เรื่องคือว่าช่วงนี้คิดถึงเรื่องการจบชีวิตตัวเองบ่อยมาก สาเหตุสำคัญมาจากแม่
เรามีแม่คนเดียวที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ญาติพี่น้องพอมี เพื่อนที่ไว้นัดกันไปเที่ยวก็มี
แต่พอเวลามีปัญหาดันไม่มีทางไหนให้แบกหน้าไปปรึกษาระบายปัญหาได้เลย
เพราะฉะนั้นชาวพันทิปที่หลงมาอ่าน ใจดีต่อกันหน่อยนะ ไม่เหลือใครให้คุยนอกจากคนในเน็ตแล้ว
เรามีปัญหากับแม่บ่อยมากในช่วงหลัง บางวันเราคุยกันดี แต่บางวันตื่นมาหน้ายังไม่มองกัน
พอเป็นแบบนี้ก็จะนึกในใจว่าเราทำอะไรผิดมา ได้ไปพูดอะไรไม่เข้าหูเขามั้ย
พอมันนานเข้าดันกลายเป็นว่าเรารู้สึกว่าเราทำผิดจริงๆ ต่อให้จะหาสาเหตุไม่ได้ก็เถอะ
และปัญหาคือแม่เป็นแบบนี้แค่กับเรา กับคนอื่นเขาไม่เป็น แล้วญาติๆยังมาบอกให้เราทำตัวดีๆ อย่าทำให้แม่เขาโกรธ
เราก็นึกในใจว่าแล้วความรู้สึกเราล่ะ
แล้วคนที่อยู่บ้านเดียวกันตลอด อยู่ๆวันนึงไม่มองหน้า ไม่คุย ไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรใดๆต่อกัน
ความอึดอัดยิ่งทบมากขึ้นไปเรื่อยๆ ในขณะที่เราก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่ใจมันคิดว่าเป็นความผิดเราไปแล้ว
เป็นความรู้สึกที่อาจจะเว่อเกินไปนิดแต่เรารู้สึกว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อแม่ ถ้าแม่ไม่ต้องการแล้วจะยังต้องมีอยู่มั้ย
แต่ก็นึกถึงแมวกับสารพัดกิจกรรมที่ยังอยากทำแต่ไม่ได้ทำ
ถึงได้รู้ว่าไม่ได้อยากจะตายหรอก แต่เป็นความคิดโง่ๆที่อยากประชดมากกว่า ก็กล้ำกลืนฝืนทนไป
ใครที่มีปัญหาชีวิตจะเล็กจะใหญ่ เราก็ขอให้ทุกคนผ่านมันไปได้ มีที่ปรึกษาที่ดี เข้าใจกัน
ขอให้ชีวิตของคุณไม่โดดเดี่ยวเหมือนเรานะ
กระทู้สำหรับคนเหนื่อย เรื่องเล็กสำหรับคนอื่นแต่มันใหญ่สำหรับตัวเราเหลือเกิน
เรามีแม่คนเดียวที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ญาติพี่น้องพอมี เพื่อนที่ไว้นัดกันไปเที่ยวก็มี
แต่พอเวลามีปัญหาดันไม่มีทางไหนให้แบกหน้าไปปรึกษาระบายปัญหาได้เลย
เพราะฉะนั้นชาวพันทิปที่หลงมาอ่าน ใจดีต่อกันหน่อยนะ ไม่เหลือใครให้คุยนอกจากคนในเน็ตแล้ว
เรามีปัญหากับแม่บ่อยมากในช่วงหลัง บางวันเราคุยกันดี แต่บางวันตื่นมาหน้ายังไม่มองกัน
พอเป็นแบบนี้ก็จะนึกในใจว่าเราทำอะไรผิดมา ได้ไปพูดอะไรไม่เข้าหูเขามั้ย
พอมันนานเข้าดันกลายเป็นว่าเรารู้สึกว่าเราทำผิดจริงๆ ต่อให้จะหาสาเหตุไม่ได้ก็เถอะ
และปัญหาคือแม่เป็นแบบนี้แค่กับเรา กับคนอื่นเขาไม่เป็น แล้วญาติๆยังมาบอกให้เราทำตัวดีๆ อย่าทำให้แม่เขาโกรธ
เราก็นึกในใจว่าแล้วความรู้สึกเราล่ะ
แล้วคนที่อยู่บ้านเดียวกันตลอด อยู่ๆวันนึงไม่มองหน้า ไม่คุย ไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรใดๆต่อกัน
ความอึดอัดยิ่งทบมากขึ้นไปเรื่อยๆ ในขณะที่เราก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่ใจมันคิดว่าเป็นความผิดเราไปแล้ว
เป็นความรู้สึกที่อาจจะเว่อเกินไปนิดแต่เรารู้สึกว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อแม่ ถ้าแม่ไม่ต้องการแล้วจะยังต้องมีอยู่มั้ย
แต่ก็นึกถึงแมวกับสารพัดกิจกรรมที่ยังอยากทำแต่ไม่ได้ทำ
ถึงได้รู้ว่าไม่ได้อยากจะตายหรอก แต่เป็นความคิดโง่ๆที่อยากประชดมากกว่า ก็กล้ำกลืนฝืนทนไป
ใครที่มีปัญหาชีวิตจะเล็กจะใหญ่ เราก็ขอให้ทุกคนผ่านมันไปได้ มีที่ปรึกษาที่ดี เข้าใจกัน
ขอให้ชีวิตของคุณไม่โดดเดี่ยวเหมือนเรานะ