ถ้าเราพยายามทำทุกอย่างแล้ว ควรพอหรือ.....จำยอม

** ก่อนอื่นผมคงต้องบอกว่า ที่ผมมาระบาย เพราะรู้สึกอึดอัด เสียใจ ผมไม่ได้บอกว่า ฝ่ายหญิงหรือฝ่ายชาย ฝ่ายไหนดีกว่ากัน เพราะแต่ละคนก็มีทั้งดีและไม่ดี  ปัญหาของผมเกิดมาจากแค่ทะเลาะกัน แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน มันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้เสมอ ซึ่งมันเป็นเรื่องของอารมณ์และการโมโหที่ไม่เคยยอมลดลงมาเลย จนกว่าผมจะทำตามที่เขาต้องการ ผมนั่งคิดนอนคิดทำไมผมต้องนึกถึงฝ่ายเดียว ว่าไม่อยากเลิกกัน อยากให้มีครอบครัวที่อบอุ่น อยากให้เราคุยกันไม่ว่าจะดีหรือร้าย แต่รู้สึกเหมือนผมถูกปฏิเสธมาโดยตลอด การที่ผมเดินเข้าไปบอกให้ใจเย็นๆ อย่าทะเลาะกันเลย คุยกันดีไหม แล้วผมก็ถูกผลักออกมาทุกครั้ง บางทีมันก็เจ็บปวดนะแต่ฝ่ายหนึ่งไม่เคยรู้เลย ไม่เคยสนว่าผมจะรู้สึกยังไง พอจะพูดหรือช่วยอธิบายให้เขาสงบลง หรือแม้จะยอมเงียบแล้วฟัง หรือถอยออกมาเพื่อให้เขาใจเย็นลง กลับกลายเป็นทุกอย่างที่พยายามทำมันกลับเป็นการเติมไฟให้มันแรงขึ้น ผมเลยไม่รู้ว่า ผมจะพูดหรือผมจะเงียบ มันอึดอัดไปหมด เพราะแฟนผมเป็นคนโมโหง่าย อารมณ์แรง ขึ้นแล้วไม่เคยลง นอกจากผมต้องยอมทำตามเขาทุกอย่าง เรียกร้องความต้องการจากผมในทุกเรื่องที่เขาอยากได้ ในทางกลับกันกลับไม่เคยมองเห็นความสำคัญของผมเลย ว่าผมจะรู้สึกเสียใจแค่ไหน ทุกคำพูดของเขามันทำร้ายความรู้สึกผมมาตลอดหลายปี ตอนนี้ผมมีลูก 1 คน มันทำใจลำบากมากกับการที่ต้องห่างลูก ผมยอมมาตลอดไม่ว่าใครจะผิดถูก ผมต้องเป็นคนขอโทษ แล้วเข้าไปกอดเขา เขารู้สึกดี เขามีความสุข แต่ผมกลับร้องไห้ในใจ เพียงเพราะผมไม่อยากให้ครอบครัวต้องแตกแยก ครอบครัวผมไม่ได้สมบูรณ์มาตั้งแต่แรก ตอนนี้ผมมีครอบครัวเองผมเลยมีความหวัง ที่ไม่อยากให้เป็นเหมือนที่ผมเคยเจอ สงสารลูกมาก แต่คงต้องทำใจ เพราะเขาเป็นคนขอปล่อยมือผม เพื่อแลกกับชัยชนะที่เขาได้รับ
ชัยชนะที่ต้องแลกมาด้วยความเสียใจของผม และครอบครัวที่ต้องแตกสลาย....