เคยรักใครมากถึงขนาดที่ว่า ให้เป็นอะไรก็ได้ในชีวิตเขา ขอแค่ให้เขายังมีเราอยู่ไหมคะ

ไม่ค่ะ...ไม่เคยรักใครแบบยอมเป็นอะไรของใครก็ได้ค่ะ...

กลัวค่ะ...กลัวพ่อแม่ผิดหวัง...กลัวพ่อแม่เสียใจค่ะ...

กลัวค่ะ...กลัวเพื่อนว่า...ว่าโง่...มันชอบดึงสติแรงๆกันค่ะ...

กลัวค่ะ...กลัวสังคมไม่ยอมรับ...มันมีผลต่อหน้าที่การงานและเงินในกระเป๋าค่ะ...

กลัวค่ะ...กลัวสบตาใครๆเหมือนที่เคยเป็นมาไม่ได้ค่ะ...

คนเราไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่...คิดจะทำอะไรก็ได้ไม่สนใจใครหรอกค่ะ...
กว่าจะเป็นเราในทุกวันนี้คนอยู่เบื้องหลังและคนที่คอยพลักดันและเอาใจช่วยเรามีเยอะแยะค่ะ...

สำหรับทางนี้กว่าจะก้าวข้ามหรือขึ้นบันไดแต่ละขั้นได้มันยากมากค่ะ...
จะให้ละทิ้งทุกสิ่งแล้วทำตัวไม่มีค่า...เพราะรู้สึกรักใครสักคน...เป็นเรื่องไร้สาระมากค่ะ...

ประสบการณ์มันทำให้เราเห็นได้ชัดเจนมาก...ระหว่างสิ่งที่มีค่า...กับด้อยค่า...
แล้วทำไมเราถึงต้องติดแหง็กกับการที่ใครสักคนเห็นเราไร้ค่า...และที่ตลกเราจะยอมไร้ค่าจริงๆ

เพราะงั้น...เวลาที่อะไรหรือใครทีทำให้เราลดคุณค่าลง...
คุณควรมองย้อนกลับไป...คุณจะมีสติและคิดได้ว่ามันไม่มีค่าพอให้เราทำตัวแบบนั้นหรอกค่ะ...
การให้ความสำคัญกับใครสักคน...จนต้องทำลายสิ่งดีๆที่สะสมมาในตัวเรา...ไม่ใช่เรื่องฉลาดค่ะ

ขอโทษที่ต้องพูดแรงๆนะค่ะ...แต่มันเป็นความจริงค่ะ...
อะไรที่เค้ามองว่าไม่มีค่าพอ...มันก็คือไม่ให้ความสำคัญและไม่มีค่าพอในสายตาเค้านั่นแหละค่ะ