ทำเรื่องไว้ นึกว่าจบนานแล้ว ผ่านมา 6-7 ปี คู่กรณียังมาดักหน้าหอ

เราเคยมีเรื่องไว้กับคนคนนึง สมัยเรียน เราเลือกมูฟออน ตีมึน และให้มันจบไปตัดเพื่อนกับทุกคนไม่ติดต่อใคร ทำไลน์ใหม่ เปลี่ยนเบอร์โทร ปิดเฟสบุ๊ค เปลี่ยนการติดต่อทุกช่องทาง เริ่มต้นชีวิตใหม่ และเริ่มได้จริงๆ จนลืมไปหมดแล้วว่าผ่านอะไรมาเอาจริงๆไม่ได้โกรธหรืออะไรใครแล้ว ที่เริ่มต้นใหม่ก็ไม่ได้ทำอะไรแบบเดิมมีสังคมใหม่ ชีวิตใหม่ เรียนจบ จนเริ่มเรียนโท วันก่อนกลับมาจากเรียนโท มีคนเรียกชื่อก็หัน จังหวะที่หันไปมองยังนึกไม่ออกเลยว่าใครเรียก พอเดินเข้าไปคุยก็นึกออกและจำได้ ไม่รู้จะพูดอะไร ฝั่งนั้นพูดว่ายังไม่ลืมในสิ่งที่เราทำไว้ นี่เลยนึกแบบไวๆแต่ก็ตอบไปว่าเท่าไหร่ ที่จะชดใช้ได้ ปรากฏว่ามันจะเอา 3000 เราก็บอกได้ มันถามว่าเรียนจบมั้ย เราก็บอกว่าเรียนจบ (เราไม่ได้ถามกลับ) มันพูดต่อว่าลืมแล้วเหรอเรื่องของมันกับเรา เราไม่พูดอะไร มันเลยพูดต่อว่าใช้ชีวิตให้ง่ายเราก็มาเอาแค่นี้ จังหวะนั้นเราก็มองสภาพมันแล้วพยายามจำมัน เราเลยยอมแลกเบอร์ไว้ ขอตัวขึ้นห้อง มานั่งนึกๆจำได้บ้าง ไม่ได้บ้างว่ามันเรื่องอะไรกัน แต่ก็โอนเงินไป 3000 ตามเบอร์พร้อมเพย์จากเบอร์โทร ทีนี้มานั่งนึกว่าจริงๆแล้วตอนที่มันยังเรียนมันคือคนนึงที่สวยสุดในห้อง มีปากมีเสียง ค่อนข้างเรียนดี มีไอโฟนรุ่นใหม่ตอนนั้นใช้ (ในโรงเรียนรัฐบาลธรรมดา การที่มีคนใช้ไอโฟนรุ่นใหม่ๆมันก็ว้าวสำหรับคนอื่น) วันเสาร์ที่ต้องมาช่วยงานห้องมันเป็นคนขับรถเก๋งมาจากบ้านคนเดียวในห้อง มันมีกล้องถ่ายรูปแพงๆใช้ แต่มันในวันนี้ที่อยู่มานั่งดักเราถึงหน้าหอมาในสภาพโทรม ผอม ผิวคล้ำขึ้น ตาโปน ใส่ขาสั้น แขนกุด ชุดดูเก่าๆ  มากับแฟนที่แต่งตัวแบบไรเดอร์ เราเข้าใจว่ามันอาจจะอยากได้ความรับผิดชอบ เรื่องมันผ่านมาขนาดนี้ เราไม่ได้แปลกใจว่ามันมาหาและดักเราได้ยังไง เพราะเราว่าเราก็พอรู้ว่าใครจะบอกมันได้ว่าเราอยู่ไหน (แถวหอเรามีบ้านเพื่อนเก่าห้องเดียวกันอยู่มันอาจจะเห็นเราตอนไหนก็ได้และไปบอกมัน) เราโอนไปแต่มานั่งนึกว่าทำไมมันถึงมีสภาพนี้ มันจำไม่ลืมขนาดนี้ มันจะเอาความสะใจหรืออะไร พูดตรงๆว่าเราเจอมันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เรายินดีมากๆที่จะชดใช้มันสักที แต่เราก็แอบสงสัยว่าชีวิตมันผ่านอะไรมา มันจำไม่ลืมหรือมันแค่ไม่มีเงิน มันถึงมาขนาดนี้ได้ ทั้งๆที่ตอนนั้นในห้องมันดูเป็นคนที่ถ้าเรียนจบมันน่าจะได้ทำงานดีดี มีหน้ามีตาด้วยซ้ำ ในความไม่รู้สึกอะไรของเรา เราก็แอบกลัวว่า ต่อไปมันจะจบจริงๆ รึ มาดักมาด่าเราอะไรที่หออีกรึเปล่า และก็สงสารมัน อยากรู้ว่ามันเรียนจบมั้ย รึทำอะไร ชีวิตดีมั้ย ถ้ามันไม่ดี เราอยากให้มันเริ่มต้นใหม่ให้ได้แบบเรา ตอนนั้นที่เราปล่อยเบลออาจจะเพราะว่าเราไม่รู้จะหาเงินมาใช้ยังไง อีกอย่างคงไม่ได้เจอกันแล้ว (เราไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนคนไหนอยู่แล้ว)ถึงวันนี้ เราได้เจอมันเราคืนมันก็ควรจบแต่มานึกสงสาร เราควรจัดการความคิดยังไงดี รึทำอะไรดี 
มานั่งคิดดูแล้วแบบ...โห 6-7 ปีจากเรียนจบ ม.6 ตอนนี้เรียน ป.โท แล้ว มันยังไม่ลืมเลย สำหรับเราตอนนี้เรื่องนี้มันแค่นี่เอง เราลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แค่คิดว่าถ้ามันจำได้ขนาดนี้ มาดัก มาทวงขนาดนี้ มันโกรธ มันแค้น มันอยากสะใจอะไรเรา นอกจากเรื่องนี้เราไม่เคยทำอะไรให้มันเลยนะ มานั่งกรองความคิด 6-7 ปีที่ผ่านมาชีวิตเราดีขึ้นเยอะมากๆเลยนะ เลยอยากรู้ว่าระหว่าง 6-7 ปีนี้ทำไมวันนี้มันถึงมาอยู่สภาพนี้ได้ ที่ผ่านมาใช้ชีวิตยังไง ก้าวไปข้างหน้าบ้างไหม หรือคิดแต่เรื่องนี้ว่าต้องได้เงินส่วนนี้จากเราจนได้ ถึงขนาดถาม หา ที่อยู่เราได้ทั้งๆที่ไม่เคยติดต่อกันเลยไม่ว่ากับใครรอบตัวมัน มันไม่ใช่ความบังเอิญแน่นอน มันเห็นเรามันนิ่งกว่าเราเห็นอีก (ถึงคิดว่ามันตั้งใจมากๆที่จะเจอเรา)  ไม่รู้หลังจากนี้มันจะเป็นยังไง สบายใจจึ้นรึยัง ที่ได้เงินคืนไป พูดตามตรงเวลาที่เรานึกขึ้นได้เราก็คิดตลอดว่าถ้าเรามีโอกาสได้ไปงานโรงเรียนหรือกล้าพอที่จะเยี่ยมโรงเรียนแล้วมีโอกาสเจอมัน เห็นมัน เราก็จะให้เงินส่วนนี้อยู่แล้ว ถึงเราจะเริ่มต้นใหม่ แต่เราก็ไม่ได้ลืมทุกอย่างขนาดนั้น เราย้อนเวลาไปแก้ไขไม่ได้ แต่ถามตอนนี้เราก็ไม่ได้อยากให้เกิดแบบนี้ขึ้น แต่มันถึงขนาดมาดัก มาเจอแบบนี้ มันน่ากลัวนะ สำหรับเรา 

สิ่งที่ไม่ดีที่เราทำจะเม้นด่าเราก็ได้ แต่เราคืนไปแล้ว เราไม่รู้เลยว่าจะจบมั้ย  แต่ที่เราสงสารมันนี่เราคิดถูกมั้ย...เพราะจากสภาพมันไม่ได้จริงๆ