demon slayer นี้ยกให้เป็นเมะที่เศร้าที่สุดเลย แต่ดีไม่ทำลายตับความต้องการของทุกคนสำเร็จ

คือเป็นเมะที่เศร้าลำดับต้นๆ 
ปมอดีตของตัวละครแต่ล่ะตัวละคร ผมน้ำตาแตกทุกตัวละครเลยจริงๆ ชีวิตน่าสงสาร 
ไม่ใช่แค่ปมอดีต อินกับความรักความเคารพในเรื่องมาก ทั้งตอนที่ทันจิโร่ รอดตายจากคัดเลือกแรก อาจารย์คือรักลูกศิษย์มาก ตอนหัวหน้าหน่วยพิฆาตอสูรตายเสาหลักคือเสียใจกันทั้งนั้น ตอนเนซึโกะเอาชนะแสงแดดได้ 

มันทั้งสงสาร ทั้งซึ้งกับความรัก

ความรักแบบอุทิศชีวิตขนาดนี้มีในชีวิตจริงหรือเปล่า

ผมไม่แน่ใจว่าผมรักครอบครัวขนาดนั้นไหม รักแบบบริสุทธิ์ไหมหวังสิ่งใดตอบแทน 

สุดท้ายคนเราถ้าไม่เป็นแบบที่ต่างฝ่ายต้องการก็ทะเลาะกัน ก็อาจจะยอมแต่สุดท้ายความรักไม่เหมือนเดิมแล้ว