ผมไม่โตเป็นผู้ใหญ่จนกลัวว่าจะเสียแฟนไป

ผมเป็นทอม ทางบ้านค่อยข้างกงสี มีพี่ครับ ผมมีแฟนคบมาได้ 1 ปีกว่าๆ แต่ที่บ้านค่อนข้างไม่ยอมรับในตัวผมที่ผมเป็นทอม แฟนก็ยิ่งยากไปใหญ่เข้าหาก็ไม่ได้ไม่กล้า เข้ามาก็กลัวอยากมีตัวตนมากเกินไป เข้ามาหวังเกาะ เพราะเงิน ผมนี่ป็นพวกเปย์ครับ ผมคิดว่าเค้าสมควรได้ผมก็ให้ ผมคิดว่าอยากให้ก็ให้ครับ อยากให้เค้าได้อะไรดีๆเจออะไรดีๆ กินของดีๆอร่อยๆผมก็ซื้อ ที่บ้านก็ไม่ค่อยรับรู้เท่าไหร่ครับเพราะถ้าผมบอกก็กลัวจะยิ่งไม่ชอบแฟนผม แต่แฟนผมไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยขออะไรนะครับ เค้าแค่อยากใช้ชีวิตด้วยกัน มีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนคนรักกันคู่อื่นๆ เพราะแฟนผมทำงานไกลบ้าน จะกลับบ้านบ้างวันหยุด เราก็เจอกันเพราะแฟนแวะมาหานิดหน่อยครับ ส่วนผม ด้วยกิจการทางบ้านเป็นค้าขาย ไม่มีวันหยุด ผมถึงออกจากบ้านยากมากครับ จะไปหาแฟนทีที่บ้านแฟนก็ไม่ได้ยากมาก ยิ่งจะไปหาแฟนช่วงที่ไม่ได้กลับบ้านยิ่งต้องหาข้ออ้างสารพัด กว่าจะได้ไปหาแฟนทีก2เดือนอย่างต่ำ จน5เดือนถึงไปหาครั้ง ผมไม่สบายใจเลยครับด้วย1ที่เราคนละอาชีพ ค่อนข้างที่เข้าใจกันน้อย ผมก็กลัวมากครับว่าเค้าจะทิ้งผม เลิกกับผม มีแฟนใหม่ เพราะผมไม่มีเวลาให้ ครอบครัวก็ไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับผมสักที หวงมาก ด้วยความเป็นลูกสาวคนเดียว  ผมกดดันมากครับ เครียดมาก นอนร้องไห้บ่อยมากครับ ไม่รู้จะทำยังไง แฟนบอกว่าผมไม่โตสักที ถ้าเกิดแฟนต้องการความช่วยเหลือ เจ็บป่วยไม่สบาย ก็ไม่สามารถช่วยได้ต้องช่วยตัวเอง เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ถึงผมจะมีเงินเก็บอยู่บ้างนิดหน่อย แต่มันไม่สำคัญเท่ากับเวลาเลยครับ อนาคตจะเเป็นยังไงต่อไป เค้าถามผมบ่อยมาก ผมว่างเปล่าในหัวเลยครับ เก็บกดมากครับ ไม่รู้จะตอบยังไง ผมอยากอยู่กับเค้า  อยากดูแล พาไปนั่นนี่ ไปเที่ยว แบ่งเบาเค้าให้ได้บ้าง แต่ผมจะทำยังไงถึงจะทำแบบนั้นได้ แค่ผมจะไปหาเค้ายังยากเลยครับ ถ้าผมแยกกิจการออกมาเป็นอีกสาขา1 มันอาจจะง่ายกว่านี้ในทุกๆอย่างไหมครับ แต่ผมก็ไม่กล้าคุยกับที่บ้าน ด้วย1 ร้านที่บ้านค่อยข้างใหญ่ห้องแถวแปดห้อง พ่อกับแม่บอกดูคนเดียวไม่ไหวต้องพี่น้องช่วยกัน ซึ่งพี่กับน้องก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ครับ กลัวแต่อีกฝ่ายจะได้เปรียบ  และยังไม่มีวินัย หรือทำได้อย่างพ่อกับแม่ครับ เรียนรู้งานก็ได้ไม่มาก เพราะไม่บอมวางมือสอนครับ เศรษฐกิจก็แย่ กลัวเปิดอีกร้านแล้วจะเสียเงินลงทุนไปเฉยๆครับ  แต่ถ้าผมไม่แยกออกมา โอกาสที่ผมจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับแฟนก็มองไม่เห็นเลยครับ ผมเคยเกรินถามแม่ไปว่าคนอื่นแม่โอเคบ้างไหม  แม่ก็บอกโอเคถ้าคบก็ไม่น่าเกียจ แต่แม่มองว่าไปหาและแฟนกลับบ้านบ่อยมันไม่จำเป็นเท่าไหร่ และอีกอย่างผมค่อนข้างเห็นคนอื่นสำคัญกว่าครอบครัว ทุ่มเท่ให้แฟนมากจนเกินไป จนลืมมองครอบครัวตัวเอง แม่บอกถ้าเค้าจะรักกต้องรักที่เราไม่ใช้เอาเงินไปซื้อความรักจากเค้ามา และเค้าต้องเป็นฝ่ายให้มากกว่าที่เราจะไปให้เค้าด้วยซ้ำ แม่เห็นหลายคู่ที่เค้าก็ใช้ชีวิตด้วยกัน ช่วยกันเก็บต่างคนต่างเก็บสร้างไปด้วยกันก็มีเยอะแยะ แม่ไม่รังเกียจ แต่ไม่ชอบให้ไปเที่ยวบ่อย กลัวจะหมดเงินไม่มีเงินเก็บ ทั้งที่ผมก็อธิบายไปแล้วว่าแบ่งเก็บคนละส่วนกัน แล้วมันสมัยไหนแล้วครับ เราก็ต้องหาความสุขให้ตัวเอง ใช้ชีวิตกับแฟนบ้างอยู่แล้วใช่ไหมครับ นี่แทบไม่มีเลยครับ ยังต้องมารองรับอารมณ์ของคนในครอบครัวอีก ผมนี่เครียดเบื่อมากครับ  ผมต้องทำยังไงดีครับ ผมเครียดมาก แฟนผมก็เหมือนจะสู้ไปกับผมไม่ไหวถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เหมือนไม่ใช่แฟนกันเลยครับ ผมไม่โตสักที เทียบกับคนรุ่นเดียวกันแล้ว รถยนต์ก็ไม่กล้าไปหัดสักที เค้าอายที่จะบอกแฟนขับรถไม่เป็น รู้สึกอยากถูกดูแลบ้าง ผมเข้าใจนะครับ ผมพยายามหาเวลาไปหัดอยู่ครับ ซึ่งที่บ้านก็เป็นแบบนี้เลยค่อยข้างขยับตัวไปไหนลำบาก จะทำอะไรทีก็ยาก ผมก็เลยจะรีบหาเวลาไปหัดครับ ผมจะได้ดูแลและไปหาเค้าได้ในเวลาที่เค้าต้องการมากขึ้น