อยากให้ทุกคนอ่านให้จบก่อนเพราะมันสำคัญกับเราจริงๆ ตอนนี้เราเครียดมากจนกระทั่งคิดอยากจะปรึกษาจิตแพทย์เลย
ก่อนอื่นเลยต้องบอกก่อนว่าเราเป็นเด็กมหาลัยยังเรียนอยู่ ความรักของเราค่อนข้างซับซ้อนมากๆ เราอยู่ปี2 เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร คงเป็นเพราะวัยอยากรู้อยากลอง มีรุ่นน้องคนหนึ่งเข้ามาเป็นผช!! ใช่แล้วฟังไม่ผิดเป็นผู้ชาย ซึ่งเราก็เป็นผู้ชาย ไม่รู้ว่าเพราะพรมลิขิตหรือว่าอะไรทำให้เรามาเจอกันน้องพึ่งเข้าใหม่อยู่ปี1 เราเจอกันผ่านแอพแอพหนึ่ง (ขอไม่บอกชื่อนะงับ) เราโหลดแอพมาวันเดียวกับที่น้องเขาโหลดมาพอดี ซึ่งก็นั่นแหละเลยทำให้เราเจอกัน แล้วคุยกัน คือยังไม่ได้คุยกับใครเลย เราเป็นฝ่ายทักหาน้องเขาก่อน แล้วหลังจากนั้น เราสองคนก็ตกลงกันลบแอพนั้นทิ้งแล้วมาคุยกันผ่านไลน์
(ต้องบอกก่อนว่าเราไม่เคยคุย คบ หรือมีอะไรกับใครมาก่อนที่เป็นผู้ชาย เราคบกับผู้หญิงคุยกับผญ มาโดยตลอด คบเพื่อนผช กินเหล้าเฮฮาปาตี้กันแบบผู้ชาย จะบอกว่าตัวเองเป็นชายแท้ทั้งแท่งก็พูดได้ และน้องเขาเป็นคนแรกของเราสำหรับทุกๆอย่างก็ไม่ผิด) แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรโดนใจทำให้เราอยากลองคุยกับผชขึ้นมาสักครั้ง มันเลยทำให้เราโหลดแอพนั้นมาเล่น (ตอนนี้ไม่เล่นอะไรลบหมดทุกอย่าง) จนทำให้เจอน้องเขา ไม่ใช่ว่าเราไม่ทีเพื่อนผญนะ เพื่อนสนิทเราก็เป็นผญ แต่ส่วนมากก็คบผชมากกว่า
พื้นฐานของน้องเขา น้องเขารู้ตัวว่าเป็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคบผญ แต่ก็ไม่ได้ออกสาว ก็คือผชที่คบผชนั่นแหละ ตัวเล็ก น่ารัก ขาว นิสัยดีชอบสกินชิพมากๆ ติดเรามากๆรายงานทุกอย่าง เอาจริงๆก็คือคนครั่งรักนั่นแหละ น้องเขาดีทุกอย่างเลยเว้ย คือมันดีจนทำให้เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่เราอยากให้น้องเขาหายไป น้องเขาทุ่มเทกับเรามากๆ ยอมขับรถมาหาเราตี2-3 ตอนเราเมา ดูแลเรา ซื้อของกิน มารอเรา ก็คือทำทุกอย่างที่เราขอได้ แต่ก็เป็นคนที่ค่อนข้างหึงแรง หวงมาก งี่เง่ามากๆเหมือนกัน ขี้น้อยใจ ปากแรงแต่น้องบอกก็เป็นแค่กับเรา อันนี้เราก็เข้าใจ น้องนิสัยคล้ายๆผญที่เราคุยหลายๆคน อาจจะดีกว่าเลยด้วยซ้ำ น้องเขาไม่เคยทำให้เราเสียใจเลยสักครั้ง แต่เหมือนน้องเขาจะขาดความอบอุ่น เหมือนต้องการเราตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่บ้าน พ่อน้องเขาเจ้าชู้อะไรงี้ เห็นน้องเขาบอก น้องเขาเลยไม่ต่อยชอบพ่อตัวเอง นั่นแหละเราเลยเป็นเหมือนทุกอย่างของน้องเขา ซึ่งเรารู้จักกันมาแค่2เดือนเองนะ คุยกันได้1เดือนก่อนที่จะมาเจอกัน เรามีอะไรกัน2-3ครั้ง
ซึ่งเรื่องมันเกิดจากหลังๆมานี้เราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วอะ เราอึดอัดตลอดเวลา เราต้องหลบๆซ่อนๆ ทางบ้านก็รับไม่ได้ถ้าเราคบกับผู้ชายจริงๆ เพื่อนก็ล้อแซวแน่ๆถ้าเราเปิดตัว ซึ่งตอนนี้เหมือนน้องเขาเริ่มติดเรามากๆ อยากมาหาทุกวัน จนเราเอาน้องเขาไปเจอเพื่อนครั้งหนึ่งแล้วบอกว่าเป็นรุ่นน้องแถวบ้าน เพื่อนทุกคนก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่หลังๆมาเหมือนน้องเขาต้องการจะอยู่กับเรามากขึ้น มารอเราที่คอนโด จนเพื่อนเราจับได้ น้องเขาซื้อของโปรดเราแล้วเอามาให้ที่คอนโด (เพื่อนชอบมานอนคอนโดเราบ่อยๆ แล้วมีของมาห้อยที่ห้องเรา) จนเพื่อนเราไปเจอน้องเขายืนซื้อแล้วสังเกตได้ว่าที่น้องเขาซื้อเขาซื้อมาให้เรา จนหลังๆมาเพื่อนเริ่มจับสงสัยและแอบล้อเรา จนทุกวันนี้เพื่อนก็ยังจับผิดเราว่าสรุปเรากับน้องเขาเป็นอะไรกันแน่ พี่น้องกันจริงหรอ?
มันเลยทำให้เราอึดอัดที่ต้องหลบๆซ่อนๆ จนเราเปิดใจคุยกับน้องเขา (ไม่ใช่ครั้งเดียว) พูดหลายครั้งมาก ครั้งแรกที่พูดเราร้องไห้ออกมาเลย เพราะเราก็เจ็บมากๆที่ต้องพูดอะไรแบบนั้น เราขอเจอน้องเขาน้อยลงเพราะไม่อยากให้เพื่อนสงสัยเราไปมากกว่านี้ แต่ครั้งแรกเราทั้งสองก็นอนกอดกันร้องไห้ไป จนสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกันอีก แต่เหมือนยิ่งคุยเราก็เริ่มไม่ร้องละ เหมือนเราอึดอัดมากกว่า เหมือนว่าเราเริ่มไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องแล้ว (น้องเองก็ดูออก) เราเริ่มขอห่าง เริ่มไม่อยากเจอ ใหม่ๆมันก็ทรมาน แต่เราก็พยายามจนทำได้ แต่เหมือนน้องเขาจะหนักกว่าเรา น้องเขาร้องไห้หนักมากทุกครั้งที่เราพูดว่า “เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้” แรกๆเราเจ็บมากๆที่ต้องพูดแบบนี้ แต่หลังๆมาเราเข้าใจแล้วว่าแค่ความรักอย่างเดียวมันไม่ได้ ไหนจะเพื่อน ไหนจะทางบ้าน และอีกเยอะแยะ มันเลยทำให้เราอึดอัด กลัวไปหมด เลยทำให้เรารู้สึกกับน้องน้อยลง
ล่าสุดตอนที่เราพูดขอห่าง ขอเลิกคุยกับน้องแบบเจอกันในห้อง พูดแบบจริงจังว่าเราไม่ไหวแล้ว เราขอให้น้องเข้าใจว่าเราเหนื่อยที่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ เราไม่ชอบกับการต้องคอยโดนจับผิดเพราะมันทรมาน น้องเองก็ทรมานเหมือนกัน เราเลยไม่อยากให้น้องเขาทรมาน อยากให้น้องเขาไปเจอคนที่ดีกว่าเรา ไม่ใช่ว่าเราจะหายไปเลย แต่เราก็ขอหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้เพียงเท่านี้แล้วมาเป็นพี่น้องกัน แบบไม่มีอะไรกัน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งซึ่งน้องเขาบอกทำไม่ได้ เราก็บอกเข้าใจ เราเลยบอกขอห่างกันไปก่อน แต่น้องเขาบอกถ้าไม่มีเราน้องเขาก็ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว คืนที่ผ่านมาน้องเขาเหมือนจะไปจริงๆ น้องเขาพูดบอกลาทุกอย่าง บอกพ่อแม่ เขียนโน้ตทุกอย่าง ตอนแรกเราคิดว่าน้องแค่ขู่เล่นๆเฉยๆ อาจจะเรียกร้องความสนใจจากเรา แต่ดูทรงแล้วน้องเขาทำจริงๆ น้องเขาเริ่มบอกลาเราและจะออกไปจริงๆ ตอนนั้นเรามองในตาน้องเขาเหมือนไม่มีน้องเขาอยู่แล้วจริงๆ เราเลยน้องไห้กิดน้องเขาบอกว่าเราขอโทษที่พูดแบบนั้น แล้วเอาน้องเขามากอดไว้ เพราะเราไม่อยากให้น้องเขาทำแบบนั้น น้องก็ร้องไห้ทั้งคืน เราเองก็น้องไห้ รู้สึกผิดและก็เจ็บเหมือนกันมี่เห็นน้องร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะเรา สุดท้ายก็จบที่เราไปมีอะไรกับน้องอีกครั้ง เพื่อไม่ให้น้องคิดมากและไม่แอบหายไปตอนเรานอน
สุดท้ายกลับมาที่เรา ตอนนี้เราลองมาคิดดูแล้ว เราคงรักน้องเขาไม่ได้จริงๆ ยิ่งหลังๆมานี่เรายิ่งพูดน้องเขาก็เหมือนจะเอาเรื่องที่ไม่อยากอยากอยู่บนโลกนี้มาขู่เราเรื่อยๆ มันเลยทำให้เราต้องยอมจำใจคุยกับน้องต่อไป แต่เหมือนการคุยของเรามันไม่ใช่ความรักหรือรู้สึกอะไรแล้วอะ มันคือการที่เราไม่อยากเสียน้องไป ไม่อยากให้น้องทำร้ายตัวเองเพราะเรา เราคงรู้สึกผิดและเป็นตราบาปของเราไปชั่วชีวิตแน่ๆ ถ้าน้องเขาเป็นอะไรไปจริงๆ ซึ่งตอนนี้เราคิดกับน้องแค่พี่น้องจริงๆ เราพูดแบบนี้กับน้องทุกครั้งที่น้องถาม ซึ่งน้องก็บอกจะทำให้เราชอบน้องอีกครั้ง บางคนั้งน้องก็ร้องไห้ที่เราพูดแบบนี้ เราว่าเราชัดเจนมากนะ เราไม่ได้ใช้ความหวังอะไรน้องเลย แต่เหมือนน้องจะยิ่งรักเราเพิ่มมากขึ้นทุกๆวัน ซึ่งน้องเขาก็บอกน้องรู้สึกกับพี่มากขึ้นทุกครั้ง เหมือนเราเป็นทุกอย่างของน้องเขาไปแล้ว
เราพยายามมาจับใจความว่าเพราะอะไรทำไมน้องถึงคิดอยากไปจากโลกนี้ แต่ชีวิตน้องเองก็น่าสงสารมากจริงๆ น้องมีเพื่อนก็เหมือนเพื่อนจะไม่จริงใจสักคน แม้แต่เพื่อนสนิทน้องยังให้คำปรึกษาไม่ค่อยได้ ที่บ้านก็มีเรื่องทะเลาะกันบ่อย เพราะพ่อเจ้าชู้ ฐานะทางบ้านเอยก็ไม่ได้ซัพพอร์ตน้องขนาดนั้น ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหน กินอะไร เราเป็นคนเลี้ยงหมด จ่ายให้น้องหมด ไปส่งน้อง รับน้อง คือจนหลังๆมาเราก็บอกว่าให้น้องจ่ายได้มั้ย น้องก็บอกได้แต่เหมือนพอจะจ่ายจริงๆน้องก็เหมือนไม่มีตังจะจ่าย สุดท้ายก็เป็นเราเองที่ต้องจ่าย ซึ่งน้องก็บอกจะจ่ายแหละแต่เราเองที่ไม่ให้จ่าย (เพราะเราแอบดูบชน้องเขาซึ่งเอาจริงๆ ถ้าน้องจ่ายค่าอาหารมื้อนั้นคือน้องจะไม่มีเงินกินทั้งสัปดาห์เลย) มันเลยเหมือนเราเอาภาระเข้ามาอีก1 เราเลยลำบากใจเรื่องนี้เหมือนกัน ซึ่งเราเองก็ไม่ได้รวยขนาดถึงขั้นต้องเปย์ แค่ลำพังตัวเราก็ถือว่าโอเคแล้ว เราแค่ไม่อยากขอเงินพ่อแม่เพิ่มขึ้น เพราะต่อเดือนนี้เราก็ใช้มากแล้ว เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราลำบากใจหลังเราเลยไม่ค่อยพาน้องไปกินอะไรข้างนอก เอามาทำกินที่ห้องมากกว่า โชคดีที่น้องก็ไม่ใช่คนกินยาก เรากินอะไรน้องก็กินได้หมด ส่วนเรื่องเพื่อนน้องก็เหมือนจะโดนเพื่อนอิจฉาเพราะคบกับเรา อาจจะเพราะเพื่อนน้องคิดว่าเจอคนโชคดี เปย์ตลอดมั้ง และหน้าตาเราก็ไม่ได้จะขี้เหร่อะไร จะบอกว่าตัวเองหล่อก็พูดได้!! มันเลยทำให้เพื่อนน้องหลายคนอิจฉา (อันนี้น้องเป็นคนบอกเอง) และอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งก็นั่นเราเทคแคร์น้องเขาจริงๆแหละ แต่เราพยายามแล้วเรารักกันไม่ได้จริงๆ พี่ขอโทษจริงๆนะ
สุดท้ายนี้เราควรทำยังไงดีคับทุกคน ตอนนี้เราหนักใจมาก เหมือนน้องเขาเอาชีวิตมาฝากไว้กับเรา จนเราต้องหนีกลับมาอยู่บ้าน อ้างว่าแม่เรียก เพื่อให้น้องได้อยู่กับตัวเองและเพื่อนๆของน้อง เราอยากให้น้องอยู่ได้โดยไม่มีเรา เหมือนที่น้องเคยเป็น ไม่อยากให้น้องทำร้ายตัวเองหรือหายไปไหนจากโลกใบนี้ อยากให้น้องมีแต่ความสุข เจอคนที่ดี คนที่รักน้อง คนที่อยู่กับน้องได้ เปิดเผยน้องได้อวดน้องได้ โดยที่ไม่ทำให้น้องรู้สึกอึดอัดหรือหลบๆซ่อนๆเหมือนที่พี่เคยทำ เราควรทำยังไงดีตอนนี้เราอยากพบจิตแพทย์มากๆ อยากพาทั้งน้องเขาและเราไปพบจิตแพทย์ด้วยกันจริงๆ เราพูดแล้วแต่น้องก็ไม่ยอมไปเพราะน้องคิดว่าน้องไม่ได้ป่วย แต่น้องเพราะรักเรามากเกินไปจริงๆ ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีตอนนี้ เราลำบากใจมากๆ เราอาจจะเห็นแก่ตัวนะที่ดึงน้องเขามา แต่เราก็ไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดไปขนาดนี้ เหมือนเราเป็นครั้งแรกของน้องทุกๆอย่าง
และเราก็มาคิดทบทวนกับตัวเองแล้วว่าเราคงไม่อะไรกับผู้ชายอีกแล้ว เราเองก็ยังชอบผู้หญิงยังมองและสนใจเหมือนเดิมเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำไมเราถึงสนใจน้องจนถึงขั้นไปมีอะไรกัน เราคงไม่กล้าคบหรือมีความสัมพันธ์ใดๆกับผู้ชายอีกแล้ว เพราะถ้ามันต้องมีเงื่อนไขมากนาดนี้ เราขอไปเป็นแบบคนปกติดีกว่า เพื่อน พี่น้อง ทางบ้าน สังคม เอาเข้าจริงๆไม่เห็นเหมือนในหนังเลย TT นี่แหละที่เขาว่าขีวิตจริงยิ่งดว่าละคร กับผญเราไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ไม่เคยมีใครขู่หรือรักเราแม้ถึงขั้นยอมตายเพราะเราได้ขนาดนี้จริงๆ
ขอความเห็นของพี่ๆเพื่อนๆในพันทิปทุกคนหน่อยว่าเราควรทำยังไงดีกับสถานการณ์แบบนี้? ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าคับ
คนคุยขู่จะฆ่าตัวตาย บอกไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วถ้าไม่มีเราอยู่ด้วย ทำยังไงดี?
ก่อนอื่นเลยต้องบอกก่อนว่าเราเป็นเด็กมหาลัยยังเรียนอยู่ ความรักของเราค่อนข้างซับซ้อนมากๆ เราอยู่ปี2 เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร คงเป็นเพราะวัยอยากรู้อยากลอง มีรุ่นน้องคนหนึ่งเข้ามาเป็นผช!! ใช่แล้วฟังไม่ผิดเป็นผู้ชาย ซึ่งเราก็เป็นผู้ชาย ไม่รู้ว่าเพราะพรมลิขิตหรือว่าอะไรทำให้เรามาเจอกันน้องพึ่งเข้าใหม่อยู่ปี1 เราเจอกันผ่านแอพแอพหนึ่ง (ขอไม่บอกชื่อนะงับ) เราโหลดแอพมาวันเดียวกับที่น้องเขาโหลดมาพอดี ซึ่งก็นั่นแหละเลยทำให้เราเจอกัน แล้วคุยกัน คือยังไม่ได้คุยกับใครเลย เราเป็นฝ่ายทักหาน้องเขาก่อน แล้วหลังจากนั้น เราสองคนก็ตกลงกันลบแอพนั้นทิ้งแล้วมาคุยกันผ่านไลน์
(ต้องบอกก่อนว่าเราไม่เคยคุย คบ หรือมีอะไรกับใครมาก่อนที่เป็นผู้ชาย เราคบกับผู้หญิงคุยกับผญ มาโดยตลอด คบเพื่อนผช กินเหล้าเฮฮาปาตี้กันแบบผู้ชาย จะบอกว่าตัวเองเป็นชายแท้ทั้งแท่งก็พูดได้ และน้องเขาเป็นคนแรกของเราสำหรับทุกๆอย่างก็ไม่ผิด) แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรโดนใจทำให้เราอยากลองคุยกับผชขึ้นมาสักครั้ง มันเลยทำให้เราโหลดแอพนั้นมาเล่น (ตอนนี้ไม่เล่นอะไรลบหมดทุกอย่าง) จนทำให้เจอน้องเขา ไม่ใช่ว่าเราไม่ทีเพื่อนผญนะ เพื่อนสนิทเราก็เป็นผญ แต่ส่วนมากก็คบผชมากกว่า
พื้นฐานของน้องเขา น้องเขารู้ตัวว่าเป็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคบผญ แต่ก็ไม่ได้ออกสาว ก็คือผชที่คบผชนั่นแหละ ตัวเล็ก น่ารัก ขาว นิสัยดีชอบสกินชิพมากๆ ติดเรามากๆรายงานทุกอย่าง เอาจริงๆก็คือคนครั่งรักนั่นแหละ น้องเขาดีทุกอย่างเลยเว้ย คือมันดีจนทำให้เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่เราอยากให้น้องเขาหายไป น้องเขาทุ่มเทกับเรามากๆ ยอมขับรถมาหาเราตี2-3 ตอนเราเมา ดูแลเรา ซื้อของกิน มารอเรา ก็คือทำทุกอย่างที่เราขอได้ แต่ก็เป็นคนที่ค่อนข้างหึงแรง หวงมาก งี่เง่ามากๆเหมือนกัน ขี้น้อยใจ ปากแรงแต่น้องบอกก็เป็นแค่กับเรา อันนี้เราก็เข้าใจ น้องนิสัยคล้ายๆผญที่เราคุยหลายๆคน อาจจะดีกว่าเลยด้วยซ้ำ น้องเขาไม่เคยทำให้เราเสียใจเลยสักครั้ง แต่เหมือนน้องเขาจะขาดความอบอุ่น เหมือนต้องการเราตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่บ้าน พ่อน้องเขาเจ้าชู้อะไรงี้ เห็นน้องเขาบอก น้องเขาเลยไม่ต่อยชอบพ่อตัวเอง นั่นแหละเราเลยเป็นเหมือนทุกอย่างของน้องเขา ซึ่งเรารู้จักกันมาแค่2เดือนเองนะ คุยกันได้1เดือนก่อนที่จะมาเจอกัน เรามีอะไรกัน2-3ครั้ง
ซึ่งเรื่องมันเกิดจากหลังๆมานี้เราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วอะ เราอึดอัดตลอดเวลา เราต้องหลบๆซ่อนๆ ทางบ้านก็รับไม่ได้ถ้าเราคบกับผู้ชายจริงๆ เพื่อนก็ล้อแซวแน่ๆถ้าเราเปิดตัว ซึ่งตอนนี้เหมือนน้องเขาเริ่มติดเรามากๆ อยากมาหาทุกวัน จนเราเอาน้องเขาไปเจอเพื่อนครั้งหนึ่งแล้วบอกว่าเป็นรุ่นน้องแถวบ้าน เพื่อนทุกคนก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่หลังๆมาเหมือนน้องเขาต้องการจะอยู่กับเรามากขึ้น มารอเราที่คอนโด จนเพื่อนเราจับได้ น้องเขาซื้อของโปรดเราแล้วเอามาให้ที่คอนโด (เพื่อนชอบมานอนคอนโดเราบ่อยๆ แล้วมีของมาห้อยที่ห้องเรา) จนเพื่อนเราไปเจอน้องเขายืนซื้อแล้วสังเกตได้ว่าที่น้องเขาซื้อเขาซื้อมาให้เรา จนหลังๆมาเพื่อนเริ่มจับสงสัยและแอบล้อเรา จนทุกวันนี้เพื่อนก็ยังจับผิดเราว่าสรุปเรากับน้องเขาเป็นอะไรกันแน่ พี่น้องกันจริงหรอ?
มันเลยทำให้เราอึดอัดที่ต้องหลบๆซ่อนๆ จนเราเปิดใจคุยกับน้องเขา (ไม่ใช่ครั้งเดียว) พูดหลายครั้งมาก ครั้งแรกที่พูดเราร้องไห้ออกมาเลย เพราะเราก็เจ็บมากๆที่ต้องพูดอะไรแบบนั้น เราขอเจอน้องเขาน้อยลงเพราะไม่อยากให้เพื่อนสงสัยเราไปมากกว่านี้ แต่ครั้งแรกเราทั้งสองก็นอนกอดกันร้องไห้ไป จนสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกันอีก แต่เหมือนยิ่งคุยเราก็เริ่มไม่ร้องละ เหมือนเราอึดอัดมากกว่า เหมือนว่าเราเริ่มไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องแล้ว (น้องเองก็ดูออก) เราเริ่มขอห่าง เริ่มไม่อยากเจอ ใหม่ๆมันก็ทรมาน แต่เราก็พยายามจนทำได้ แต่เหมือนน้องเขาจะหนักกว่าเรา น้องเขาร้องไห้หนักมากทุกครั้งที่เราพูดว่า “เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้” แรกๆเราเจ็บมากๆที่ต้องพูดแบบนี้ แต่หลังๆมาเราเข้าใจแล้วว่าแค่ความรักอย่างเดียวมันไม่ได้ ไหนจะเพื่อน ไหนจะทางบ้าน และอีกเยอะแยะ มันเลยทำให้เราอึดอัด กลัวไปหมด เลยทำให้เรารู้สึกกับน้องน้อยลง
ล่าสุดตอนที่เราพูดขอห่าง ขอเลิกคุยกับน้องแบบเจอกันในห้อง พูดแบบจริงจังว่าเราไม่ไหวแล้ว เราขอให้น้องเข้าใจว่าเราเหนื่อยที่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ เราไม่ชอบกับการต้องคอยโดนจับผิดเพราะมันทรมาน น้องเองก็ทรมานเหมือนกัน เราเลยไม่อยากให้น้องเขาทรมาน อยากให้น้องเขาไปเจอคนที่ดีกว่าเรา ไม่ใช่ว่าเราจะหายไปเลย แต่เราก็ขอหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้เพียงเท่านี้แล้วมาเป็นพี่น้องกัน แบบไม่มีอะไรกัน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งซึ่งน้องเขาบอกทำไม่ได้ เราก็บอกเข้าใจ เราเลยบอกขอห่างกันไปก่อน แต่น้องเขาบอกถ้าไม่มีเราน้องเขาก็ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว คืนที่ผ่านมาน้องเขาเหมือนจะไปจริงๆ น้องเขาพูดบอกลาทุกอย่าง บอกพ่อแม่ เขียนโน้ตทุกอย่าง ตอนแรกเราคิดว่าน้องแค่ขู่เล่นๆเฉยๆ อาจจะเรียกร้องความสนใจจากเรา แต่ดูทรงแล้วน้องเขาทำจริงๆ น้องเขาเริ่มบอกลาเราและจะออกไปจริงๆ ตอนนั้นเรามองในตาน้องเขาเหมือนไม่มีน้องเขาอยู่แล้วจริงๆ เราเลยน้องไห้กิดน้องเขาบอกว่าเราขอโทษที่พูดแบบนั้น แล้วเอาน้องเขามากอดไว้ เพราะเราไม่อยากให้น้องเขาทำแบบนั้น น้องก็ร้องไห้ทั้งคืน เราเองก็น้องไห้ รู้สึกผิดและก็เจ็บเหมือนกันมี่เห็นน้องร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะเรา สุดท้ายก็จบที่เราไปมีอะไรกับน้องอีกครั้ง เพื่อไม่ให้น้องคิดมากและไม่แอบหายไปตอนเรานอน
สุดท้ายกลับมาที่เรา ตอนนี้เราลองมาคิดดูแล้ว เราคงรักน้องเขาไม่ได้จริงๆ ยิ่งหลังๆมานี่เรายิ่งพูดน้องเขาก็เหมือนจะเอาเรื่องที่ไม่อยากอยากอยู่บนโลกนี้มาขู่เราเรื่อยๆ มันเลยทำให้เราต้องยอมจำใจคุยกับน้องต่อไป แต่เหมือนการคุยของเรามันไม่ใช่ความรักหรือรู้สึกอะไรแล้วอะ มันคือการที่เราไม่อยากเสียน้องไป ไม่อยากให้น้องทำร้ายตัวเองเพราะเรา เราคงรู้สึกผิดและเป็นตราบาปของเราไปชั่วชีวิตแน่ๆ ถ้าน้องเขาเป็นอะไรไปจริงๆ ซึ่งตอนนี้เราคิดกับน้องแค่พี่น้องจริงๆ เราพูดแบบนี้กับน้องทุกครั้งที่น้องถาม ซึ่งน้องก็บอกจะทำให้เราชอบน้องอีกครั้ง บางคนั้งน้องก็ร้องไห้ที่เราพูดแบบนี้ เราว่าเราชัดเจนมากนะ เราไม่ได้ใช้ความหวังอะไรน้องเลย แต่เหมือนน้องจะยิ่งรักเราเพิ่มมากขึ้นทุกๆวัน ซึ่งน้องเขาก็บอกน้องรู้สึกกับพี่มากขึ้นทุกครั้ง เหมือนเราเป็นทุกอย่างของน้องเขาไปแล้ว
เราพยายามมาจับใจความว่าเพราะอะไรทำไมน้องถึงคิดอยากไปจากโลกนี้ แต่ชีวิตน้องเองก็น่าสงสารมากจริงๆ น้องมีเพื่อนก็เหมือนเพื่อนจะไม่จริงใจสักคน แม้แต่เพื่อนสนิทน้องยังให้คำปรึกษาไม่ค่อยได้ ที่บ้านก็มีเรื่องทะเลาะกันบ่อย เพราะพ่อเจ้าชู้ ฐานะทางบ้านเอยก็ไม่ได้ซัพพอร์ตน้องขนาดนั้น ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหน กินอะไร เราเป็นคนเลี้ยงหมด จ่ายให้น้องหมด ไปส่งน้อง รับน้อง คือจนหลังๆมาเราก็บอกว่าให้น้องจ่ายได้มั้ย น้องก็บอกได้แต่เหมือนพอจะจ่ายจริงๆน้องก็เหมือนไม่มีตังจะจ่าย สุดท้ายก็เป็นเราเองที่ต้องจ่าย ซึ่งน้องก็บอกจะจ่ายแหละแต่เราเองที่ไม่ให้จ่าย (เพราะเราแอบดูบชน้องเขาซึ่งเอาจริงๆ ถ้าน้องจ่ายค่าอาหารมื้อนั้นคือน้องจะไม่มีเงินกินทั้งสัปดาห์เลย) มันเลยเหมือนเราเอาภาระเข้ามาอีก1 เราเลยลำบากใจเรื่องนี้เหมือนกัน ซึ่งเราเองก็ไม่ได้รวยขนาดถึงขั้นต้องเปย์ แค่ลำพังตัวเราก็ถือว่าโอเคแล้ว เราแค่ไม่อยากขอเงินพ่อแม่เพิ่มขึ้น เพราะต่อเดือนนี้เราก็ใช้มากแล้ว เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราลำบากใจหลังเราเลยไม่ค่อยพาน้องไปกินอะไรข้างนอก เอามาทำกินที่ห้องมากกว่า โชคดีที่น้องก็ไม่ใช่คนกินยาก เรากินอะไรน้องก็กินได้หมด ส่วนเรื่องเพื่อนน้องก็เหมือนจะโดนเพื่อนอิจฉาเพราะคบกับเรา อาจจะเพราะเพื่อนน้องคิดว่าเจอคนโชคดี เปย์ตลอดมั้ง และหน้าตาเราก็ไม่ได้จะขี้เหร่อะไร จะบอกว่าตัวเองหล่อก็พูดได้!! มันเลยทำให้เพื่อนน้องหลายคนอิจฉา (อันนี้น้องเป็นคนบอกเอง) และอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งก็นั่นเราเทคแคร์น้องเขาจริงๆแหละ แต่เราพยายามแล้วเรารักกันไม่ได้จริงๆ พี่ขอโทษจริงๆนะ
สุดท้ายนี้เราควรทำยังไงดีคับทุกคน ตอนนี้เราหนักใจมาก เหมือนน้องเขาเอาชีวิตมาฝากไว้กับเรา จนเราต้องหนีกลับมาอยู่บ้าน อ้างว่าแม่เรียก เพื่อให้น้องได้อยู่กับตัวเองและเพื่อนๆของน้อง เราอยากให้น้องอยู่ได้โดยไม่มีเรา เหมือนที่น้องเคยเป็น ไม่อยากให้น้องทำร้ายตัวเองหรือหายไปไหนจากโลกใบนี้ อยากให้น้องมีแต่ความสุข เจอคนที่ดี คนที่รักน้อง คนที่อยู่กับน้องได้ เปิดเผยน้องได้อวดน้องได้ โดยที่ไม่ทำให้น้องรู้สึกอึดอัดหรือหลบๆซ่อนๆเหมือนที่พี่เคยทำ เราควรทำยังไงดีตอนนี้เราอยากพบจิตแพทย์มากๆ อยากพาทั้งน้องเขาและเราไปพบจิตแพทย์ด้วยกันจริงๆ เราพูดแล้วแต่น้องก็ไม่ยอมไปเพราะน้องคิดว่าน้องไม่ได้ป่วย แต่น้องเพราะรักเรามากเกินไปจริงๆ ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีตอนนี้ เราลำบากใจมากๆ เราอาจจะเห็นแก่ตัวนะที่ดึงน้องเขามา แต่เราก็ไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดไปขนาดนี้ เหมือนเราเป็นครั้งแรกของน้องทุกๆอย่าง
และเราก็มาคิดทบทวนกับตัวเองแล้วว่าเราคงไม่อะไรกับผู้ชายอีกแล้ว เราเองก็ยังชอบผู้หญิงยังมองและสนใจเหมือนเดิมเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำไมเราถึงสนใจน้องจนถึงขั้นไปมีอะไรกัน เราคงไม่กล้าคบหรือมีความสัมพันธ์ใดๆกับผู้ชายอีกแล้ว เพราะถ้ามันต้องมีเงื่อนไขมากนาดนี้ เราขอไปเป็นแบบคนปกติดีกว่า เพื่อน พี่น้อง ทางบ้าน สังคม เอาเข้าจริงๆไม่เห็นเหมือนในหนังเลย TT นี่แหละที่เขาว่าขีวิตจริงยิ่งดว่าละคร กับผญเราไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ไม่เคยมีใครขู่หรือรักเราแม้ถึงขั้นยอมตายเพราะเราได้ขนาดนี้จริงๆ
ขอความเห็นของพี่ๆเพื่อนๆในพันทิปทุกคนหน่อยว่าเราควรทำยังไงดีกับสถานการณ์แบบนี้? ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าคับ