ผมกับเพื่อนคนนึงมีปัญหากันคือเขามาขอให้ผมช่วยในเรื่องที่ดูแล้วเอาแต่ใจคือเพื่อนผมชอบให้คนอื่นช่วยในเรื่องที่ควรจะเป็นหน้าที่ของตัวเองต้องจัดการ ผมปฏิเสธไปเขาทำหน้าไม่พอใจซึ่งผมมองว่านิสัยเด็กมากเพราะผมมองว่ามันเป็นหน้าที่ของตนต้องจัดการหลังจากนั้นผมเลือกที่จะเริ่มเฟดออกมาเพราะนิสัยนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งแล้วเคยบอกเคยเตือนไปแล้วไม่ฟัง พอผมเริ่มห่างเพื่อนผมก็เริ่มทำตัวน่ารำคาญใส่ผมเขาจะทำหน้าเหวี่ยงๆแล้วเขาเดินดึงหน้าใส่(แบบยักคางขึ้นแล้วทำเสียง อื๊ม!!)ทำใส่เป็นอาทิตย์เลย ระหว่างนั้นที่ผมทำคือไม่ได้สนใจอะไรเดินผ่านๆ(ไม่มีตอกกลับ พูดจิกกัดกลับใดๆ)เพราะมองว่าเขาคงระบายอารมณ์เดี๋ยวคงหาย แต่ไม่ครับมันเป็นแบบนี้เป็นอาทิตย์เลยไม่หยุดซะทีแล้วหลังๆเหมือนเขาเริ่มอัพระดับขึ้นด้วยคือเริ่มพยายามพูดจิกกัดลอยๆทุกครั้งที่เดินผ่านก็จิกกัดเรื่องที่ผมปฏิเสธเขานั่นแหละ ผมเริ่มรำคาญวันนึงผมเลยคิดว่าพูดบอกเขาไปเลยดีกว่าผมถามเขาว่า "มาโกรธชาวบ้านแค่เขาไม่ช่วยเรื่องเล็กเรื่องน้อยเนี่ย ไม่นิสัยเด็กไปหน่อยหรอ หน้าที่ตัวเองมันต้องจัดการเองนะ ถ้าเขาปฏิเสธเรื่องนี้มันคือปกติไปโกรธเขาได้ไง "
(ที่ผมไม่ค่อยอยากจะไปเถียงกับเขาแต่แรกเพราะชีวิตเขาคือไม่รู้ไปเจออะไรมาเขาเคยเครียดจนต้องใช้ยา เมื่อก่อนเขามักสูบบุหรี่จัดด้วย เขาเคยใช้ยานอนหลับ เขามักนอนหลับยาก เขาเคยเล่าให้ผมฟังว่าเขาเป็นแพนิคซึ่งก็ไม่รู้เบียวไปเองหรือเปล่า คือว่ามันเซ็นซิทีฟกับคำพูดคนง่ายตรงข้ามกับภาพลักษณ์คือทำเหมือนไม่มีปัญหากับคำคนแต่ความจริงคือเก็บทุกคำมาคิดเลยครับแล้วคิดแบบฟุ้งซ่านด้วยนะแบบคิดไปในเชิงดูถูกอะ เวลาระบายอะไรก็ผมนี่แหละคนฟังคือถ้าไม่ได้อยู่ที่เดียวกันคือไม่รู้เลยไม่ค่อยอยากจะอะไรเพราะผมอยากเฟดไปแบบไม่มีปัญหา)
่      พอหลังจากผมพูดเสร็จเรื่องมันก็เหมือนจะซาลงไม่มีดึงหน้าดึงตาจิกกัดผมอีกคือจากนี้ก็เดินทักทายกันผ่านๆแบบคนธรรมดา แต่เขาไปบ่นๆในเฟสของเขาซึ่งทีแรกมันเด้งมาในฟีดผมหลังๆผมไปกดเข้าไปอ่านเองบ้างซึ่งมันก็โอเครกว่าตอนแรกๆเยอะบ่นในที่ตัวเองเงียบๆถึงจะแอบหยาบก็ตาม ก็มองว่าเขาระบายอารมณ์ไปถึงจะดูไม่ค่อยมีวุฒิภาวะก็เถอะ  จากนั้นก็ห่างกันไปพักใหญ่ๆประมาณ6เดือน(ไม่มีการตามอ่านเฟสกัน ไม่มีการจิกกัดกัน ผมห่างเขาเลยทั้งชีวิตจริงและในโซเชี่ยล บอกไว้ก่อนว่าผมไม่เคยโพสต์เฟสเลยตั้งแต่สมัครมาไม่มีการตอกกลับใดๆในเฟสผมทั้งนั้น)
     วันนึงผมไปกินเหล้ากับเพื่อนอีกคนซึ่งเพื่อนผมคนนี้ก็เจออะไรแย่ๆมาผมเลยพูดกับเขาประมาณว่า
"ช่วงนี้ฉันก็มีปัญหานู่นนี่นั่นเหมือนกัน"ซึ่งจริงๆชีวิตผมสบายดีนะครับ ไอ้ปัญหากับเพื่อนที่ดึงผมหนะปัญหาน้อย คือตอนพูดผมแค่อยากทำตัวชีวิตแย่ๆเป็นเพื่อนไอ้คนที่มาระบายกับผมเท่านั้นเองมันจะได้รู้สึกดีขึ้นคือมันบ่นรู้สึกอยากฆ่าตัวตาย อารมณ์ดิ่งบ่อยๆอ่ะผมก็เลยพูดแนวๆนั้นไป
     ตรงนี้แหละครับคือไอ้คนนี้มันดันเอาเรื่องที่ผมเล่าปลอบมันไปบอกไอ้คนที่ดึงหน้าใส่ผม คือเขารู้จักกันแหละ (ด้วยสาเหตุใดไม่รู้)คราวนี้ไอ้คนแรกมันก็เชื่อครับว่าชีวิตผมแย่อยู่จริงๆ หลังจากตอนนั้นมันก็เอาข้อมูลตรงเนี้ยมาพูดลอยๆใส่ผมคือกลับมาเป็นเหมือนตอนแรกเลย ความจริงมันแค้นผมมาตลอดโดยผมไม่รับรู้ แต่เออผมรู้ไงว่าข้อมูลเนี้ยมันไม่จริงเพราะผมแต่งมาเองแต่มันดันไปฟังแล้วเชื่อแล้วที่เลวคือมันเชื่อแล้วทำตัวแบบนั้นใส่ผมอ่ะ ผมลองกลับไปเช็คเฟสเขาอีกครั้งคือหนักเลยครับคือเขามโนใหญ่เลยว่าผมต้องเครียดแบบโน้นแบบนี้นะซึ่งเขาเอาพื้นฐานจากสิ่งที่เขาเป็นมามาแช่งใส่ผมใหญ่เลยครับประเด็นที่สื่อๆมาคือ ทั้งต้องกินยาแก้เครียด ต้องรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ต้องเหงาหาแมวมาเลี้ยง  ต้องไปหาหมอจิตแพทย์บ้าง นอนไม่หลับเครียดนอนหลับยาก โลกนี้มีแต่คนเลว อยากฆ่าตัวตาย นอนร้องไห้คนเดียว โอ้โหคือหลังๆมีแต่อะไรแนวๆเนี้ย ชีวิตมันทั้งนั้นเลยครับที่เอามาคิดเนี่ย แล้วคือไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยครับแต่พอนานๆเจอผ่านกันทีเขาก็ยกชุดข้อมูลนั้นมาพูดที คือกินเวลาเป็นปีที่เขาใส่ใจชีวิตผมมากจากที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
(เช็คจากนิสัยเขาที่แสดงออกมา เช็คจากในเฟสทีผมจะส่องทุกครั้งที่ได้เดินสวนกับเขาเพราะเขาเจอผมวันไหนเย็นวันนั้นคำสาปแช่งจะมาเต็มเลยประมาณเฉลี่ย10กว่าโพสต์ได้) จะแค้นอะไรขนาดน้านน เป็นแบบนี้อยู่นานจนผมรุ้สึกแล้วว่าขนาดผมยังไม่ได้เป็นอะไรเลยนะแต่มีคนมั่นใจว่าเป็นแล้วมาทำแบบนี้ใส่นี่มันน่ารังเกียจคือผมเริ่มขยะแขยงแล้วครับเลยตัดสินใจไปอยู่ที่อื่นแล้วไม่ไปรับรู้ชีวิตเขาอีกเลยเพราะมันขี้มโนเกินเหตุไปแล้ว ทุกวันนี้ผมก็เดาว่าเขาก็คิดกับผมแบบเดิมอยู่ ผมจากเขาไปและไม่ได้เจอกันอีกเลย
     ไอ้การที่ผมพูดแบบนั้นใส่คนที่มีอดีตแย่ๆแนวๆนี้นี่ทำเขาแค้นขนาดนันเลยหรอครับ คนเป็นโรคเครียดโรคแพนิคนี่จะยอมรับไม่ได้ว่าตัวเองผิดหรอครับเอาจริงๆ  คือมันน่ารำคาญ น่าขยะแขยงมากๆ ขยะแขยงตรงที่เขาไปรู้ชุดข้อมูลที่ผมปั้นขึ้นมาแล้วดันเชื่อแล้วมีความสุขขึ้นแบบออกสีหน้าเลยครับโอ้โหผมก็เปลี่ยนที่อยู่ไปอีกที่นึงซึ่งผมคาดว่ามันก็ทำให้เขาเชื่อฝังหัวไปแล้วหละว่าทุกข้อมูลที่ได้ยินมามันจริงทั้งๆที่มันออกมาจากปากผมเองแท้ๆ
   นี่เป็นโมเม้นท์นึงในชีวิตผมที่มันออกแนวอีหยังวะมากๆผมยังไม่ทันได้เป็นอะไรเลย แต่มีคนทำตัวเหมือนได้แก้แค้นผมแล้วคิดเองดีใจเองมีความสุขอยู่คนเดียวให้ผมเห็นเนี่ยดูยังไงก็ไม่ขออยู่ใกล้ละครับมีใครเคยเจออะไรคล้ายกันบ้างไหมครับ