สวัสดี วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องราวที่เราได้ไปบังเอิญเจอผู้ชายคนหนึ่ง บนรถไฟฟ้าBTS
ระหว่างที่เรากำลังเปลี่ยนสถานีที่ สยาม เราเดินไปเพื่อจะยืนต่อเเถวรอรถไฟมา เราได้มองไปเห็นผู้ชายคนนึง ซึ่งเขาก็ใส่หมวกเราเลยเห็นหน้าตาไม่ชัด
เรากับเค้า ได้สบตากันซัก5วิ เเต่เราไม่ได้อะไรตอนนั้น เพราะรีบมา คนก็เยอะ พอรถไฟฟ้ามาเราก็เดินเข้าไป ตอนนั้นคนเยอะมากไม่มีที่นั่งเลย เราก็ยืน
หันหน้าเข้าหน้าต่าง เเล้วเงาสะท้อนในกระจกเห็นว่า ผู้ชายที่สบตากับเรา เขายืนอยู่ข้างหลังเราเช่นกัน พอรถไฟเริ่มออกเราก็ยืนไปซักพัก ตอนนั้นข้างหลังเรามันมีที่ว่างอยู่ เเต่เราไม่กล้าเดินไปนั่ง เพราะเขายืนอยู่ เขินอ่ะ555 เเล้วก็มีคุณป้าใจดี ถามว่าเราไม่ไปนั่งหรอ เราก็เลยตอบไปว่า "อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ" คุณป้าเลยพยายามจะให้เราไปนั่งให้ได้ เเกก็เลยลุกขึ้น ให้เราไปนั่งที่เเก เเละเเกเดินไปนั่งตรงนั้นเอง ตอนนั้นเราขอบคุณ คุณป้าเขา ใจดีมาก
เราก็นั่งไป เเละซึ่งตรงที่เรานั่งมันตรงกันที่ที่เขายืนอยู่พอดี เขาก็ยืนเล่นโทรศัพท์ไม่ได้อะไร พอผ่านไปได้หลายสถานี ตรงข้ามเรามันก็มีที่นั่งว่าง เขาเลยไปนั่ง
ซึ่งมันทำให้เรามองเห็นหน้าเขาชัดมาก ตอนนั้นเราเหมือนหลุดไปในภวัง อาจจะดูเพ้อเจ้อ เเต่เขาหน้าตาน่ารักมากๆ เหมือนโดนสะกดให้หยุดมองไม่ได้
เเต่ก็ต้องเก็บอาการ5555 ผ่านไปสถานีเเล้วสถานีเล่า เขาก็ยังไม่ลง เราก็เเอบดีใจที่ยังจะได้เห็นเขาอยู่ ในขณะที่นั่งอยู่ เราก็ฟังเพลงใส่หูฟังของเราไป
อยู่ๆเราก็คิดอะไรออก อยากรู้ว่าเขาเเอบมองเราบ้างไหม เลยใช้จิตวิทยาที่เคยไปได้ยินมา ว่า "ลองมองไปที่นาฬิกาข้อมือ หากเขาก้มมองของตัวเองด้วย
เเสดงว่าเขาก็เเอบมองเราเหมือนกัน" เเต่เราเปลี่ยนเป็นทำมือ ซึ่งเราฟังเพลงใส่หูฟัง เลยใช้การ กระดิกนิ้วมือเเทน ตอนเเรกก็ยังไม่มีไร เราก็กระดิกนิ้วมือ
ไปเรื่อยๆ จนเขาก็กระดิกนิ้วมือเหมือนกัน ตอนนั้นเราก็ยังคิดว่ามันยังไม่ชัดพอ เลยลองมองไปที่หน้าจอข้างบนหัวเขา มองเเบบนั้นนานมากๆ10รอบได้
จนเขาก็หันไปมองข้างบน ตอนนั้นทำให้ใจเราฟูเเบบไม่เคยเป็นมาก่อน เเอบยิ้มในเเมส จนถึงสถานีปลายทาง สถานีบางหว้า เราก็ต่างต้องออกจากรถไฟ
เรายังบังเอิญเดินทางออกเดียวกัน เดินไปพร้อมกันอีก เเต่ไอ้เรามันก็เด๋อด๋าอะไรไม่รู้ตอนนั้น คิดว่าทางที่เดินไปมันผิดทาง เลยตัดสินใจเดินย้อนกลับไป
ทางที่เดินมา สรุปก็คือทางที่เดินไปพร้อมเขาน่ะถูกเเล้ว เราเลยรีบใส่เกียหมาวิ่งไปให้สุดเพื่อที่จะไปให้ทันเขา เเต่พอออกมาเขาก็หายไปเเล้ว จนถึงตอนนี้เวลาขึ้นรถไฟฟ้าทีไร เราก็ยังอดคิดถึงเขาไม่ได้ ผู้ชายที่เจอกันบนรถไฟฟ้าบีทีเอส เรายังภาวนาว่าจะได้เจอเขาอีกในซักวันหนึ่ง.
สถานีบางหว้า
ระหว่างที่เรากำลังเปลี่ยนสถานีที่ สยาม เราเดินไปเพื่อจะยืนต่อเเถวรอรถไฟมา เราได้มองไปเห็นผู้ชายคนนึง ซึ่งเขาก็ใส่หมวกเราเลยเห็นหน้าตาไม่ชัด
เรากับเค้า ได้สบตากันซัก5วิ เเต่เราไม่ได้อะไรตอนนั้น เพราะรีบมา คนก็เยอะ พอรถไฟฟ้ามาเราก็เดินเข้าไป ตอนนั้นคนเยอะมากไม่มีที่นั่งเลย เราก็ยืน
หันหน้าเข้าหน้าต่าง เเล้วเงาสะท้อนในกระจกเห็นว่า ผู้ชายที่สบตากับเรา เขายืนอยู่ข้างหลังเราเช่นกัน พอรถไฟเริ่มออกเราก็ยืนไปซักพัก ตอนนั้นข้างหลังเรามันมีที่ว่างอยู่ เเต่เราไม่กล้าเดินไปนั่ง เพราะเขายืนอยู่ เขินอ่ะ555 เเล้วก็มีคุณป้าใจดี ถามว่าเราไม่ไปนั่งหรอ เราก็เลยตอบไปว่า "อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ" คุณป้าเลยพยายามจะให้เราไปนั่งให้ได้ เเกก็เลยลุกขึ้น ให้เราไปนั่งที่เเก เเละเเกเดินไปนั่งตรงนั้นเอง ตอนนั้นเราขอบคุณ คุณป้าเขา ใจดีมาก
เราก็นั่งไป เเละซึ่งตรงที่เรานั่งมันตรงกันที่ที่เขายืนอยู่พอดี เขาก็ยืนเล่นโทรศัพท์ไม่ได้อะไร พอผ่านไปได้หลายสถานี ตรงข้ามเรามันก็มีที่นั่งว่าง เขาเลยไปนั่ง
ซึ่งมันทำให้เรามองเห็นหน้าเขาชัดมาก ตอนนั้นเราเหมือนหลุดไปในภวัง อาจจะดูเพ้อเจ้อ เเต่เขาหน้าตาน่ารักมากๆ เหมือนโดนสะกดให้หยุดมองไม่ได้
เเต่ก็ต้องเก็บอาการ5555 ผ่านไปสถานีเเล้วสถานีเล่า เขาก็ยังไม่ลง เราก็เเอบดีใจที่ยังจะได้เห็นเขาอยู่ ในขณะที่นั่งอยู่ เราก็ฟังเพลงใส่หูฟังของเราไป
อยู่ๆเราก็คิดอะไรออก อยากรู้ว่าเขาเเอบมองเราบ้างไหม เลยใช้จิตวิทยาที่เคยไปได้ยินมา ว่า "ลองมองไปที่นาฬิกาข้อมือ หากเขาก้มมองของตัวเองด้วย
เเสดงว่าเขาก็เเอบมองเราเหมือนกัน" เเต่เราเปลี่ยนเป็นทำมือ ซึ่งเราฟังเพลงใส่หูฟัง เลยใช้การ กระดิกนิ้วมือเเทน ตอนเเรกก็ยังไม่มีไร เราก็กระดิกนิ้วมือ
ไปเรื่อยๆ จนเขาก็กระดิกนิ้วมือเหมือนกัน ตอนนั้นเราก็ยังคิดว่ามันยังไม่ชัดพอ เลยลองมองไปที่หน้าจอข้างบนหัวเขา มองเเบบนั้นนานมากๆ10รอบได้
จนเขาก็หันไปมองข้างบน ตอนนั้นทำให้ใจเราฟูเเบบไม่เคยเป็นมาก่อน เเอบยิ้มในเเมส จนถึงสถานีปลายทาง สถานีบางหว้า เราก็ต่างต้องออกจากรถไฟ
เรายังบังเอิญเดินทางออกเดียวกัน เดินไปพร้อมกันอีก เเต่ไอ้เรามันก็เด๋อด๋าอะไรไม่รู้ตอนนั้น คิดว่าทางที่เดินไปมันผิดทาง เลยตัดสินใจเดินย้อนกลับไป
ทางที่เดินมา สรุปก็คือทางที่เดินไปพร้อมเขาน่ะถูกเเล้ว เราเลยรีบใส่เกียหมาวิ่งไปให้สุดเพื่อที่จะไปให้ทันเขา เเต่พอออกมาเขาก็หายไปเเล้ว จนถึงตอนนี้เวลาขึ้นรถไฟฟ้าทีไร เราก็ยังอดคิดถึงเขาไม่ได้ ผู้ชายที่เจอกันบนรถไฟฟ้าบีทีเอส เรายังภาวนาว่าจะได้เจอเขาอีกในซักวันหนึ่ง.