สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ19จะ20ปีนี้ เรามีความคิดที่อยากจะหายหรือไม่ก็ตายไปซะตั้งแต่ตอนเริ่มเรียนมอปลายค่ะ
เราไม่เคยมีความคิดแบบนี้เลยจนได้เริ่มเรียนมอปลาย เราไม่มีเพื่อน แล้วคนรอบตัวเราก็ดูเก่งกันไปหมด ต่อให้เราจะพยายามแทบตายก็ไม่ได้ครึ่งของเพื่อนๆในห้องสักที
เราจะแกล้งบอกเพื่อนว่าคะแนนแค่นี้เราก็สบายแล้ว อยากน้อยก็ผ่าน แต่อันที่จริงเราเครียดมาก เราไม่ชอบให้ใครมองว่าเราเครียดหรือเศร้า เพราะตอนเราเรียนมอต้นเราก็เป็นตัวโจ๊กของกลุ่มเสมอ พอขึ้นมอปลายแล้วย้ายรร. ต่อให้ไม่มีกลุ่มไม่มีเพื่อนเราก็ยังรู้สึกอยากเป็นคนที่อารมณ์ดีตลอดสำหรับคนอื่น
แล้วพอเราเรียนจบม.6 เราเข้ามหาลัยที่อยากเข้าไม่ได้ พอกะว่าจะดรอปมาทำงานก่อนแล้วปีหน้าลองใหม่ เราก็อดที่จะรู้สึกไม่มั่นคงไม่ได้เวลาเห็นเพื่อนๆโพสน์รูปตอนไปเรียนมหาลัยกัน แต่เรากลับมาทำงานรอเวลาที่ไม่รู้ว่าปีหน้าจะติดหรือเปล่าอีก
พ่อแม่ก็ชอบบอกเราว่าไม่ต้องเรียนหรอก ให้เราทำงานส่งน้องเรียน ทั้งที่เราก็บอกตลอดว่าเราอยากเรียนที่นี่จริงๆ แต่ไม่รู้เพราะเราแสดงออกว่าชิวๆกับคะแนนต่ำๆไปหรือเปล่า เขาถึงได้คิดว่าเราไม่จริงจังกับการเรียน
ทุกวันนี้เราก็ทำงานไปวันๆ เวลาจะหลับก็คิดตลอดว่าอยากให้หลับแล้วไม่ต้องตื่นมาอีก เราไม่อยากฆ่าตัวตายเพราะกลัวพ่อแม่กับน้องจะโทษตัวเอง เรารักครอบครัวเรา เรารักเพื่อนๆทุกคนที่เคยรู้จัก แต่เราแค่รู้สึกว่าเราไม่เก่งพอ แล้วก็ไม่เข้มแข็งพอสำหรับพื้นที่ที่เราอยู่