ตอนนี้เจ้าชายจักรภพพยายามแก้ปัญหาที่มันใหญ่ก่อน
เขาติดต่อศิวะเทพเพื่อขอประชุมเทพทั้งหมดที่สามารถติดต่อได้
เขาได้ขออนุญาตราชานครา ราชาป่านูเปียและราชาแห่งนูด้วย

วันที่มีการประชุมเทพ จะมีแค่เจ้าชายจักรภพและเจ้าหญิงศรีจิตรา
แห่ง 971 เท่านั้น การประชุมมีขึ้น ณ ห้องประชุมใหญ่ อาคารปฏิบัติการ
วิลล่าวนาลัย เมื่อเจ้าชายจักรภพทรงอยู่บนเวที ในห้องเต็มไปด้วยฟองอากาศ
น้อยใหญ่ ทุกเทพอยู่ในโบม เจ้าชายสังเกตว่าหลายเทพก็ยังงุนงง
ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร

เจ้าชายพยายามเล่าว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น และต้องการอะไรจากเทพ
เทพส่วนใหญ่ก็มีความเข้าใจ การสร้างกระจกอโณทัยต้องใช้
เทพจำนวน 3 ท่านในการสร้าง กระบวนการนี้
เทพบางท่านก็ยังงงอยู่ เจ้าชายจักรภพคาดหวังว่า
ในที่สุดเจ้าชายจะสามารถประชุมกับตัวเองในทุกจักรวาลได้
ความคิดอาจจะดูบ้า แต่มีความเป็นไปได้

อีกอย่างที่ต้องรีบทำคือการหยุดการผลิตจักรวาล
ในรูปแบบของการเขย่าเวลา
รูปแบบนี้ทุกคนก็ยังงง ๆ กันอยู่ ทุกเทพยังงงเลย
แต่เท่าที่เจ้าชายจักรภพทราบจากหลายคนและหลายเทพ
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาจะช่วยได้


เพียงแต่พระองค์ทรงอยู่ในส่วนลึกที่สุดในป่านูเปีย 
ราชาแห่งนูทรงส่งสัญญาณว่าผู้มีอภิญญาได้เปิด
ประตูมิติตรงด้านหลังเพดานดาว ใกล้กับหุบผาสวรรค์ไว้แล้ว
เจ้าชายจักรภพและเจ้าหญิงศรีจิตราจึงยึดทางนั้นในการเดินทาง
เพื่อไปพบกับเจ้าหญิงแห่งกาลเวลา

พอข้ามไปจนถึงดินแดนแห่งนู จะมีรถไฟปริศนา
รอรับตรงจุดนั้นและไปส่งที่ที่อยู่ของเจ้าหญิงแห่งกาลเวลา
รถไฟต้องผ่านหลายจุด เช่น น้ำตกในม่านเมฆ สระมรกต
ป่ามิระ ดงดอกไม้ลายลวดหนาม อารามวิศวะ ฯลฯ

ระหว่างอยู่บนรถไฟ เจ้าหญิงศรีจิตราได้สนทนากับเจ้าชายจักรภพ
"มีหลายเรื่องเลยนะคะที่คุณต้องทำ"
"ครับ แต่ก็ทำไปทีละเรื่องครับ"
"และการตามหาน้องชายของคุณใน 972 ละคะ"
"ตอนนี้มีคนช่วยอยู่ครับ"
"ได้ยินอย่างนี้ ฉันก็สบายใจค่ะ"
"ครับ"
"และมีอีกเรื่องที่ทำให้ฉันสบายใจมาก"
"เรื่องอะไรครับ"
"เรื่องที่ทุกจักรวาล คุณยังเลือกฉัน ฉันรู้สึกพิเศษมากค่ะ"
"ครับ"
"มันเหมือนการค้นพบผลงานอันยิ่งใหญ่ทางฟิสิกของฉัน"
"คุณใช้ภาษาดีนะครับ"
"ใช้ดีที่สุดก็กับคุณนี่แหละค่ะ"
"ครับ"
"ฉันมีคำถามค่ะ"
"ครับ"
"มันน่าจะมีสัก 1 จักรวาลที่คุณเลือกคนอื่น
แต่ทำไมถึงยังเลือกฉันคะ"
"ต้องตอบว่าผมเลือกคุณในทุกจักรวาลอยู่แล้ว
เวลาที่ผมบอกว่าผมรักคุณคนเดียว
มันก็หมายความว่าผมเลือกคุณในทุกจักรวาล"
"แล้วคุณไม่เบื่อเหรอคะ"
"ผมมีเวทมนต์ที่ร่ายแล้ว มันทำให้เราสองคนไม่เบื่อ
คุณก็รู้เวทมนต์ของผมแล้วนี่"
เจ้าหญิงศรีจิตราหน้าแดงเพราะความเขิน
"คุณเขินแล้วน่ารักจัง คุณรู้ตัวไหมว่า
คุณนี่แหละ น่ารักในทุกจักรวาล"
พูดจบเจ้าชายก็เข้าไปจูบหน้าผากของเจ้าหญิง
แล้วก็ทรงโผเข้ากอด

รถไฟมาเทียบท่าที่สวนดอกไม้แห่งหนึ่ง
และตอนนั้นเจ้าหญิงแห่งกาลเวลาก็ปรากฏตัวขึ้น
แต่เป็นการปรากฏในแบบที่จักรภพและศรีจิตราไม่เคยเห็นมาก่อน
เพราะเดี๋ยวเจ้าหญิงก็กลายร่างเป็นมนุษย์ แต่ไม่นานนักก็กลับมาเป็นควัน
แล้วก็สลับกันไปเรื่อย มีแต่เสียงเท่านั้นที่เสถียร

เจ้าหญิงทรงกล่าวว่าพระองค์เองมีทั้งส่วนที่เป็นสสารและอสสาร
อย่างชัดเจน เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาทรงกล่าวว่าพระองค์
ได้รับรู้เรื่องราวบ้างแล้ว เจ้าชายจักรภพจึงทรงเล่าเสริมในส่วนที่ควรเล่า
ทำให้เจ้าหญิงเข้าใจมากขึ้น 
เจ้าหญิงรับปากว่าจะทรงปิดปราสาทแห่งกาลเวลา
เพื่อไม่ให้มีใครไปแตะต้องลูกแก้วแห่งกาลเวลาได้
การปิด จำเป็นต้องปิดในทุกจักรวาล
"ทั้ง 1417 เหรอครับ"
"ไม่ใช่ นั่นแค่จักรวาลที่ท่านมีส่วนร่วม
ข้าเองต้องปิดทุก 7 ล้านจักรวาลและตอนนี้ข้าก็ปิดแล้ว
จักรวาลที่ท่านมีส่วนร่วมจะหยุดแค่ 1503 เท่านั้น
อีกอย่าง ท่านแก้ปัญหาที่พอแก้ได้ไปก่อน
ในท้ายที่สุด บุษบาบัณจะช่วยเรา"
"บุษบาบัณที่แปลว่าตลาดดอกไม้เหรอครับ
แล้วบุษบาบัณคือใครครับ"
"สิ่งสมบูรณ์ที่สุดในจักรวาลของเรา"
"ของเรา?"
"ใช่ บุษบาบัณคือสิ่งสมบูรณ์ที่สุด แต่ไม่ใช่สิ่งสูงสุด
เธอสามารถสื่อสารกับจักรวาลของเรา
ในแบบเปิดร้านขายดอกไม้"
"เปิดร้านขายดอกไม้?"
"ใช่ เธอจะปรากฏตัวในรูปแบบนั้น"
"ตกลงเธอคืออะไรกันแน่"
"เอาเป็นว่าสำหรับจักรวาลที่เราเกี่ยวข้อง
เธอเคือจิตวิญญาณของจักรวาล
เมื่อไหร่พวกตัวร้ายโหดร้ายถึงขีดสุด
บุษบาบัณเท่านั้นที่จะทำลายความชั่วร้ายนั้นได้"
"เหรอครับ"
"แต่เราจะพบบุษบาบัณค่อนข้างยาก
พบแฟนของเธอง่ายกว่านะ"
"แฟนของเธอ? ใครเหรอครับ"
"ศักดา คนที่เขียนหนังสือเรื่องวิมานมายาไงล่ะ"
"จิตวิญญาณแห่งจักรวาลมีแฟนเป็นมนุษย์เหรอคะ"
"อาจเป็นบุพเพสันนิวาสค่ะ เมื่อไหร่ที่บุษบาบัณ
จำต้องมาเปิดร้านดอกไม้ ศักดามักจะอยู่ที่นั่น
และเขามักจะเข้าไปเลือกดอกไม้ คุยเรื่องดอกไม้
และชอบให้บุษบาบัณจัดช่อดอกไม้ให้เขา"
"เรื่องเป็นแบบนี้เองเหรอคะ โรแมนติกจังเลยค่ะ"
"แล้วเราจะเจอศักดาได้ที่ไหนครับ"
"ทุกที่ ๆ มีดนตรี กลอน กวี งานศิลปะ ภาพยนต์ หนังสือและนิยาย
ศัดาจะปรากฏตัวขึ้นที่นั่น งั้น เร็ว ๆ นี้ก็น่าจะเป็นเทศกาลดนตรีเสสิขะ
เขาต้องปรากฏตัวแน่ ๆ หลังจากนั้น เขามักจะเป็นชายเร่ร่อน
ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง"
"แล้วเขาหาเลี้ยงชีพได้ยังไงครับ"
"เขาขายกลอน ขายเพลง ขายหนังสือทำมือ ขายงานศิลปะ
ขายบทละคร ขายบทภาพยนต์ และก็อีกหลายอย่าง
เพื่อหาเลี้ยงชีพ ก็ขายได้เรื่อย ๆ แต่ไม่เปรี้ยงปร้าง
แต่สิ่งที่เขาชอบที่สุดคือการซื้อดอกไม้ของร้านบุษบาบัณ"