หล่อเหลา เลือดเย็น ซาดิสม์ ผิดมนุษย์
นายพลชวนได้แต่คิดวนอยู่ในหัวเวลาจ้องหน้าเขา
สุดท้ายนายพลชวนก็ถามขึ้น
"มีธุระอะไร ถึงได้มาหาฉัน"
เดวิดยิ้มอย่างมีเสน่ห์ก่อนจะตอบว่า "ท่านคิดว่าผลงานของผมเป็นอย่างไรบ้าง"
นายพลชวนเพ่งมองเขาด้วยความสงสัย
"อย่าบอกนะว่าเหตุการณ์ในวันนี้เป็นฝีมือของนาย"
"เป็นฝีมือของผมกับสมุน"
"แล้วถ้ากษัตริย์ทั้งสองคนตายจริง ๆ นายจะทำยังไง"
เดวิดยิ้มอีกครั้ง "นั่นคือแผนเอ ซึ่งมันไม่ได้เกิดขึ้น
ผมจึงชวนท่านมาคุยเรื่องแผนบีกันดีกว่าครับ"
นายพลชวนมองเขา เดวิดดูนิ่งมากและดูมั่นใจในทุกคำพูดของเขา
"เชิญนั่ง"
"ขอบคุณครับผม"
"มีอะไรว่ามา"
"ตอนนี้ทางฝั่งนั้นคงกำลังทำอะไรหลายอย่าง
ทางฝั่งเราก็ควรตรวจสอบฝั่งเราด้วยว่าจริง ๆ แล้วมีใครบ้าง"
"ฝั่งเรา"
"ครับ ผมอยู่ฝั่งท่านมาตลอด ถ้าท่านยังจำได้"
"อืม ฉันจำไม่ได้"
"ผมจะเล่าย่อ ๆ ให้ท่านฟังครับ"

"สมัยท่านยังหนุ่มและผมยังเป็นวัยรุ่น เราเคยพบกันที่ทิวทิวา
ตอนนั้นคนคุมกำลังโซนนี้คือนายพลหวาง"
นายพลชวนพยายามรำลึกอดีต
"ตอนนั้นที่ท่านเผลอฆ่าเพื่อน แล้วนายพลหวางกำลังจะจัดการกับท่าน
ผมรับอาสาเองว่าผมเป็นคนฆ่าเพื่อนของท่าน"
"แล้วทำไมนายถึงตัดสินใจทำอย่างนั้น"
"ผมศรัทธาท่านมาตลอดครับ ตอนนั้นผมอยากให้ท่านรอด
ผมเองตอนนั้นเป็นแค่เด็กเลี้ยงม้า จะอยู่หรือจะตาย มันก็มีค่าเท่ากัน"
"อืม แล้วนายรอดมาได้อย่างไร"
"เพื่อนผมมาช่วยไว้ครับ"
"เมื่อก่อน นายไม่ได้รูปร่างหน้าตาแบบนี้นี่"
"ครับ เมื่อก่อนผมผอมมาก หน้าโทรมมาก ผมมาฟิตร่างกายตอนที่อยากเป็นทหาร
ผมสมัครเป็นทหารที่เสาะสิงขร ผมไม่อยากกลับไปที่ทิวทิวาอีก 
เสียดายที่ช่วงหนึ่งมีการเลือกทหารจากเสาะสิงขรให้ไปสังกัดนายพลรามัญ
ผมเองก็ถูกเลือกไป ผมจึงห่างเหินท่าน แต่วันนี้ผมกลับมาแล้วครับ"

"โอเค เราฝั่งเดียวกัน แล้วแผนบีเป็นยังไง"
"ก่อนอื่น เราต้องรู้ก่อนว่าฝั่งเรามีใครบ้าง"
"แล้วตอนนี้ นายว่ามีใครบ้าง"
"นอกจากผมกับท่าน อีกคู่ที่น่าสนใจคืออรชุนกับปรัสสา"
นายพลชวนอดหัวเราะไม่ได้
"ไอ้พวกนั้นน่ะเหรอ จะมาอยู่ฝั่งเรา"
"ในอนาคต... แน่นอนครับท่าน เพราะเขาถูกปานฑพกับฟ้าดาษตัดหางปล่อยวัดแล้ว
สุดท้าย เขาจะต้องอยู่ฝั่งเรา แล้วเราก็จะใช้ประโยชน์จากเขาได้"
"แล้วปานฑพกับฟ้าดาษล่ะ"
"คู่นี้ ในท้ายที่สุดแล้วก็ต้องมาอยู่ฝั่งเราอยู่ดี"
"อืม แล้วพวกรามัญ แม็กและเฉินล่ะ"
"นายพลแม็กกับนายพลเฉิน ผมสามารถดึงมาอยู่ฝั่งเราได้
ส่วนนายพลรามัญ ผมเสนอให้ฆ่าทิ้ง"
นายพลชวนตกใจกับคำพูดของเดวิดมาก
"ทำไมล่ะ"
"ตอนนี้ เขามีแนวโน้มที่จะจงรักภักดีต่อวิมลลักษณา และนั่นคือจุดอ่อน"

นายพลชวนจ้องหน้าเดวิดตาไม่กะพริบ แล้วหันหน้ามามองที่โต๊ะ
เขาจุดบุหรี่สูบ แล้วนั่งนิ่งสักพัก
"เรื่องนั้น ฉันขอคิดดูก่อน ... แล้วนายมีอะไรอีกไหม"
"ขออนุญาตใช้ฐานลอดลวดหนามของที่นี่หน่อยนะครับ
ระหว่างผมไปด้านนอก ท่านลงไปดูคุกใต้ดิน ห้องที่ 3 นะครับ
ผมมีของกำนัลมาให้ท่านด้วย แล้วเดี๋ยวเรามาเจอกันที่นี่นะครับ
ผมนำบรั่นดีที่แพงมาก ๆ มาร่วมดื่มกับท่านด้วย"
พอพูดจบ เดวิดก็ลุกไปด้านนอก นายพลชวนมองเดวิดจนลับตา
เขาคิดอยู่ในใจว่าไอ้หมอนี่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต
แต่ก็ดีที่ได้มีโอกาสเจอคนแบบนี้

เดวิดเดินออกมาด้านนอก ตรงไปยังฐานลอดลวดหนาม
ตรงนั้นมีสมุนของเขายืนอยู่ 4 คน พวกนั้นคุมนักโทษของเขาเพื่อ
มาลงโทษที่นี่ มันทั้งสองก็คือดังเต้กับจอมทัพ
ฐานลอดลวดหนามของที่นี่ค่อนข้างโหดเพราะระดับของลวดหนามค่อนข้างต่ำ
แล้วมีลวดหนามถี่มาก ถือว่าอันตรายมากในการลอด
ต้องใช้ปืนดันลวดหนามขึ้นไป ถึงจะพอลอดได้
เดวิดหันไปมองหน้าดังเต้กับจอมทัพ
"กูส่งให้ไปสอดแนม แต่ผลงานไม่ค่อยดีเลยนะ
วันนี้กูจะลงโทษโดยการให้ลอดลวดหนาม"
ดังเต้กับจอมทัพคิดในใจว่าดีจัง ไม่ค่อยโหดเท่าไหร่
แต่ความโหดกำลังจะมาเยี่ยมเยือนเขา 

"ถอดเสื้อออกด้วย"
ดังเต้กับจอมทัพต้องยอมทำตามคำสั่ง ถ้าถอดเสื้อลอดลวดหนามที่นี่
เสี่ยงมากที่จะได้รับรอยขีดข่วนจากลวดหนาม แค่นี้ก็โหดแล้ว เพียงแต่ว่า
"ถอดกางเกงของพวกนายออกด้วย"
ทั้งสองถอดกางเกงจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว แค่นี้ก็เสียวแล้ว
เพราะต้องนอนหงายเพื่อลอดลวดหนาม แต่ความโหดสุด ๆ กำลังถามหา
"ถอดกางเกงในของพวกนายออกด้วย"
นี่คือความโหดที่แท้จริง ดังเต้กับจอมทัพจำต้องยอมถอดกางเกงในแต่โดยดี
เดวิดสั่งให้พวกเขานอนหงายเพื่อเตรียมตัว
"กูก็มีเมตตานะ กูจะให้ท่อนไม้คนละอัน เอาไว้ใช้ดันลวดหนาม"

นายพลชวนลงไปที่คุกใต้ดิน ห้องที่ 3 เขาพบเด็กหนุ่มนายหนึ่งอยู่กลางห้อง

เขาถูกจับมัดโยงในสภาพเปลือยเปล่า หุ่นดีมาก ผิวขาว
ดูลีน แต่ก็ยังดูมีกล้ามที่สวยงาม หน้าตาหล่อมาก อายุราว 15 ปี 
เด็กหนุ่มถูกปิดตาอยู่ เลยไม่รู้ว่านายพลชวนลงมาดูตัวเขา

ถึงจะมีท่อนไม้ช่วย แต่การแก้ผ้าลอดลวดหนามที่นี่ก็อำมหิตอยู่ดี
แต่สิ่งที่ดังเต้และจอมทัพไม่คาดฝันก็คือ "กูขอยึดท่อนไม้คืนนะ"
เดวิดเดินไปหยิบท่อนไม้จากมือของทั้งสองคนอย่างเลือดเย็น 
เมื่อไม่มีท่อนไม้ช่วย จึงกลายเป็นการแก้ผ้าลอดลวดหนามที่โหดสุด ๆ 
ความโหดอยู่ตรงที่ชายหนุ่มทั้งสองก็ค่อนข้างล่ำ ลวดหนามประชิด
แผงอกและหน้าท้อง รวมถึงบริเวณหน้าของเขาด้วย ทำให้เสี่ยงต่อ
การที่ลวดหนามจะแทงตา 

พอลวดหนามประชิดแผงอกและหน้าท้องของสองหนุ่ม เมื่อไม่มีท่อนไม้ช่วย
ตอนแถกตัวไป ร่างกายหลายส่วนต้องขยับตัว ซึ่งต้องโดนลวดหนามข่วนหลายจุด
บางจุดที่มันตึง จึงโดนกรีดจนเลือดไหล และอาจเป็นเพราะความตื่นเต้น
ทำให้อวัยวะเพศของสองหนุ่มดันแข็งตัวขึ้นมา ซึ่งตอนแถกตัว
อวัยวะเพศที่แข็งจะต้องครูดกับลวดหนามแบบพับและกระดกขึ้น
ยังไงตรงส่วนนั้นก็ต้องโดนลวดหนามบาด แต่ตอนแถกแล้วต้องเอนตัว
ถ้าลวดหนามมาเกี่ยวตรงส่วนหัวของอวัยวะเพศ ต้องบอกว่านรกถามหาจริง ๆ
เดวิดมองความทุกข์ทรมานของสองหนุ่มด้วยความสะใจ 
เขาสะใจมากที่ได้เห็นภาพลักษณะนี้ นี่แหละคือความอำมหิตของเขา

เดวิดเดินกลับมาหานายพลชวนที่เดิม ซึ่งนายพลชวนนั่งรออยู่แล้ว
"มันเป็นใคร" นายพลชวนถามขึ้น
"มันชื่อสีทันดร พ่อแม่ตายหมดแล้ว ยังเรียนอยู่ ม.ปลาย
นอกจากมันจะหล่อมากและหุ่นดีสุด ๆ มันยังมีจุดเด่นอีกเรื่อง"
"คืออะไร"
"มันชื่นชอบการโดนลงโทษและทรมานเป็นอย่างมาก ท่านน่าจะสนุก
กับมันได้ในหลายรูปแบบ และในท้ายที่สุด มันน่าจะไม่แค้นท่านด้วย"
ขณะนั้นฝนกระหน่ำลงมาหนักมาก
"ไอ้สองตัวนั้นไม่แย่เหรอ" นายพลชวนแอบดูการลอดลวดหนามจากชั้นบน
"ไม่แย่หรอกครับ ฝนตกด้วย น่าจะมันดี ... ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ
ขอฝากสองตัวนี้ไว้กับท่านก่อนนะครับ"

ถึงแม้จะผ่านมานานแล้ว แต่ลินดายังคงคิดถึงสันติภพเสมอมา
เธอคิดถึงในสิ่งที่สันติภพให้เธอได้ แน่นอนที่เธอชอบเดวิด
ชอบที่เขาเป็นนายทหารซาดิสม์เช่นเดียวกับพ่อของเธอ
พ่อของเธอโหดร้ายกับพวกทหารรับใช้มาก ตอนฝึกทหารเกณฑ์
พ่อของเธอก็ลงโทษพวกนี้อย่างรุนแรง จนเขาได้รับการขนานนามว่า
"ครูฝึกซาดิสม์" เธอรับรู้เรื่องพวกนี้จนชินตา จนเธอเสพติดความซาดิสม์
ไปด้วย เธอมีความสุขทุกครั้งที่เห็นพ่อลงโทษและทรมานทหาร
เสียดายที่เธอทำอะไรเดวิดไม่ได้ ไม่เหมือนกับสันติภพ
คนนั้นจะยอมเธอทุกอย่าง เธอยังคงจำเหตุการณ์ในงานวันเกิดริมสระน้ำของเธอ
ได้ดี วันนั้น สันติภพอึดมากและเขาก็มีเสน่ห์มาก เพียงแต่เขาไม่รวยเท่าเดวิด

พอเดวิดกลับมาที่คฤหาสน์ เขาก็ไปหาลินดาทันที
พอเห็นเธออยู่ในห้องรับแขกใหญ่ เขาก็เข้าไปจุมพิตเธออย่างแผ่วเบา
"สวัสดีจ๊ะที่รัก วันนี้เป็นไงบ้างครับ"
"ก็เรื่อย ๆ ค่ะ ไม่มีอะไรแปลกใหม่"
"แต่วันนี้ผมมีของขวัญให้คุณนะครับ คุณต้องชอบแน่"
"ถ้าเป็นพวกกระเป๋าแบรนด์เนม ฉันมีเยอะแล้วนะคะ"
"ไม่ใช่หรอกที่รัก ผมต้องให้อะไรที่มันพิเศษกว่านั้นสิครับ"
เดวิดสั่นกระดิ่งเรียกสมุนของเขา สมุนสองคนพาผู้ชายคนหนึ่ง
เข้ามาในห้อง ผู้ชายคนนั้นอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ถูกใส่กุญแจมือไพล่หลัง
ผู้ชายคนนั้นก็คือเจ้าชายบันทู

"เป็นไงล่ะ ทาสคนใหม่ของเธอ ทั้งหล่อทั้งล่ำ ผิวขาวเนียนทีเดียว
ถูกใจไหมครับที่รัก"
ลินดามองไปที่แววตาของเจ้าชายบันทู เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ มีอะไร
ที่น่าค้นหาอีกมาก
"ถูกใจค่ะ ถูกใจมาก"
"เราจะทดสอบทาสใหม่หน่อยนะว่ามันจะอึดขนาดไหน"
เดวิดเดินไปยืนต่อหน้าเจ้าชายบันทู เขาตบหน้าเจ้าชายไป 1 ที
พอเจ้าชายหันหน้ามาทางตรงใหม่ เขาก็ตบอีก 1 ที 
รวมแล้วเดวิดตบหน้าเจ้าชายไปประมาณ 10 ที
แล้วเขาก็ต่อยท้องเจ้าชายหลายครั้ง เอากำปั้นทุบหน้าอกไปอีกหลายครั้ง
เขาเอามือบีบไปที่หัวนมของเจ้าชายทั้งสองข้าง บีบค้างไว้อย่างนั้น
แล้วพูดว่า "อึดเหมือนกันนะ เจ้าทาสบันทู"
เมื่อหัวนมของเจ้าชายบันทูถูกบีบอย่างแรง มีผลให้อวัยวะเพศของเจ้าชาย
แข็งตัวขึ้น เดวิดเห็นดังนั้น จึงใช้มือฟาดไปตรงอวัยวะเพศของเจ้าชายหลายครั้ง
เขาบีบอัณฑะของเจ้าชายอย่างแรง แล้วพูดกับเจ้าชายบันทูว่า
"เป็นยังไงบ้างเจ้าทาสบันทู"
เจ้าชายบันทูยิ้มก่อนจะพูดว่า "เจ้ามีเรี่ยวแรงแค่นี้เองเหรอ"
เดวิดโกรธมาก เขาคิดว่าเขาคงต้องจัดชุดใหญ่ให้เจ้าชายสักดอกนึง
เอาให้กระอักไปเลย