ได้ดูหนังโฆษณาบัตรเครดิตเจ้าหนึ่ง บนรถไฟฟ้า (ณ ตอนที่ตั้งกระทู้นี่ ผมกลับไม่แน่ใจแฮะ ว่าเห็นบน MRT หรือ BTS) รู้สึก…
รู้สึกไม่ดีเลยอะครับ ผมคงไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายของเขามั้ง ดูแล้วไม่อินเลยสักนิด ในใจคอยแต่จะคิดแย้งตลอด
คือ เข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าโฆษณาชวนให้คนหันมาใช้บัตรเครดิตก็ต้องมาแนววัตถุนิยม บริโภคนิยมอยู่แล้ว...
ในเนื้อเรื่องของหนังโฆษณา กี่ครั้งที่ตัวละครชายยิ้มแหยๆ เมื่อตัวละครฝ่ายหญิงใช้จ่ายมือเติบมาก ๆ (ในสายตาที่ผมเห็นคือยิ้มแหยๆ ซึ่งถ้าใช่ก็ต้องชมคนแสดงล่ะ ถ่ายทอดได้ดีมาก ๆ แต่ในอีกแง่หนึ่งตัวโฆษณาอาจจะต้องการสื่อว่า "เอ็นดูว์" ก็เป็นได้)
ฉากที่ฝ่ายหญิงถามว่า "จำวันที่เราพบกันครั้งแรกได้ไหม?" โอย ใจผมอยากตอบแทนฝ่ายชายว่า จำได้สิ ตูไม่น่าเจอกับเมิงและหลวมตัวแต่งกับเมิงเลย ๕๕๕
โฆษณาสมัยก่อน ที่ทำให้เกิดประโยคอมตะ "ทั้งร้านนี้ราคาเท่าไหร่" ยังทำออกมาได้ดูดีและคลาสสิกกว่าอีก
คหสต เน้อ
ได้ดูหนังโฆษณาบัตรเครดิตเจ้าหนึ่ง บนรถไฟฟ้า รู้สึก…
รู้สึกไม่ดีเลยอะครับ ผมคงไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายของเขามั้ง ดูแล้วไม่อินเลยสักนิด ในใจคอยแต่จะคิดแย้งตลอด
คือ เข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าโฆษณาชวนให้คนหันมาใช้บัตรเครดิตก็ต้องมาแนววัตถุนิยม บริโภคนิยมอยู่แล้ว...
ในเนื้อเรื่องของหนังโฆษณา กี่ครั้งที่ตัวละครชายยิ้มแหยๆ เมื่อตัวละครฝ่ายหญิงใช้จ่ายมือเติบมาก ๆ (ในสายตาที่ผมเห็นคือยิ้มแหยๆ ซึ่งถ้าใช่ก็ต้องชมคนแสดงล่ะ ถ่ายทอดได้ดีมาก ๆ แต่ในอีกแง่หนึ่งตัวโฆษณาอาจจะต้องการสื่อว่า "เอ็นดูว์" ก็เป็นได้)
ฉากที่ฝ่ายหญิงถามว่า "จำวันที่เราพบกันครั้งแรกได้ไหม?" โอย ใจผมอยากตอบแทนฝ่ายชายว่า จำได้สิ ตูไม่น่าเจอกับเมิงและหลวมตัวแต่งกับเมิงเลย ๕๕๕
โฆษณาสมัยก่อน ที่ทำให้เกิดประโยคอมตะ "ทั้งร้านนี้ราคาเท่าไหร่" ยังทำออกมาได้ดูดีและคลาสสิกกว่าอีก
คหสต เน้อ