เพื่อน ม.ต้น

ย้อนกลับไปตอนขึ้นม.1เราเองได้รู้จักกับเพื่อนใหม่3คน เรารู้จักกันตอนปรับพื้นฐานค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกโชคดีมากที่ได้รู้จักมีเพื่อนที่เข้ากันได้กับเรากลุ่มเราเป็นกลุ่มที่เพื่อนๆคนอื่นเรียกว่าเด็กเรียนค่ะ เเต่พอประมาณกลางเทอม1จะเข้าเทอมที่2 เราก็เริ่มมีรุ่นพี่คนคุยตามประสาวัยรุ่นวัยใสเข้ามาชวนคุย เเล้วเราก็คบกันตอนนั้นเราเหมือนใจเเตก เราคบหลายคนมากทั้งเพื่อนห้องเดียวกัน พอเราเลิก เราก็เก็บมาคิดว่าเราเองก็ทำไม่ถูกจริงๆเเหละเพื่อนเราก็เคยบอกเคยว่าเรานะคะ เราเลยโอเคไม่โฟกัสเรื่องเเบบนั้นเเล้วหันมาสนใจเรื่องเรียนดีกว่าเเต่เพื่อนเราก็ไม่จบกับเรื่องนี้คอยเอามาพูดคอยเอามาเเซะเราตลอด พอประมาณจะจบม.1เพื่อนของเราก็เริ่มที่จะน้อยใจชอบเอาเเต่ใจชอบใช้เราชอบเเกล้งเรา จนบางทีเราก็ไม่ชอบเเต่ไม่รู้จะบอกยังไงเลยคิดซ้ะว่ายังไงเพื่อนก็คือเพื่อนอย่าคิดมากเลย มีอยู่ครั้งนึงที่เพื่อนเรา3คนไม่สนใจเราเลย เราพยายามที่จะเข้าหาเค้าก็เมินเราเราง้อเค้าก็ไม่สนใจไม่คุย จนขึ้นม.2มันก็ไม่ได้หนักเท่าช่วงม.1นะเเต่มันก็ยังเป็นอยู่คือเพื่อนชอบใช้เราไปนู้นไปนี่ตลอด บางทีก็คิดว่าเห้ยเรามีกันตั้งหลายคนทำไมไม่ใช้เพื่อนคนอื่นบ้างเค้าทำเหมือนเราเป็นคนคอยตามพูดง่ายๆคือลูกไล่ตลอด เราเองก็เเอบน้อยใจเคยคิดที่จะย้ายโรงเรียนด้วยซ้ำนะเคยเอาเรื่องนี้เอาไปคิดเเล้วก็ร้องไห้กับตัวเอง เเต่ก็นั่นเเหละยังไงก็คือเพื่อน เวลาเพื่อนมีอะไรก็ไม่ค่อยบอก จนเราเริ่มปรับตัวเริ่มที่จะ เออเมินมาก็เมินกลับจนเพื่อนค่อยๆเริ่มชวนเราคุยเอง เราเคยมีชีวิตตอนประถมที่โคตรจะดีไปหมด พอมาเจอชีวิตช่วงม.ต้นมันมีอะไรหลายๆอย่างที่มันก็ทั้งดีเเล้วก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงดีเอาจริงมันก็ไม่ได้เเย่นะเเต่ความรู้สึกเหมือนใกล้กันเเต่ดูเหินห่าง  อยากรู้ว่าใครเคยมีความรู้สึกเเบบนี้หรือเคยเจอประมาณนี้มาเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะว่าจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง..