วันนี้อยากมาเล่าและเตือนหลายๆคนที่คิดแบบเรา🥹
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาได้สักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลยพึ่งได้ลองมาระบายในนี้
ขอเล่าย้อนก่อนเลยคือเราเป็นโรคซึมเศร้า หลายครั้งที่คิด ฆตต แต่เป็นคนที่กลัวเจ็บ ทรมานมากๆ คือง่ายๆ อยากหลับแล้วหายไปเลยอะ ไม่ได้อยากมาทรมานก่อนไรงี้ เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะ แต่เหมือนสมองมันสั่งแบบไม่รู้ตัวเลย เราทนแบบนี้มา3ปี วิธีที่จะหยุดความคิดแบบนี้ได้คือเราต้องหาสิ่งที่ตัวเองชอบ อย่างเราชอบ เที่ยว ทำกิจกรรม แล้วก็จะวางแผนไว้ว่าจะต้องทำก่อนนะถึงจะไปได้ หรือถ้าดิ่งจริงๆ ก็จิกต้นเเขนตัวเองให้ได้สติ (ทำไมต้องต้นเเขน-
บอกก่อนเลยว่า เราพึ่งได้มาเข้าใจคนที่ทำร้ายตัวเองก็ตอนที่เป็นเองนี้เเหละ🥹 เราเลือกจุดที่คิดว่าจะปิดมันได้ ไม่มีใครเห็น )เพราะเราอายมาก ที่เราเป็นแบบนี้ อยากให้ทุกคนเห็นว่าเราสดใส เป็นคนที่มีความสุข เพราะชอบคิดว่าคนอื่นจะคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ คิดว่าเท่มั้ง ช่วงนั่นกระเเสโรคซึมเศร้า
ใครออกมาบอกว่าเป็นปุบ ก็โดนบูลี่ แม้งทำให้เราไม่บอกใครเลย เก็บไว้คนเดียว เศร้าคนเดียว ไม่หาหมอ ไม่กินยา
 เราไปหาหมอแค่รอบเดียว ไปกับแม่2คน พอหมอบอกเราเป็นซึมเศร้า แม่เรารับไม่ได้ และเดินออกมาเลย เห็นปะ แค่แม่ยังเป็นแบบนี้เลย นั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ไปหาหมอ แล้วก็ทนมาแบบนี้เลือยๆ จนรู้สึกดีขึ้น ก็นึกว่าจะหายแล้ว มีมาเป็นช่วงๆ แต่ไม่ได้แรงเหมือนแรกๆ ก็นึกว่าหายแล้ว
(ภาวะซึมเศร้าทุกคนสามารถเป็นได้ง่ายมากๆ อาจจะแค่ชั่วคราว แล้วแต่คน)
จนล่าสุดเรา ดิ่งสุดๆ จนสติหลุด เรากินยาไป1กระปุก มันคือยาแก้เเพ้ ซึ่งแม่บอกว่ามันแรงมาก แม่กิน2เม็ดหลับทั้งวัน แล้วกิน1 กป ก็ไม่ต้องตื่นมาแล้วมั้ง
แล้วภาพในหัวก็ตัดเป็นฉากๆ ตอนเทเป็นกำมือ แล้วเห็นอีกทีคือ ยาหายไปจากมือหมดเลย เรากินเข้าไปแบบไม่รู้ตัวเลย แล้วเราก็นอนนิ่งๆ มึนๆง่วงๆ ใจเต้นเร็วแล้วก็วูบไป สักพักคือ ลืมตาขึ้นมาแล้ว งงต่อว่า ทำไมกูยังไม่ตายวะ ไม่ได้ไปล้างท้องนะ ปล่อยเลยอะ  ก็เลยนอนอีกรอบ แล้วสักพักก็ตื่นอีก
"" แม้งไม่ตาย"" ตอนนั้นคือได้รู้ว่า การตายนั้นแม้งยากจังวะ จำไว้นะทุกคน -ยาไปก็ไม่ตาย อย่าหาทำ เพราหลังจากตื่นแม้งเหมือนzomby🧟‍♀️
แต่เอาจริงๆควรไปล้างท้องนะ 😅 สุดท้ายนี้ก็อยากฝากคนอ่านว่ารักตัวเองให้มากๆนะ ไม่มีใครปลอบเราได้ดีเท่าเราอีกแล้ว ใครไม่ชมเรา เราก็ชมตัวเอง💗✨ให้กำลังใจตัวเองบ่อยๆนะ ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบด้วยละ