คือว่าสายต่อความเศร้าของมหาลัยเรานะคะ เราฟังทุกคนแล้วค่ะ เรายอมรับความผิดพลาดนี้แล้ว แต่ยังไงรู้สึกว่ายังไงก็สะบัดไม่ออกเลยค่ะ มันเหมือนจะok but anything is not ok for me น่ะค่ะ เรารู้สึกว่ามันยังติดค้างในใจน่ะค่ะ มันเหมือนเรามูฟไปด้านหน้าไม่ได้ มันอยู่กับความรู้สึกนี้ไม่หยุดเลยค่ะ เราเหมือนภาระของพ่อแม่เลย เรารู้สึกว่าตอนม.ปลายเราเก่งมากๆ เลยนะคะ เหมือนทุกอย่างมันถูกมาตลอดจนกระทั่งเข้ามาที่มหาลัยนี้น่ะค่ะ ทั้งๆ ที่เป็นคนเลือกเองด้วย ถึงได้รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นสิ่งผิดพลาดอะไรงี้น่ะค่ะ
เราแค่ไม่รู้สิคะ เรายอมรับจริงๆ นะคะ แต่ว่าความรู้สึกมันก็ยังติดอยู่ พยายามทำทุกอย่างให้ได้ดีแล้วค่ะ ทั้งไปฟังการตลาดเพิ่ม เซฟคลิป ใบเกียรติบัตรที่เราจะไปหาความรู้มาได้ แต่รู้สึกว่ายังไม่พอเลยค่ะ เรากลัวว่าเราจะไม่มีงานทำจังเลยค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกแย่ไปหมดเลย
มันเหมือนเราไม่เก่งอะไรสักอย่างเลยค่ะ manage อะไรไม่ได้สักอย่าง มันเหมือนยังยึดติดกับอดีตน่ะค่ะ เหมือนเราเป็นคนเก่งแต่พอมาอยู่ตรงน่ะค่ะแล้วไม่เก่งอะไรเลย บางทีถ้าเราเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบหรือเรียนตามเพื่อนคงจะดีกว่านี้ไหมคะ ก็คงจะsuffer แต่ก็มีเพื่อนอยู่ ได้เรียนภาษา ได้เรียนบริหาร ได้ทำกิจกรรมใส่เรซูเม่เยอะๆ จนมีงานทำได้ 🥲 เราไม่น่าทำตามใจแต่แรกเลย แบบนี้ไปตามเพื่อนดีกว่า 55555555 ตอนนี้เราเริ่มแล้วคือพี่เราเรียนม.ดังๆ ก็ได้งานทำทันที( ได้เข้าบริษัทเก่งๆ ด้วยแบบหนึ่งเดียวหนึ่งใจ ) เพื่อนเราเรียนมหาลัยนึงก็การันตีได้งาน100% เพื่อนอีกสองคนก็ได้ม.รัฐดีๆ อีกคนก็เรียนบริหารหางานได้ บางทีถ้าเราไปสอบหรือไปแข่งขันก็คงจะดีล่ะมั่งคะ อาจจะเพราะเราเหมือนจะเข้าม.ง่ายไปหน่อย จนรู้สึกไม่พอใจกับตัวเองแบบนี้ รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ
ปล. เรารู้ว่าเรื่องนี้เราผิดตั้งแต่แรกเลยค่ะที่ไม่เชื่อแม่ และไปม.อื่น หรือสาขาอื่น ตอนนั้นเรามีแพสชั่นกับที่นี่และสาขานี้จริงๆ อีกอย่างเราได้ทุนด้วยน่ะค่ะ ( ถึงทุนจะไม่ค่อยช่วยอะไรสักเท่าไหร่ แต่เราแบบดีใจที่ได้ทุนน่ะค่ะ จึงได้หลงผิดมาเรียนที่นี่ ) แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว เราไม่ได้อยากเป็นคนออกบูธ หรืออะไรแบบนั้นน่ะค่ะ เราอยากทำงานในบริษัทแห่งนึงมีเงินเดือนทุกเดือนอะไรแบบนี้น่ะค่ะ เราชอบชีวิตที่เป็นroutine มากกว่าน่ะค่ะ
ทำยังไงให้ความรู้สึกนี้หายไปเหรอคะ
เราแค่ไม่รู้สิคะ เรายอมรับจริงๆ นะคะ แต่ว่าความรู้สึกมันก็ยังติดอยู่ พยายามทำทุกอย่างให้ได้ดีแล้วค่ะ ทั้งไปฟังการตลาดเพิ่ม เซฟคลิป ใบเกียรติบัตรที่เราจะไปหาความรู้มาได้ แต่รู้สึกว่ายังไม่พอเลยค่ะ เรากลัวว่าเราจะไม่มีงานทำจังเลยค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกแย่ไปหมดเลย
มันเหมือนเราไม่เก่งอะไรสักอย่างเลยค่ะ manage อะไรไม่ได้สักอย่าง มันเหมือนยังยึดติดกับอดีตน่ะค่ะ เหมือนเราเป็นคนเก่งแต่พอมาอยู่ตรงน่ะค่ะแล้วไม่เก่งอะไรเลย บางทีถ้าเราเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบหรือเรียนตามเพื่อนคงจะดีกว่านี้ไหมคะ ก็คงจะsuffer แต่ก็มีเพื่อนอยู่ ได้เรียนภาษา ได้เรียนบริหาร ได้ทำกิจกรรมใส่เรซูเม่เยอะๆ จนมีงานทำได้ 🥲 เราไม่น่าทำตามใจแต่แรกเลย แบบนี้ไปตามเพื่อนดีกว่า 55555555 ตอนนี้เราเริ่มแล้วคือพี่เราเรียนม.ดังๆ ก็ได้งานทำทันที( ได้เข้าบริษัทเก่งๆ ด้วยแบบหนึ่งเดียวหนึ่งใจ ) เพื่อนเราเรียนมหาลัยนึงก็การันตีได้งาน100% เพื่อนอีกสองคนก็ได้ม.รัฐดีๆ อีกคนก็เรียนบริหารหางานได้ บางทีถ้าเราไปสอบหรือไปแข่งขันก็คงจะดีล่ะมั่งคะ อาจจะเพราะเราเหมือนจะเข้าม.ง่ายไปหน่อย จนรู้สึกไม่พอใจกับตัวเองแบบนี้ รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ
ปล. เรารู้ว่าเรื่องนี้เราผิดตั้งแต่แรกเลยค่ะที่ไม่เชื่อแม่ และไปม.อื่น หรือสาขาอื่น ตอนนั้นเรามีแพสชั่นกับที่นี่และสาขานี้จริงๆ อีกอย่างเราได้ทุนด้วยน่ะค่ะ ( ถึงทุนจะไม่ค่อยช่วยอะไรสักเท่าไหร่ แต่เราแบบดีใจที่ได้ทุนน่ะค่ะ จึงได้หลงผิดมาเรียนที่นี่ ) แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว เราไม่ได้อยากเป็นคนออกบูธ หรืออะไรแบบนั้นน่ะค่ะ เราอยากทำงานในบริษัทแห่งนึงมีเงินเดือนทุกเดือนอะไรแบบนี้น่ะค่ะ เราชอบชีวิตที่เป็นroutine มากกว่าน่ะค่ะ