รู้สึกโดดเดี่ยวจังค่ะ เหมือนเป็นคนไม่มีพวกพ้อง ไม่มีใครคอยสนับสนุน ไม่มีใครคอยให้กำลังใจ และเหมือนไม่มีสิทธิที่จะถามหาความใจดีจากใคร
ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน ที่บ้านพ่อแม่ครอบครัวไม่มีใครจำวันเกิดได้ เวลาป่วยต้องดูแลตัวเอง ไม่มีใครสนใจเรื่องการเรียนหรือยินดีกับความสำเร็จต่างๆ
เติบโตมาไม่มีพี่น้อง ที่โรงเรียน เราจะถูกนึกถึงเป็นคนสุดท้ายเสมอ วันเกิดเพื่อนสนิท เราให้ของขวัญเขาทุกปี แต่พอถึงวันเกิดเรา ไม่มีใครนึกถึง ในกลุ่มมี4คน เมื่อวันเกิดเพื่อนในกลุ่มเพื่อนจะซื้อเค้กหรือให้ของขวัญเสมอ แม้จะตรงกับปิดเทอม แต่ของเราไม่เคยมีซักปีทั้งๆที่เปิดเรียนมาเจอกันด้วยซ้ำ ตอนไปบ้านเพื่อน ซื้ออาหารกินกัน ช้อนชามไม่พอ ข้าวหมด จะเป็นเราที่ต้องเสียสละตลอด เขาจะเอาให้เพื่อนคนอื่นก่อนแล้วเหลือเราไว้สุดท้าย เวลาเล่นเกม ถ้าเราแข่งกับใคร จะไม่มีเพื่อนเชียร์เราซักคน จะไปเชียร์ฝ่ายตรงข้ามหมดถึงแม้ฝ่ายตรงข้ามจะไม่ใช่เพื่อนก็ตาม ถ้าเราชนะเขาก็จะรวมตัวกันเพื่อเอาชนะเราให้ได้ เวลาสอบ เราได้ที่1 แต่เราไม่เคยเก่งในสายตาเพื่อน ไม่เคยถูกชม เขาจะชมที่2ที่3 ว่าเก่งมาก แต่เราจะถูกละไว้ เวลามีติวหนังสือกันเขาจะไม่ให้เราเข้าร่วม จะไม่แชร์เทคนิคสูตรลับให้เรารู้เพราะกลัวเราได้คะแนนมากกว่า คะแนนออกถ้าเราได้เยอะเพื่อนในกลุ่มเหมือนจะนอยด์ๆ และไม่ค่อยพูดกับเรา จะสำคัญขึ้นมาก็ต่อเมื่อ ต้องการให้เราช่วยเหลือ เวลาซื้อข้าวที่โรงเรียน สั่งพร้อมกัน เราจะไม่ได้เลือก ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่มารู้ทีหลังว่า เพื่อนจะเอาชามที่น้อยกว่านิดหน่อยหรือมีอะไรที่ผิดปกติให้เรา ถ้าลาหยุดเรียน อีกวันต่อมาเพื่อนจะท่าทีแปลกไปทุกครั้ง เวลาจะเดินไปไหนด้วยกัน เขาจะเรียกเพื่อนคนอื่น ไม่เอ่ยเรียกเรา มีเรื่องที่จำฝั่งใจมีเหตุการณ์ที่ผิดพลาด ถูกครูตักเตือน เพื่อนในกลุ่มพร้อมใจว่าให้เราหมด เราถูกทำโทษคนเดียว เขารอดกัน เขาอ้างกันว่ากลัว ไม่อยากถูกทำโทษ แล้วมาขอโทษเราทีหลัง เวลามีงานกลุ่ม เราแบกตลอด
มีครั้งนึงเราป่วยเพื่อนอีกคนมาแบกแทน คนในกลุ่มก็ชมเขากันใหญ่ ซื้อขนมซื้อน้ำมาให้เขา แต่เรากลับไม่เคยถูกปฎิบัติแบบนั้นเลย ทุ่มเทกับใครก็ไร้ค่า เรากลับมาพิจารณาตัวเองว่าทำไมทำไมทำไม เราผิดพลาดหรือทำไม่ดีตรงไหน เรามีปัญหาที่ตัวเรามองไม่เห็นหรือป่าว แต่เราก็ไม่มีทางเข้าใจ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้เสมอ