังจากที่ไปกับเพื่อน กับเขาครั้งนั้นเราก็ไม่ได้ไปอีกเลยค่ะ เราแค่คิดว่าไม่ได้ไปนานแล้ว เราเลยว่าจะไปนั่งทำงานชิว ๆ... แต่จู่ ๆ เราก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไหล่ค่ะ...
เขาเข้ามาทักเรา...
สยาม? กรุงเทพมันเล็กขนาดนั้นเลย?
เราก็รู้ค่ะว่าเขาจะไปไหนมันก็เรื่องของเขา แต่เราก็ไม่ได้ลงสตอรี่ว่าเราอยู่ตรงไหนเลยนะคะ ถ่ายแค่แก้วกาแฟ
ลองจินตนาการนะคะ ถ้าคุณไปเที่ยว แล้วคนที่รู้จักอยู่ที่เดียวกัน แต่ไม่รู้ว่าตรงไหน จะพยายามหาไหมคะ...
นั่นแหละค่ะ เขาก็ถามว่ามาคนเดียวหรอ เราก็ตอบว่าใช่ เขาทำท่าเหมือนจะอยู่ด้วย เราเลยตัดบทไปว่า เจอกันอาทิตย์หน้านะ เราคงนั่งตรงนี้อีกนาน ไม่อยากกวน กลับบ้านดี ๆ ละกัน เขาเลยถาม นี่ไล่ใช่ไหม ... ไม่ใช่มั้ง เฮ้อ
เรารู้ค่ะ ว่าวิธีทีจะแก้ได้ดีที่สุดคือบอกไป แต่เราก็ไม่พร้อมจะมานั่งปรับความเข้าใจอะไร เรามีเรื่องให้ต้องทำ มีงานให้ต้องส่ง เราไม่อยากมานั่งคุยกับใครให้เขาปรับตัว หรือแก้อะไร เราคิดว่าเราจะตัดทิ้งเลย เราไม่อยากลับมานั่ง panic แล้ว เราเชื่อว่าเราจะดีขึ้นแน่ ๆ เราแค่ต้องใช้เวลา เพื่อน ๆ ก็พร้อมช่วยเราเสมอ ซึ่งเราดีใจมาก ๆ เพราะเพื่อน ๆ คอยเป็นหูเป็นตา กันเราจากเขา ให้คำปรึกษา รับสายเรา
point ของกระทู้นี้ก็แค่อยากมาระบายค่ะ ไม่มีอะไรมากเลย
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
เราไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ถ้าหากพิมพ์แล้วงงตรงไหนก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ