ทุกคนทำใจกับการสูญเสียคนในครอบครัวได้อย่างไร

เราเพิ่งเสียคุณพ่อไปจากการจมน้ำซึ่งพ่อเราน่าจะวูบไปด้วยพ่อเราเป็นโรคหัวใจแล้วมีความต่ำและพ่อเราก็พึ่งออกมาจากโรงบาลได้1เดือนแล้วก็มาจมน้ำเพราะไปหาปลาเมื่อวันที่6ก.ยที่ผ่านมามันเป็นการสูญเสียที่ไม่คาดค

รู้สึกว่าช่วงนี้คิดมากและวิตกกังวลว่าคนในครอบครัวเราจะเป็นอะไรไปอยู่บ่อยๆแทบตลอดเวลาเลยครับ ยิ่งคุณแม่พึ่งนอนโรงพยาบาลไปไม่กี่วันนี้ ก็ยิ่งวิตกกังวลไปกันใหญ่ ไปเจออะไรก็คิดมากกลัวจะเป็นรางไม่ดีอยู่ตลอ

ปีก่อนเราสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก แต่ก็ยังเดินต่อไปถึงภายในรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเราได้ตายลงไปแล้ว แค่ชีวิตยังมีอยู่ก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ดี ถึงเราจะคิดได้มันก็มีบางเวลาที่อยู่คนเดียวเราก็รู้สึกเจ็บปว

จากกระทู้ที่เคยตั้งไว้เดือนที่แล้ว วันที่เสียใจที่สุดของเราก็มาถึงค่ะ เมื่อไม่กี่วันมานี้ลูกบุญธรรมของเราเสียชีวิตแล้ว อาจจะเรียบเรียงไม่ค่อยดีนะคะเพราะว่า พิมไปร้องไห้ไปรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอยู่ตลอ

นับตั้งแต่มหาพิบัติภัยสึนามิ ปี พ.ศ 2547 เป็นต้นมา เราแทบไม่มีความพร้อมในการรับมือกับภัยพิบัติอะไรเลย เหตุการณ์สูญเสียชีวิตประชาชนจำนวนมากครั้งล่าสุดนับตั้งแต่เหตุการณ์น้ำท่วมโคลนถล่มที่จังหวัดเชียงรา

คะคือว่าอยากรู้ว่า คนอื่นๆ มีความคิดเห็นยังไงคะ ว่าถ้าคนในครอบครัวไม่สบายเป็นโรคที่รักษาไม่หาย แล้วเป็นอาการค่อนข้างหนัก คืออาจมีชิวิตอยู่ได้แค่2-5ปี คุณจะทำใจยังไง แล้วคุณก็ไม่สามารถดูแลเขาได้ ไม่ได้

ไม่ได้ตามข่าวเลย เห็นจำนวนผู้เสียชีวิต และสูญหาย อยู่เนือง ๆ เขามีใช้เฮลิคอปเตอร์ดับไฟไหมคะ

รู้นะคะว่า “ ความตายเป็นกฏของธรรมชาติ ที่ไม่มีใครหนีพ้น “ ทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ทำไมถึงรู้สึกว่าการพบเจอถึงเป็นการนับถอยหลังวันลาจาก เรากำลังจะพบกับความสูญเสียและความเสียใจ

ตอนนี้พึ่งสูญเสียคุณย่าไป เมื่อวานอยู่ในช่วงเสียใจ ตกใจ รับรู้แล้วว่าเขาเสียแต่พอนึกถึงสิ่งเก่าๆ ภาพเดิมๆ มันกลับตอกย้ำไห้น้ำตาไหล คือรู้ว่าทุกอย่างต้องผ่าไปแต่ช่วงนี้มันทุกใจจริงๆ เค้ารักเรา เขาอายุ8