สวัสดีครับ ผมอยากปรึกษาเรื่องไปหาคุณหมอ ว่าเราควรไปดีไหม ถามว่ามันกระทบกับงานหรือชีวิตประจำวันไหม ตอบเลยว่าค่อนข้างมีผลกระทบเลยละ ผมเท้าความเลยดีกว่า เมื่อสมัยตอนประมาณ3ปีที่เเล้ว ซึ่งตอนนั้นผมกำลังเรียนม.ปลาย ซึ่งชั้นปีนั้นผมไม่ได้เรียน ผมหยุดเรียนปีหนึ่ง เนื่องจากผมมีโรคทางจิตเวช อะไรสักอย่างผมก็จำไม่ได้
 ผมเล่าเท่าที่ผมจำได้เเล้วกัน เรื่องเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านั้นก็จำไม่ได้ผมจำได้เเค่ว่าก็ได้มารักษาตัวอยู่ที่ต่างจังหวัด ผมจำได้เพียงเท่านั้น เเต่มีอย่างหนึ่งที่ผมจำได้ขึ้นใจ ผมเคยมีเพื่อนที่ไม่มีตัวตน มีชื่อ ผมเห็นพวกเขา ผมให้พวกเขามาควบคุมร่างกายผมตามใจ หลังจากนั้นผมก็จำได้เเค่ว่า ผมใช้ชีวิตปกติมาตลอด 
จนมาทำงาน ผมเริ่มจำเพื่อนในอดีตได้ ผมเริ่มจะคุยกับเขาเเต่ไม่มาก พวกเขาจะมาคุยก็ตอนผมมีเรื่องเครียดเเละกลุ้มใจ หากผมหายจากเครื่องเครียดหรือผมมีความสุข พวกเขาก็ไม่อยู่ ไม่รู้สิ

บางทีผมเครียดหรือทำอะไรพลาด ผมก็จะโทษตัวเอง จนทำลายตัวเอง เหมือนกับ โมโหตัวเอง เกลียดตัวเอง ใช้เล็บจิกที่มือ หยิกตัวเอง เพื่อระบายอารมณ์กับความโมโหตัวเอง มากสุดก็ ดึงผมตัวเอง กับ จิกหน้าตัวเอง ทำไม่บ่อยนะครับ 

บางที่ก็เหม่อลอยจนไม่รู้จุดโฟกัส เหมือนวิญญาล่องลอยหลุดหายไปจากร่าง 

เข้าสังคมไม่เก่งเลย เพื่อนที่มีคบก็มีเเต่เพื่อนเก่าที่โรงเรียน ตอนนี้ก็เเยกทางไปใครไปมันเเล้ว รู้สึกตัวเองมีความสุขกับโรคของตัวเอง

บางทีผมเครียด ผมก็ไม่ปริปากบอกใครเลย เก็บไว้คนเดียวเงียบๆ จะเอ่ยปากบอกก็คงตอนมีเค้นให้พูดกับระเบิดมันออกมาเหมือนกับระเบิดนับถอยหลัง คิดเล็กคิดมาก

บางทีในสมองก็คิดอะไรบ้าๆออกมาเเบบ ฆ่าตัวตายดีไหม ตายเเบบไหนดี อยากฆ่าให้ตาย ซึ่งดูเเล้วมันก็ดูเป็นเด็กเบียวๆยังไงไม่รู้ บางทีมันก็ดูตลกในความคิด 

ถ้าใครอ่านมาข้างต้นเเล้ว ไม่มีวิธีเเก้ไหมครับ หรือจะลองไปหาคุ
ณหมอเขาดี