เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในวงโย เรารักวงโยมากๆบางครั้งก็ท้อกับมันแต่ก็รัก บ้านเราอยู่ไกลกว่าโรงเรียนมาก กลับบ้านครั้งนึงก็ประมาณ30-40นาที ปกติเราจะต้องซ้อมวงโยถึง6โมงทุกวัน แต่ตอนนี้รร.เราเตรียมตัวแข่งจึงต้องซ้อมถึง1ทุ่ม แต่อีกเดี๋ยวจะต้องซ้อมถึง2ทุ่ม ส่วนใหญ่เราจะไม่ค่อยเครียดเกี่ยวกับการซ้อมวงโย ถึงจะเหนื่อยมากแต่ก็ชอบมากเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่กลับบ้านมาแล้วเหนื่อยมากๆนั่นก็คือการนั่งรถกลับบ้าน ยิ่งเราเป็นคนนอนเร็วด้วย บางครั้งกลับมาแรงจะเดินยังไม่ได้มีเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ แรงจะอาบน้ำบางวันยังไม่ได้อาบ กลับมาก็สลบไปซะแล้ว เหนื่อยกับการกลับบ้าน แม่เราจะชอบบ่นตลอดว่าไปรับก็เปลืองเงินค่าน้ำมัน แล้วทุกครั้งที่เราได้ยินเราก็จะสวนไปว่าทำไมไม่ให้ไปหาห้องเช่า,หออยู่หรืออะไรก็ได้ เค้าก็จะชอบบอกว่าเป็นผู้หญิงจะไปอยู่เองได้ยังไงเราเลยบอกไปว่ามีเพื่อนจะอยู่ด้วยซึ่งเป็นเพื่อนสนิทเราจะมาอยู่ด้วยเพราะเพื่อนก็บ้านไกลเหมือนกัน เค้าก็เอาข้ออ้างที่ว่าพ่อไม่ให้ไปหรอกมาบอกอีก เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียวอยู่แล้วถึงถ้าได้อยู่หอคนเดียวก็ไม่อะไร แต่แม่ไม่เคยเชื่อใจเราเลยบ้านเพื่อนเรายังไม่เคยได้ไปนอนเลยถึงจะเป็นเพื่อนสนิทหรืออะไรเค้าไม่เคยที่จะเชื่อใจเลยครั้งนึงเคยขอไปนอนบ้านเพื่อนสนิทที่สนิทมากเค้าก็จะบอกตลอดว่าไม่ให้ไปเหตุผลคือไม่รู้ว่าพ่อแม่ของคนนั้นเป็นยังไง ไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นคนดีรึป่าว ไปเดี๋ยวไปโดนใครทำอะไร เราไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงต้องให้เราอยู่ในขอบเขตแบบนี้บางที่เด็กคนนึงมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะเมื่อก่อนเราเป็นเด็กที่ร่าเริงมาก อารมณ์ดีสุดๆ แต่ตอนนี้กลับเป็นเด็กที่ตอนอยู่โรงเรียนกับบ้านเป็นคนละคนกัน พอเจอคนในครอบครัวก็มีความกดดันมาทุกทีทำให้ตอนนี้เราชอบพูดคำปกติแต่จะใส่อารมณ์ไปตลอดเหมือนหัวร้อนตลอดเวลา แค่เราเจอคนในครอบครัวเราก็จะประสาทเสียแล้ว นอกจากเรื่องที่ไม่เคยเชื่อใจก็มีหลายเรื่องที่ทำให้เราเครียดกดดัน เค้าไม่เคยนึกถึงเลยว่าเราจะเหนื่อยมั้ยก็ดีที่เค้าเป็นห่วงแต่ถ้าการเป็นห่วงแบบนี้เราไม่ต้องการอ่ะมันทำให้เรากดดัน แถมเหนื่อยท้อและเป็นอะไรอีกมากมาย เราไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เราอยากออกไปจากบ้านนี้มาก อยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ต้องมีใครมาสนใจมาก ประโยคสุดท้ายที่อยากบอกกับคนในครอบครัวคือ ขอบคุณที่เป็นห่วงแต่การเป็นห่วงแบบนี้ไม่ต้องการ แต่เราก็คงเขียนได้แค่ในนี้แหละ อยู่บ้านก็คงต้องคุยเพราะทำอะไรไม่ได้ หนีออกจากบ้านก็ไม่ได้บ้านอยู่ไกลแถวบ้านก็ไปไหนไม่ได้ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ คุณอาจจะช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก แต่เวลานี้เป็นเวลาที่เราดิ่งมากที่สุดจึงเลือกจะมาเขียนระบาย ขอบคุณที่มารับฟังกันนะคะ🖤