บางทีก็ไม่รู้จะมีชีวิตไปเพื่ออะไร

สวัสดีค่ะหนูอายุ18ปีตอนนี้กำลังอยู่ม.6ค่ะหนูรู้สึกว่าหนูเป็นซึมเศร้าหนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวหนูที่ผ่านมาเมื่อก่อนหนูเป็นเด็กที่ร่าเริงและเป็นเด็กกิจกรรมเลยก็ว่าได้แต่ช่วงโควิด2ปีที่แล้วทำให้ต้องหยุดการเรีบนและมาเรียนออนไลน์กลายแล้วแม่หนูก็ดันมาติดโควิดช่วงนั้นไม่รู้เลยว่าแม่จะรอดไหมแล้วพ่อเลี้ยงก็ดูแลหนูมาตลอด1เดือนเต็มเค้านิสัยไม่ดีมากๆเวลาเค้าโมโหเค้าก็เอาจานมาปาใส่หนูตั้งแต่นั้นมาหนูก็เกิดการแพนิค กลัววิตกกังวลหลายๆอย่างบอกแม่แม่ก็ไม่สนบอกให้ปล่อยผ่านไป หนูเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครรักหนูหนูเริ่มไม่ไปโรงเรียนตัดขาดกับสังคม คิดว่า ถ้าไม่ออกไปน่าจะดีกว่านี้ แต่ด้วยที่หนูตัดขาดกับสังคมมานานหนูรู้สึกเริ่มมีปัญหาทางจิตหรืออาจจะกลายเป็นชอบคุยคยเดียวคิดเองตอบเองจินตนาการว่าตัวเองมีความสุข จนวันนึงแม่ทนไม่ไหวที่หนผุไม่ออกจากห้อง แกก็พังประตูเข้าพร้อมกับระบายทุบตีหนูหนูได้แต่ยืนนิ่งดูเค้าทำหนู เค้าระบายเรื่องพ่อเลี้ยง แล้วอยากให้หนูกลับไปตั้งใจเรียน กลับไปเป็นเด็กคนเดิม แต่หนูดิ่งมาเป็นปีแล้วเต้าไม่เคยสนใจหนูมาก่อน หนูก็คิดว่าทำไมหนูไม่สงสารแม่หรือแม้แต่ตัวเอง  หนูเริ่มเกิดความวิตกอีกครั้งจนเดี๋ยวนี้สิ่งที่ชอบทำก็กลายเป็นไม่ทำ หนูหมดกำลังใจในกานใช้ชีวิตของหนู จากที่เคยตั้งใจเรียนก็กลายเป็นเด็กไม่เอาไหน ตอนม.5หนูติด0 มา18ตัวแล้วหนูก็แก้หมดภายใน2อาทิตย์กลับมาเรียนม.6เหมือนเดิมแต่ตอนนี้หนูไม่รู้จะเริ่มนับใหม่ยังไงเพราะหนูซึมวิตกกังวล ไม่รู้จะใช้ชีวิติต่อเพื่ออะไร  เพื่อใคร เพราะแม้แต่ตัวเองหนูยังดึงกลับมาไม่ได้.