วันนี้เรามีเรื่องเล่าที่เป็นชีวิตทั้งชีวิตของเรามาฝากค่ะ อาจจะเป็นโพสสุดท้ายหรืออย่างไรก็ต้องดูกันอีกที
เรา มีพ่อกับเเม่เเละพี่ชาย เเต่พวกเขามีเงินไม่มากพอที่จะเลี้ยงทั้งเราเเละพี่ พวกเขาอยู่ต่างจังหวัด เขาเลยจะส่งพี่เราไปเเต่พี่เราเขาไม่อยากไป เขาเลยส่งเราไปแทน
เราได้ไปอยู่กับน้า(น้องของเเม่) ตั่งเเต่เล็กจนโตเราเขาก็จ่ายทุกอย่างให้กับเรา ค่ากิน ค่าเล่น หรือต่างๆ ตอนนั้นเราคิดว่าเรามีความสุขที่สุดที่ได้อยู่กับเขา
จนเราขึ้นมัธยม เราได้เริ่มมีเพื่อนใหม่ๆ สังคมใหม่ที่เราไม่เคยเห็น เเละเราก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เเต่น้าของเรากลับไม่คิดอย่างนั้น ตอนนั้นเราก็เข้าใจว่า เรามันยังเด็กเกินไปไป เราก็ต้องฟังผู้ใหญ่ก่อน เเต่พอไปจนเราต้องต่อ ม.4 เราก็อยากไปสมัครสอบที่โรงเรียนอื่น เราบอกกับน้าว่าเราอยากไปติวพิเศษ
เขาก็พาไป เเหมจะโดนบอกว่า"คนเเบบเเก ทำไมได้หรอก " มันเจ็บที่ได้ยินเเต่นี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เราได้ยินประโยคนี้ เราไปติวทุกๆวัน เราเอาเวลาทั้งหมดสู้กับการเรียน จนเราได้รอง ตอนนั้นเรารู้เเล้วว่า เราจบเเล้ว สอบไม่ได้เเล้วเพราะเขารับคนน้อยมาก เเต่อยู่ๆวันนึงทางโรงเรียนนั้นก็โทรมาบอกว่า ถ้าอยากเข้าก็ไปที่โรงเรียนภายในวันพรุ่งนี้ ตอนนั้นเราดีใจมากๆ เรารีบเดินไปบอกน้าด้วยความดีใจ เเต่น้าเราตอบมาว่า" ถ้าเเกอยากเข้าก็ไปเลย เเต่ฉันไม่ไปส่งเเกเข้าโรงเรียนนั้นเเน่" จากนั้นเเม่เราก็เดินออกไป เราบอกได้เลยว่าเราช็อคมาก ไม่เเถบจะร้องไห้เเบบที่ไม่เคยร้องมาก่อน น้าเราเคยมีปัญหากับโรงเรียนนั้นเพราะเหตุผลอย่างเขาไม่มองหน้า น้าเราเลยคิดที่จะเเก้เผ็ดด้วยการไม่เอาเราเข้าโรงเรียนนั้นเเม้เราจะเข้าได้… จากวันนั้น เราก็เห็นอารมณ์เเละความคิดของน้าเราออกมาเรื่อยๆ
ไม่ว่าจะงานกลุ่มที่ต้องทำที่บ้าน ที่เรามีเพื่อนทั้งทอมเเละเพื่อนสาว พอลับหลังน้าเราก็จะเอามาด่าให้เราฟังว่า เดี๋ยวเขาจะมาทำมิดีมิร้ายกับรา เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่เเล้ว เเม้กระทั่งผู้ชาย หรือผู้หญิง เขาก็จะเอามาด่า หรือเรามาเปรียบเทียบกับเรา เราได้ไปตัดผมทรงนึงที่สั้นเหมือนผู้ชายเพราะเราชอบ น้าเเละคนในครอบครัวอย่างยาย ก็ด่าว่าเราว่า"มันเลว ไม่น่าเกิดมาเลย ทำให้กูขายหน้า อีบ้า อีชั่ว" เราย้ำว่านี้คือสิ่งที่เราได้ยินจริงๆ
หรือจะเป็นการที่น้าจะเอาเราไปเปรียบหรือเหยียดเรา ว่า "เขาดีนะ ไม่เหมือนเเกที่ตัดทรงเเปลกๆ"
เราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายเเต่เราก็จะคิดตลอดว่า เรายังไม่เคยทำนั่นเลย เรายังไม่เคยกินไม่เคยเล่นไม่เที่ยวเเบบนั้นเเบบนี้เเบบนู้นเลย
เวลาที่เราด่าเรา เราก็เจ็บมากเเล้วเเต่อยู่ๆเขาก็เริ่มที่จะตบเเละตีเรา เเม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ อย่างการที่เราตื่นสายเขาก็จะคว้ารองเท้าหรือเเจกันมาทุบที่เรา หลายครั้งที่มันโดนเรา เราเจ็บมาก เเต่เราทำได้เเต่ต้องทนเเละกรีดเเขนตัวเองด้วยของมีคมที่ไม่ใช่มีด
เราเคยบอกน้าเราว่าเราต้องไปซื้อของกับเพื่อน น้าเราก็บอกว่าไม่ให้ไป ถ้าไปตาย หรือจะเป็นการที่เรารับโทรศัพท์ช้าหรือไม่ได้รับ เขาก็จะเเชทมาด้วยประโยคว่า อยู่ไหน ก็จะไปหาที่โรงเรียนเเล้วจะไปบอกครู อยู่ไหนอีบ้า รับมันจะตายรึไง
เราสามารถบอกได้เลยว่าทั้งชีวิตเราเเทบไม่รู้อะไรเลย เเถวบ้านเราที่เราเองก็ไม่รู้ เราเคยไปเดินซื้อของกับเพื่อนเเถวบ้านเรา เราก็รู้สึกตื่นเต้นทั้งๆที่มันก็อยู่บ้านเราตลอด พอเพื่อนถาม เราก็ตอบได้เเค่ว่า น้าเราให้ไปเเค่สิ่งที่เขาอยากให้ไปเท่านั้น เรารู้เเค่ว่าเราต้องตื่นเเละไปโรงเรียนจากยั้นก็กลับบ้านตลอดทั้งชีวิตโดยไม่รู้อะไรเลย ชื่อวัดหน้าบ้านเรา ตลาดข้างบ้านเรา คนขายของที่อยู่หน้าบ้านเรา เราไม่รู้มาก่อนเลย เราทำทุกอย่างที่คิดว่าน้าชอบเเละไม่ขายหน้า
เราทั้งเรียนไม่ให้เกรดเเย่ ทั้งทำกิจกรรม และได้รับเกีตรติบัตร เเละเขาก็จะไม่สนใจมันเเละยังด่าเราว่าโง่เหมือนเดิม ผิดกับพี่สาว(ลูกน้า) ที่ไม่ว่าจะทำะไรก็ดีหมดทุกอย่าง เสื้อผ้าที่มันคนละแนวกันเขาก็จะมาเปรียบเทียบ หน้าตา ผิว หรือเเม้กระทั่งการเรียน
เรามีความฝันว่าเราอยากจะต่อนิเทศที่กรุงเทพหรือขอนเเก่น เราอยากเป็นนักแสดง เเต่เขาก็ไม่ให้เราไปพอเราบอกเหตุผลเขาก็ตบเรา
จนมาวันนี้ ล่าสุด ที่เราต้องไปค่ายญี่ปุ่นพรุ่งนี้ เราต้องไปกับเพื่อน น้าเราก็ไม่ให้เราไป เราพยายามบอกเหตุผลเเต่เหมือนเขาจะไม่ฟัง เเละไม่ทันขาดคำเเม่เราก็ตบเราเเละทุบหัวเรา อาเเละยายเเละตาทุกคนในครอบครัวยกเว้นพ่อเเม่เราที่อยู่จังหวัดอื่น เราเห็นทุกอย่างเเต่ไม่พยายามช่วยหรือถามเหตุผลเราเลย
เราทำได้เเต่เก็บน้ำตาเเละเดินผ่านทุกคนโดยที่มีเสียงยายเราว่า"กูเกลียดคนเเบบที่สุด"
ตอนนี้เรามีความคิดเเล้วว่าเราอยากตาย เราไม่เหลืออะไรเเล้วกิจกรรมสุดท้ายที่เราทำคือเดินเเบบรีไซเคิล มันสนุกมาก เเละมีความสุขที่สุด คงมากพอที่เราจะตายอย่างมีความสุขเเล้ว เราพอเเล้ว เราไม่เอาอีกเเล้ว เราเห็นส่งที่คิดว่าเราทำหรือกินเเล้วตายเเน่ๆอยู่ตรงหน้าเเต่เราไม่ทำเพราะเราก็มีความคิดว่า
ถ้าเขาเสียใจละ ความฝันเราละ สิ่งที่ไม่เคยทำละ อยู่ในหัวตลอด เเต่คนที่ทำความคิดนี้มันพังคือ น้า เรา ความฝันที่จะเป็นนิเทศเขาก็ตบเเละบอกอย่าคิดที่จะไปเป็นเพราะกูเลือกให้เเล้ว หรือจะเป็นการที่เขาเห็นเราทำร้ายตัวเองเเต่ก็พูดว่า ดีตายๆไปจะได้ไม่เสียเงิน หรือจะไล่เราไปตาย
สิ่งที่ไม่เคยทำเขาก็จะห้ามไม่ให้ทำตลอดพอเราพยายามที่จะทำเขาก็ใชความรุงเเรง
สุดท้ายนี้เราอยากจะมาบิกว่าถ้าเราไม่ตายเราก็คงจะทำร้ายตัวเองต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีวันหยุด
ถ้าคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ขอบคุณที่ฟังเรื่องเล่าของเราที่มันไม่น่าอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
เพราะว่าไม่ใช่ลูก เลยทำกับหนูอย่างนี้หรอคะ
เรา มีพ่อกับเเม่เเละพี่ชาย เเต่พวกเขามีเงินไม่มากพอที่จะเลี้ยงทั้งเราเเละพี่ พวกเขาอยู่ต่างจังหวัด เขาเลยจะส่งพี่เราไปเเต่พี่เราเขาไม่อยากไป เขาเลยส่งเราไปแทน
เราได้ไปอยู่กับน้า(น้องของเเม่) ตั่งเเต่เล็กจนโตเราเขาก็จ่ายทุกอย่างให้กับเรา ค่ากิน ค่าเล่น หรือต่างๆ ตอนนั้นเราคิดว่าเรามีความสุขที่สุดที่ได้อยู่กับเขา
จนเราขึ้นมัธยม เราได้เริ่มมีเพื่อนใหม่ๆ สังคมใหม่ที่เราไม่เคยเห็น เเละเราก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เเต่น้าของเรากลับไม่คิดอย่างนั้น ตอนนั้นเราก็เข้าใจว่า เรามันยังเด็กเกินไปไป เราก็ต้องฟังผู้ใหญ่ก่อน เเต่พอไปจนเราต้องต่อ ม.4 เราก็อยากไปสมัครสอบที่โรงเรียนอื่น เราบอกกับน้าว่าเราอยากไปติวพิเศษ
เขาก็พาไป เเหมจะโดนบอกว่า"คนเเบบเเก ทำไมได้หรอก " มันเจ็บที่ได้ยินเเต่นี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เราได้ยินประโยคนี้ เราไปติวทุกๆวัน เราเอาเวลาทั้งหมดสู้กับการเรียน จนเราได้รอง ตอนนั้นเรารู้เเล้วว่า เราจบเเล้ว สอบไม่ได้เเล้วเพราะเขารับคนน้อยมาก เเต่อยู่ๆวันนึงทางโรงเรียนนั้นก็โทรมาบอกว่า ถ้าอยากเข้าก็ไปที่โรงเรียนภายในวันพรุ่งนี้ ตอนนั้นเราดีใจมากๆ เรารีบเดินไปบอกน้าด้วยความดีใจ เเต่น้าเราตอบมาว่า" ถ้าเเกอยากเข้าก็ไปเลย เเต่ฉันไม่ไปส่งเเกเข้าโรงเรียนนั้นเเน่" จากนั้นเเม่เราก็เดินออกไป เราบอกได้เลยว่าเราช็อคมาก ไม่เเถบจะร้องไห้เเบบที่ไม่เคยร้องมาก่อน น้าเราเคยมีปัญหากับโรงเรียนนั้นเพราะเหตุผลอย่างเขาไม่มองหน้า น้าเราเลยคิดที่จะเเก้เผ็ดด้วยการไม่เอาเราเข้าโรงเรียนนั้นเเม้เราจะเข้าได้… จากวันนั้น เราก็เห็นอารมณ์เเละความคิดของน้าเราออกมาเรื่อยๆ
ไม่ว่าจะงานกลุ่มที่ต้องทำที่บ้าน ที่เรามีเพื่อนทั้งทอมเเละเพื่อนสาว พอลับหลังน้าเราก็จะเอามาด่าให้เราฟังว่า เดี๋ยวเขาจะมาทำมิดีมิร้ายกับรา เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่เเล้ว เเม้กระทั่งผู้ชาย หรือผู้หญิง เขาก็จะเอามาด่า หรือเรามาเปรียบเทียบกับเรา เราได้ไปตัดผมทรงนึงที่สั้นเหมือนผู้ชายเพราะเราชอบ น้าเเละคนในครอบครัวอย่างยาย ก็ด่าว่าเราว่า"มันเลว ไม่น่าเกิดมาเลย ทำให้กูขายหน้า อีบ้า อีชั่ว" เราย้ำว่านี้คือสิ่งที่เราได้ยินจริงๆ
หรือจะเป็นการที่น้าจะเอาเราไปเปรียบหรือเหยียดเรา ว่า "เขาดีนะ ไม่เหมือนเเกที่ตัดทรงเเปลกๆ"
เราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายเเต่เราก็จะคิดตลอดว่า เรายังไม่เคยทำนั่นเลย เรายังไม่เคยกินไม่เคยเล่นไม่เที่ยวเเบบนั้นเเบบนี้เเบบนู้นเลย
เวลาที่เราด่าเรา เราก็เจ็บมากเเล้วเเต่อยู่ๆเขาก็เริ่มที่จะตบเเละตีเรา เเม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ อย่างการที่เราตื่นสายเขาก็จะคว้ารองเท้าหรือเเจกันมาทุบที่เรา หลายครั้งที่มันโดนเรา เราเจ็บมาก เเต่เราทำได้เเต่ต้องทนเเละกรีดเเขนตัวเองด้วยของมีคมที่ไม่ใช่มีด
เราเคยบอกน้าเราว่าเราต้องไปซื้อของกับเพื่อน น้าเราก็บอกว่าไม่ให้ไป ถ้าไปตาย หรือจะเป็นการที่เรารับโทรศัพท์ช้าหรือไม่ได้รับ เขาก็จะเเชทมาด้วยประโยคว่า อยู่ไหน ก็จะไปหาที่โรงเรียนเเล้วจะไปบอกครู อยู่ไหนอีบ้า รับมันจะตายรึไง
เราสามารถบอกได้เลยว่าทั้งชีวิตเราเเทบไม่รู้อะไรเลย เเถวบ้านเราที่เราเองก็ไม่รู้ เราเคยไปเดินซื้อของกับเพื่อนเเถวบ้านเรา เราก็รู้สึกตื่นเต้นทั้งๆที่มันก็อยู่บ้านเราตลอด พอเพื่อนถาม เราก็ตอบได้เเค่ว่า น้าเราให้ไปเเค่สิ่งที่เขาอยากให้ไปเท่านั้น เรารู้เเค่ว่าเราต้องตื่นเเละไปโรงเรียนจากยั้นก็กลับบ้านตลอดทั้งชีวิตโดยไม่รู้อะไรเลย ชื่อวัดหน้าบ้านเรา ตลาดข้างบ้านเรา คนขายของที่อยู่หน้าบ้านเรา เราไม่รู้มาก่อนเลย เราทำทุกอย่างที่คิดว่าน้าชอบเเละไม่ขายหน้า
เราทั้งเรียนไม่ให้เกรดเเย่ ทั้งทำกิจกรรม และได้รับเกีตรติบัตร เเละเขาก็จะไม่สนใจมันเเละยังด่าเราว่าโง่เหมือนเดิม ผิดกับพี่สาว(ลูกน้า) ที่ไม่ว่าจะทำะไรก็ดีหมดทุกอย่าง เสื้อผ้าที่มันคนละแนวกันเขาก็จะมาเปรียบเทียบ หน้าตา ผิว หรือเเม้กระทั่งการเรียน
เรามีความฝันว่าเราอยากจะต่อนิเทศที่กรุงเทพหรือขอนเเก่น เราอยากเป็นนักแสดง เเต่เขาก็ไม่ให้เราไปพอเราบอกเหตุผลเขาก็ตบเรา
จนมาวันนี้ ล่าสุด ที่เราต้องไปค่ายญี่ปุ่นพรุ่งนี้ เราต้องไปกับเพื่อน น้าเราก็ไม่ให้เราไป เราพยายามบอกเหตุผลเเต่เหมือนเขาจะไม่ฟัง เเละไม่ทันขาดคำเเม่เราก็ตบเราเเละทุบหัวเรา อาเเละยายเเละตาทุกคนในครอบครัวยกเว้นพ่อเเม่เราที่อยู่จังหวัดอื่น เราเห็นทุกอย่างเเต่ไม่พยายามช่วยหรือถามเหตุผลเราเลย
เราทำได้เเต่เก็บน้ำตาเเละเดินผ่านทุกคนโดยที่มีเสียงยายเราว่า"กูเกลียดคนเเบบที่สุด"
ตอนนี้เรามีความคิดเเล้วว่าเราอยากตาย เราไม่เหลืออะไรเเล้วกิจกรรมสุดท้ายที่เราทำคือเดินเเบบรีไซเคิล มันสนุกมาก เเละมีความสุขที่สุด คงมากพอที่เราจะตายอย่างมีความสุขเเล้ว เราพอเเล้ว เราไม่เอาอีกเเล้ว เราเห็นส่งที่คิดว่าเราทำหรือกินเเล้วตายเเน่ๆอยู่ตรงหน้าเเต่เราไม่ทำเพราะเราก็มีความคิดว่า
ถ้าเขาเสียใจละ ความฝันเราละ สิ่งที่ไม่เคยทำละ อยู่ในหัวตลอด เเต่คนที่ทำความคิดนี้มันพังคือ น้า เรา ความฝันที่จะเป็นนิเทศเขาก็ตบเเละบอกอย่าคิดที่จะไปเป็นเพราะกูเลือกให้เเล้ว หรือจะเป็นการที่เขาเห็นเราทำร้ายตัวเองเเต่ก็พูดว่า ดีตายๆไปจะได้ไม่เสียเงิน หรือจะไล่เราไปตาย
สิ่งที่ไม่เคยทำเขาก็จะห้ามไม่ให้ทำตลอดพอเราพยายามที่จะทำเขาก็ใชความรุงเเรง
สุดท้ายนี้เราอยากจะมาบิกว่าถ้าเราไม่ตายเราก็คงจะทำร้ายตัวเองต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีวันหยุด
ถ้าคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ขอบคุณที่ฟังเรื่องเล่าของเราที่มันไม่น่าอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ