กี่หมื่นแสนคลื่นสาดเข้าซัดฝั่ง ประเดประดังสู่ดินแล้วสิ้นสูญ
กลบลบรอยเริงร่ารอยอาดูร คงแต่คลื่นทวีคูณมิเสื่อมคลาย
วีรชนยิ่งใหญ่ใช่ค้ำฟ้า เหลือแต่เพียงภูผายังผึ่งผาย
ผิดและถูกถมร่างฝังดินทราย คงแต่แสงสุรีย์ฉายคู่สายชล
เกาะกลางน้ำยามเย็นเห็นสองเฒ่า ผมดอกเลาซูบเซียวผิวเหี่ยวย่น
ผ่านชีวิตยาวนานผ่านผู้คน ผ่านร้อนฝนจนเห็นเป็นธรรมดา
ได้พบผู้รู้ใจได้ร่วมดื่ม ต่างหลงลืมความทุกข์สุขหรรษา
ทุกเรื่องราวเก่าใหม่ในโลกา เป็นเพียงกับแกล้มสุรา.....แล้วผ่านเลย....
จบบริบูรณ์ :
สุขใจ เย็นกาย สบายจิต