ทำไมรุ้สึกว่าไม่มีเพื่อนแท้ ในชีวิตเลยคะ

สวัสดีค่ะ เราเป็นบุคคลวัยทำงานตอนนี้อายุ 27 ปี ส่วนตัวคิดว่าตัวเองเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ชอบรู้จักทำความรู้จักกับคนแปลกหน้าได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อต้องเข้าไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกลับไม่ชอบ  อย่างเช่นเพื่อนร่วมงาน เราจะเป็นคนประเภทที่ ตั้งแต่โตมาเพื่อนสนิทน้อยมาก  เป็นคนเลือกคบคน จริงๆเป็นคนเฟรนลี่นะคะคุยได้กับทุกคนแต่คนที่จะเป็นเพื่อนในกลุ่มจริงๆกลับมีน้อยมาก ด้วยเหตุนี้เมื่อโตขึ้นพอมีใครมาทำดีด้วยหรือจำวันสำคัญของเราได้เราจะรู้สึกมีเอฟเฟคกลับไปกับเขาค่อนข้างมาก  จะรู้สึกขอบคุณ  รู้สึกซึ้งจนเกินพอดีด้วยซ้ำไป  เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะ  ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับวัยเด็กด้วยหรือเปล่า ท้าวความก่อนว่าเรามีแม่เป็นจิตเวชค่ะ ทำให้ทั้งเราและพี่สาวตีกรอบสังคมปกป้องตัวเองเนื่องจากตั้งแต่เด็กก็มีคนล้อมาตลอด  ทำให้เป็นคนไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องส่วนตัวของตัวเองและที่บ้านให้ใครฟัง  แต่พอโตขึ้นก็ไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหาอะไรนะคะก็มีเพื่อนปกติ  แต่แค่ว่ารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายนะแต่ว่าถ้าจะให้ลงลึกยากมากๆ ด้วยเหตุนี้  ถ้าจะมีเพื่อนสนิทสักคนนึง  แล้วเพื่อนคนนั้นเป็นคนที่ใส่ใจเรา  เราจะรู้สึกรักเพื่อนคนนี้มาก แต่ด้วยอายุทำให้เพื่อนสนิทสายวัยเรียนที่เราสนิทกันก็ต้องแยกทางกันไป  สังคมในรูปแบบของผู้ใหญ่  มันก็ไม่ได้มีเพื่อนแท้ขนาดนั้น  ด้วยความที่เราเป็นคนขี้เกรงใจจะไม่ค่อยไว้วางใครจะทำอะไรด้วยตัวเอง  แต่มักจะมีคนชอบมาวุ่นวายกับเราขอความช่วยเหลือหรือบางครั้งไหว้วันอะไรที่เกินพอดีกับเราเสมอ  แม้แต่ในกลุ่มเดียวกันที่อยู่กันตอนนี้อยู่กัน 3 คนเราก็รู้สึกว่าเรามักจะถูกมองข้ามอยู่ตลอดเวลา  ทั้งที่เราพยายามเสียสละหลายๆอย่าง  แต่ก็มาจะเป็นคนที่ไม่ถูกเลือกเสมอ  จะเป็นคนที่คนอื่นนึกถึงเป็นลำดับท้ายๆ  ทำให้เราตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากเปิดใจเริ่มปิดกั้นตัวเองเวลาเพื่อนในกลุ่มนินทาใครเม้าท์มอยใครเราก็รู้สึกว่ายิ่งโตขึ้นการที่เราไม่พูดอะไรเลยอาจจะดีกว่า  เพราะการพูดอะไรไม่ดีออกไปอาจจะทำให้เป็นภัยกับตัวเองได้  ตอนนี้เรารู้สึกว่าเมื่อเพื่อนไม่ได้มีเอฟเฟคที่ดีให้กับเราเราก็เลยปิดกั้นตัวเองไม่ได้ให้ใจเขา  แบบเต็มร้อย ที่เล่ามาทั้งวันนี้  เราแค่สงสัยว่า ทำไมในหลายๆสถานการณ์ในหลายๆความสัมพันธ์เราจริงใจกับทุกคนมาก  เรามักจะอาสาเป็นผู้เสียสละทำอะไร ให้กับคนอื่นมากมาย  เพื่อที่หวังว่า  เราจะได้เพื่อน  แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่  ทำไมคนที่ว่าคนอื่นลับหลัง  คนที่ไม่ได้ทำดีขนาดนั้น  เขาไม่ต้องพยายามอะไรเลย  แต่เขาก็มีเพื่อน  และไม่เคยโดนทิ้งมันเราเลยสักครั้ง  ที่มาตั้งกระทุ้คำถาม เราแค่อยากรู้ว่าเรายังปกติอยู่ไหมคะ  หรือสิ่งที่เราเป็นอยู่  มันมีอะไรที่ไม่ดีหรือควรแก้ไขไหมคะ  เพราะบางครั้งการถามคนในชีวิตจริงมันก็ยากกว่า  การถามคนแปลกหน้าซะอีก