ทุกคนทำใจกับการสูญเสียคนในครอบครัวได้อย่างไร

ทุกคนมีวิธีรับมือกับการสูญเสียคนที่รักด้วยการเลิกลาไป ยังไงหรอคะ แค่เจอหน้ากันหนูก็จะร้องไห้แล้ว มันรู้สึกเสียใจมากเลย

รู้สึกว่าช่วงนี้คิดมากและวิตกกังวลว่าคนในครอบครัวเราจะเป็นอะไรไปอยู่บ่อยๆแทบตลอดเวลาเลยครับ ยิ่งคุณแม่พึ่งนอนโรงพยาบาลไปไม่กี่วันนี้ ก็ยิ่งวิตกกังวลไปกันใหญ่ ไปเจออะไรก็คิดมากกลัวจะเป็นรางไม่ดีอยู่ตลอ

ปีก่อนเราสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก แต่ก็ยังเดินต่อไปถึงภายในรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเราได้ตายลงไปแล้ว แค่ชีวิตยังมีอยู่ก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ดี ถึงเราจะคิดได้มันก็มีบางเวลาที่อยู่คนเดียวเราก็รู้สึกเจ็บปว

เราเพิ่งเสียคุณพ่อไปจากการจมน้ำซึ่งพ่อเราน่าจะวูบไปด้วยพ่อเราเป็นโรคหัวใจแล้วมีความต่ำและพ่อเราก็พึ่งออกมาจากโรงบาลได้1เดือนแล้วก็มาจมน้ำเพราะไปหาปลาเมื่อวันที่6ก.ยที่ผ่านมามันเป็นการสูญเสียที่ไม่คาดค

จากกระทู้ที่เคยตั้งไว้เดือนที่แล้ว วันที่เสียใจที่สุดของเราก็มาถึงค่ะ เมื่อไม่กี่วันมานี้ลูกบุญธรรมของเราเสียชีวิตแล้ว อาจจะเรียบเรียงไม่ค่อยดีนะคะเพราะว่า พิมไปร้องไห้ไปรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอยู่ตลอ

คะคือว่าอยากรู้ว่า คนอื่นๆ มีความคิดเห็นยังไงคะ ว่าถ้าคนในครอบครัวไม่สบายเป็นโรคที่รักษาไม่หาย แล้วเป็นอาการค่อนข้างหนัก คืออาจมีชิวิตอยู่ได้แค่2-5ปี คุณจะทำใจยังไง แล้วคุณก็ไม่สามารถดูแลเขาได้ ไม่ได้

รู้นะคะว่า “ ความตายเป็นกฏของธรรมชาติ ที่ไม่มีใครหนีพ้น “ ทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ทำไมถึงรู้สึกว่าการพบเจอถึงเป็นการนับถอยหลังวันลาจาก เรากำลังจะพบกับความสูญเสียและความเสียใจ

ขอบอกก่อนว่า ตอนแรกไม่ได้สนใจอะไรหนักหนา ไม่ได้ชอบเป็นการส่วนตัว แต่พอรู้ข่าวว่าเสียชีวิต ก็ช็อกอยู่เหมือนกัน เพราะเห็นหน้าเขาค่อนข้างบ่อยเวลาดูละครช่อง 7 แต่ละที (เคยดูเป็นเรื่องเป็นราวสุดก็เรื่อง ลู

ถ้ามี ผมคิดว่าประชาชนเกาหลีใต้ที่ได้รับผลกระทบจากสงครามเกาหลี พวกเขาน่าจะมีอาการทางจิต คือ สูญเสียคนรัก เป็นบ้า เห็นภาพหลอนเลือดศพอวัยวะฉีกขาด สิ้นเนื้อประดาตัว บางคนถึงขั้นฆ่าตัวตาย