แม่เราถามว่า เรากลัวอะไร เราตอบไปว่ากลัวการถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เราอยู่กับตาตั้งแต่จำความพูดง่ายๆผูกพันมากกว่าพ่อแม่ 2ปีที่แล้วตาเสียไปรู้สึก เหมือนว่าไม่มีที่ยึดเหนี่ยว อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน พอตาเสียญาติฝ่ายแม่ก็แยกย้ายกันหมด ฝ่ายแม่ญาติน้อยมากๆ ซึ่งหมดตาแล้วก็เหมือนต่างคนต่างอยู่ รู้สึกใจหวิวๆ พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ไม่รู้สึกขาดอะไรเลย อยากได้อะไรก็ได้ ถ้าไม่เกินกว่ากำลังเขา พ่อให้เงินเป็นเดือนตูมเดียวเกือบหมื่น ค่าใช้จ่าย ญาติฝ่ายพ่อเราเข้ากับสังคมเขาไม่ได้ เราอายุ21 มีน้อง1คนอายุ12 พอแม่ถามคำนั้นเราเลยรู้สึกว่ากลัว กลัวการออกไปใช้ชีวิต กลัวพ่อกับแม่ไม่อยู่ด้วย ไม่อยากเดินคนเดียว ยังไม่อยากรับภาระ เพราเป็นลูกคนโต กลัวการทำงานแต่อยากทำงาน! เพราะแม่ชอบเล่าให้ฟังว่าเจอคนแบบไหนมาที่ทำงานเป็นยังไง เรารู้สึกไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ควรทำยังไงดีคะ
กลัวการอยู่คนเดียว