อยู่ต่างประเทศ เหงา

สวัสดีค่ะ ทุกคน เราอายุ 20+ ปลายๆแล้วค่ะ ช่วงหลังมานี้รู้สึกว่าเพื่อนสนิทที่เคยคุยกันทุกวันเริ่มหายไปทีละคน ทั้งๆ ที่ตอนเรียนมหาลัยคือแน่นมาก เที่ยวด้วยกัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน จนเคยคิดว่ามิตรภาพคงจะยืน

หนูเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งค่ะ ตั้งแต่ม.4เข้ามา ก็ลองไปกับเพอนในห้อง สรุปเคมีไม่ตรงกันเท่าไหร่ค่ะ เลยแยกมาอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้ตัดขาดนะคะ ​บวกกับหนู เป็นคนชอบคิดมากด้วยค่เ เป็นคนที่คิดว่า เวลานี้พูดไร

เรื่องมันมีอยู่ว่าปรกติกเราจะไปหาท่านบ่อยซื้อของไปให้ทาน ให้เงินบ้างบางครั้ง แต่พอน้าเราแกเข้าใจเราผิดแกเลยไม่ให้เราเข้าไปที่บ้าน เราก็เลยไม่อยากมีปัญหาเราก็เลยไม่เข้าบ้านไปเกือบปีแล้วแต่เราคิดถึงท่าน

ตามหัวข้อเลยค่ะ ในรร.ดังแห่งหนึ่ง ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ มีพี่รปภคนหนึ่งสนิทกับนักเรียนในรร.ค่ะ เขาทำงานที่นี่มา8ปีแล้ว ครอบครัวของเราที่มาส่งเรากับน้องไปรร.ก้อสนิทค่ะ นิสัยเขาเป็นมิตรมีน้ำใจมากเลยค่ะ ยา

ขอเล่าหน่อยเนอะ... ตอนนี้เรากับแฟนกำลังจะเข้ามหาลัยถามว่ารักเขามากมั้ยเราตอบไม่ได้นะ คือห่างกันแล้วเราเป็นแย่ๆเหงาๆยังไงไม่รู้ เราชอบบ่นว่ากลัวคิดถึงกลัวเหงา เขาก็จะบอกตลอดว่าถ้ารถไปถึงเราก็ไปหากันได้

ครั้งนึงเคยมีเพื่อนคนนึงที่ดีมาก เค้าเป็นพี่เราปีนึงพี่คนนั้นชื่อหนึ่งตอนนี้เรา18จะเข้า19แล้ว ส่วนคนชื่อหนึ่งก็น่าจะ19-20ละมั้ง ย้อนไปสมัยเราอยู่ป.1 อายุ6ขวบมั้งถูกปะชั้งแม้งๆ555 เข้าเรื่อง ยายเราเป็น

สวัสดีค◌่ะ เราไม่สนิทกับพี่ชายเราเลยค่ะ ขอเกริ่นนิดหนึ่งนะค่ะ พี่ชายที่เราพูดถึงคือลูกชายของน้านะคะ คือเรากับนางอยู่บ้านยายมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ เรากับนางห่างกัน 4ปี ตอนเด็กๆ แบบย้อนกลับไปตอนป.2-3ได้อะ

คำว่าตัวคนเดียวในที่ีนี่ทุกคนก็คงมีความหายในใจกันอยู่บ้างแล้ว.. ไม่งั้นก็คงไม่เปิดเข้ามาอ่านกระทู้นี้ เราคือคนที่ทั้งชีวิตไม่เคยคบกับใครเลย ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร รู้แค่เรียน แล้วก็ไม่ได้สนใจบวกๆกับแอบช