สวัสดีครับ คือที่ผมถามแบบนผมต้องการอยากทราบว่า มีใครที่โตมาในครอบครัวที่ไม่ใช่ครอบครัวตัวเองไหม
คือผมอยู่กับครอบครัวนึง ซึ่ง ผม แม่ น้อง
ก็อยู่กับครอบครัวนี้มานานมากก ตั้งแต่ผมขึ้นป.1 ใหม่ๆเลยครับ จนผมก็อยู่แบบนั้นมาเรื่อยๆจนม.4 ตอนนี้น่ะครับ แต่ความรู้สึกผมคือตั้งแต่อยู่มา มีความรู้สึกว่าคนในครอบครัวผมเริ่มบ่นด่าแม่ผม น้องผม รวมถึงตัวผม ทั้งทีงานบ้านก็ทำมีไรก็ช่วยตลอด โดยเฉพาะแม่ผมโดนโครตบ่อย บางที่ผมก็แอบไปร้องให้น่ะแล้วก็คิดมากกแบบโทรมไปเลย ไปโรงเรียนทั้งวันก็ได้แต่นั่งนึกเหตุการณ์นั้นซ้ำไปซ้ำมาตลอดจนทำให้เครียดมาก จนเกือบเป็นโรคซึมเศร้าเลยครับ ยิ่งมาตอนทุกวันนี้แม่ผมถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรว่างๆ เอาแล้วมาบ่นมาด่าแล้วแบบแม่ผมเหนื่อยแค่ไปนอนพัก เขาก็มาบ่นว่าโหไม่เคยทำไรเลยไม่เคยแตะ ทั้งๆที่ก็ทำ
ที่ตอนแม่ผมทำไม่เคยเห็นหรอก มันก็จะทำให้ผมบั่นทอนใจตลอดเวลา ไม่ค่อยร่าเริง เวลาที่บ้านมีงานสังสันผมก็ไม่ค่อยอยากออกไปร่วมกับเขาหรอก อยากอยู่แต่ในห้องทำได้แค่ไปกินของเหลือที่เขาให้มาครับ
ทุกวันนี้ผมก็เหมือนใช้ชีวิตเหมือนลูกคนใช้ในบ้านคุณหนูอ่ะครับ ห้องนอนคนอื่นติดแอร์ทำห้องให้อย่างดี ห้องดูหรูสะอาด ตัดมาห้องผม เหมือนห้องเช่ายังไงยังงั้น เตียงก็เป็นคล้ายๆโต๊ะเก่าๆ แล้วเอามานอนเป็นเตียงหาไรรองนอนเอา
ส่วนเตียงผมก็ เตียงเก่าจากที่เขาใช้แล้วที่รองนอนมันหักเป็นหลุมลงไป แล้วก็เอามาซ่อม ทุกอย่างคนในบ้านลูกพี่ลูกน้องเขาดีหมด
แต่อย่างผมก็เหมือนใช้ชีวิตในหอเล็กๆ ไม่มีแอร์ เขามีแอร์กันหมด แต่ผมไม่เคยมีชีวิตที่ดีกับเขาเลยครับ แต่ก็ยังมีแม่ที่คอยดูแลผมแล้วน้อง
ถ้าวันไหนผมหยุดไม่ได้ไปโรงเรียนเขาก็จะชอบมาบ่นแม่ผมให้ผมได้ยิน ซึ่งเป็นอะไรที่รำคาญมากๆๆๆๆ แล้วถ้าวันไหนผมไปร.ร. ก็เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นไปง้นๆ คือเงียบ ต่างคนต่างอยู่ จนทุกวันนี้เซฟโซนที่ดีของผมคือห้องสี่เหลี่ยมๆเหล็กๆ พอเมือไหร่ได้ก้าวออกจากนอกห้องปุ๊บ ผมต้องเหมือนเอาตัวรอดตลอด
เหมือนกำลังฝ่าดงซอมบี้ยังไงไม่รู้ ทุกวันนี้ได้แต่อัดอั้นอยู่ตลอดเวลาว่าเมื่อผมจะจบเรียนแล้วไปซื้อบ้านอยู่เป็นของตัวเอง อยู่กับแม่กับน้อง ให้มีความสุข อยากจะทำไรก็ได้ทำไม่ค่อยมามีคนคอยจู้จี้จุกจิกอยู่ตลอดเวลา
อยากซื้อไรก็ได้ซื้อไม่มีใครคอยมาห้าม
อีกอย่าง เขาด่าแบบสาระพัดจะด่าเลยครับนึกอยากจะด่าอะไรก็ด่า นิดหน่อยก็ว่า ผม แม่ น้อง ส่วนพ่อผมหรอ ก็แยกทางกันไปครับไม่งั้นผมคงไม่ได้มาอยู่แบบนี้หรอกครับ ไม่มีพ่อ
คนในครอบครัวผม ชอบบอกว่าพ่อผมตายเวลาคนอื่นเขาถามถึงพ่อผม ก็จะบอกว่าพ่อผมตายแล้ว ซึ่งเป็นไรที่จุกอกมากเพราะตามจริงแล้วพ่อผมยังไม่ตาย คือต้งแต่อยู่มาก็
เหมือนติดอยู่ในคุกอ่ะครับ ไม่ได้ออกไปปลดปล่อยกับเพื่อนๆ ที่ได้ไปเที่ยวข้างนอก พอผมจะออกไปกับเพื่อนๆ เขาก็จะชอบบอกว่า ไปทำไม เดะก็ไปสูบยา กินน้ำท่อกับเพื่อน
ผมก็บอกน่ะว่า เพื่อนผมทุกคน เขาไม่มาเสพยาหรอก เวลาผมคบเพื่อนผมดูน่ะ ว่าเพื่อนคนนี้คบได้ไหม ถึงขนาดการเรียน ผมก็ไม่สามารถเลือกเองได้ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ชอบ เขาให้ผมไปสายสามัญ ซึ่งผมไม่ได้มีใจไปเลย
แล้วเขาก็บังคับให้ผมไปสายสามัญ ใจผมโครจอยากไปเรียนสายอาชีพมากกกก ที่สุด แต่ก็น่ะอย่างเล่าไปข้างต้นครับ ผมก็ได้แต่มองเพื่อนตัวเองเรียนสายอาชีพครับ (โอเคเริ่มนอกเรื่องแล้ว555) แต่ถ้าพูดถึงเรื่องครอบครัว ก็ไม่ค่อยจะมีความสุขเลยครับ เพราะผมไม่ได้มีพ่อ อย่าร้างกัน T^T จึงเป็นเหตุที่ทำให้ผมต้องให้มาอยู่กับครอบครัวนี้
เวลาที่ผมเห็นครอบครัวอื่นอยู่กับลูกเขาพร้อมหน้าพร้อมตามีความสุข ตัดมาที่ผม..........
ก็ไม่เคยได้อะไรกับเขา ได้แค่ไปนั่งดูเขามีความสุขในสิ่งของที่เขาอยากได้ อาหารการกินก็ไม่เคยได้กินอะไรดีๆกับเขา ทำได้แค่กินของเหลือครับผม
เสื้อผ้าบลาๆๆ ก็ใส่แต่ตัวเก่าๆ ส่วนการเงินผมต้องคอยประหยัดตลอดเวลา แต่ก็ชอบมีหลายคนคิดน่ะครับว่า เห็นผมบ้านหรูๆ ครอบครัวใหญ่ๆ คิดว่าผมรวย ที่จริงแล้วผมไม่ใช่คนที่มีครอบครัวที่รวยเลยครับ เพียงแค่ผมเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยเฉยๆ
แต่ผมก็ต้องอดทนอยู่ไปครับจนกว่าจะเรียนจบแล้วไปซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อของ ที่อยากได้
อยากที่ตามอนาคตตัวเองให้สำเร็จครับผม
(อาจจะยาวนิดนึงน่ะครับเพราะเป็นความในใจล้วนๆ)
อยากรู้ว่ามีใครโตมาในครอบครัวที่ไม่ใช่ครอบครัวตัวเองไหมครับ
คือผมอยู่กับครอบครัวนึง ซึ่ง ผม แม่ น้อง
ก็อยู่กับครอบครัวนี้มานานมากก ตั้งแต่ผมขึ้นป.1 ใหม่ๆเลยครับ จนผมก็อยู่แบบนั้นมาเรื่อยๆจนม.4 ตอนนี้น่ะครับ แต่ความรู้สึกผมคือตั้งแต่อยู่มา มีความรู้สึกว่าคนในครอบครัวผมเริ่มบ่นด่าแม่ผม น้องผม รวมถึงตัวผม ทั้งทีงานบ้านก็ทำมีไรก็ช่วยตลอด โดยเฉพาะแม่ผมโดนโครตบ่อย บางที่ผมก็แอบไปร้องให้น่ะแล้วก็คิดมากกแบบโทรมไปเลย ไปโรงเรียนทั้งวันก็ได้แต่นั่งนึกเหตุการณ์นั้นซ้ำไปซ้ำมาตลอดจนทำให้เครียดมาก จนเกือบเป็นโรคซึมเศร้าเลยครับ ยิ่งมาตอนทุกวันนี้แม่ผมถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรว่างๆ เอาแล้วมาบ่นมาด่าแล้วแบบแม่ผมเหนื่อยแค่ไปนอนพัก เขาก็มาบ่นว่าโหไม่เคยทำไรเลยไม่เคยแตะ ทั้งๆที่ก็ทำ
ที่ตอนแม่ผมทำไม่เคยเห็นหรอก มันก็จะทำให้ผมบั่นทอนใจตลอดเวลา ไม่ค่อยร่าเริง เวลาที่บ้านมีงานสังสันผมก็ไม่ค่อยอยากออกไปร่วมกับเขาหรอก อยากอยู่แต่ในห้องทำได้แค่ไปกินของเหลือที่เขาให้มาครับ
ส่วนเตียงผมก็ เตียงเก่าจากที่เขาใช้แล้วที่รองนอนมันหักเป็นหลุมลงไป แล้วก็เอามาซ่อม ทุกอย่างคนในบ้านลูกพี่ลูกน้องเขาดีหมด
แต่อย่างผมก็เหมือนใช้ชีวิตในหอเล็กๆ ไม่มีแอร์ เขามีแอร์กันหมด แต่ผมไม่เคยมีชีวิตที่ดีกับเขาเลยครับ แต่ก็ยังมีแม่ที่คอยดูแลผมแล้วน้อง
ถ้าวันไหนผมหยุดไม่ได้ไปโรงเรียนเขาก็จะชอบมาบ่นแม่ผมให้ผมได้ยิน ซึ่งเป็นอะไรที่รำคาญมากๆๆๆๆ แล้วถ้าวันไหนผมไปร.ร. ก็เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นไปง้นๆ คือเงียบ ต่างคนต่างอยู่ จนทุกวันนี้เซฟโซนที่ดีของผมคือห้องสี่เหลี่ยมๆเหล็กๆ พอเมือไหร่ได้ก้าวออกจากนอกห้องปุ๊บ ผมต้องเหมือนเอาตัวรอดตลอด
เหมือนกำลังฝ่าดงซอมบี้ยังไงไม่รู้ ทุกวันนี้ได้แต่อัดอั้นอยู่ตลอดเวลาว่าเมื่อผมจะจบเรียนแล้วไปซื้อบ้านอยู่เป็นของตัวเอง อยู่กับแม่กับน้อง ให้มีความสุข อยากจะทำไรก็ได้ทำไม่ค่อยมามีคนคอยจู้จี้จุกจิกอยู่ตลอดเวลา
อยากซื้อไรก็ได้ซื้อไม่มีใครคอยมาห้าม
อีกอย่าง เขาด่าแบบสาระพัดจะด่าเลยครับนึกอยากจะด่าอะไรก็ด่า นิดหน่อยก็ว่า ผม แม่ น้อง ส่วนพ่อผมหรอ ก็แยกทางกันไปครับไม่งั้นผมคงไม่ได้มาอยู่แบบนี้หรอกครับ ไม่มีพ่อ
คนในครอบครัวผม ชอบบอกว่าพ่อผมตายเวลาคนอื่นเขาถามถึงพ่อผม ก็จะบอกว่าพ่อผมตายแล้ว ซึ่งเป็นไรที่จุกอกมากเพราะตามจริงแล้วพ่อผมยังไม่ตาย คือต้งแต่อยู่มาก็
เหมือนติดอยู่ในคุกอ่ะครับ ไม่ได้ออกไปปลดปล่อยกับเพื่อนๆ ที่ได้ไปเที่ยวข้างนอก พอผมจะออกไปกับเพื่อนๆ เขาก็จะชอบบอกว่า ไปทำไม เดะก็ไปสูบยา กินน้ำท่อกับเพื่อน
ผมก็บอกน่ะว่า เพื่อนผมทุกคน เขาไม่มาเสพยาหรอก เวลาผมคบเพื่อนผมดูน่ะ ว่าเพื่อนคนนี้คบได้ไหม ถึงขนาดการเรียน ผมก็ไม่สามารถเลือกเองได้ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ชอบ เขาให้ผมไปสายสามัญ ซึ่งผมไม่ได้มีใจไปเลย
แล้วเขาก็บังคับให้ผมไปสายสามัญ ใจผมโครจอยากไปเรียนสายอาชีพมากกกก ที่สุด แต่ก็น่ะอย่างเล่าไปข้างต้นครับ ผมก็ได้แต่มองเพื่อนตัวเองเรียนสายอาชีพครับ (โอเคเริ่มนอกเรื่องแล้ว555) แต่ถ้าพูดถึงเรื่องครอบครัว ก็ไม่ค่อยจะมีความสุขเลยครับ เพราะผมไม่ได้มีพ่อ อย่าร้างกัน T^T จึงเป็นเหตุที่ทำให้ผมต้องให้มาอยู่กับครอบครัวนี้
เวลาที่ผมเห็นครอบครัวอื่นอยู่กับลูกเขาพร้อมหน้าพร้อมตามีความสุข ตัดมาที่ผม..........
ก็ไม่เคยได้อะไรกับเขา ได้แค่ไปนั่งดูเขามีความสุขในสิ่งของที่เขาอยากได้ อาหารการกินก็ไม่เคยได้กินอะไรดีๆกับเขา ทำได้แค่กินของเหลือครับผม
แต่ผมก็ต้องอดทนอยู่ไปครับจนกว่าจะเรียนจบแล้วไปซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อของ ที่อยากได้
อยากที่ตามอนาคตตัวเองให้สำเร็จครับผม
(อาจจะยาวนิดนึงน่ะครับเพราะเป็นความในใจล้วนๆ)