สวัสดีเพื่อนๆพี่ๆชาวพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยน้าา…
ที่เราจะปรึกษาเป็นปัญหาครอบครัว เราโตมาในครอบครัวที่เคยยากจนมาก่อน พอเราเข้าสู่ช่วงประถมตอนปลายบ้านเราฐานะก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดที่อยู่สบาย แต่พ่อกับแม่เป็นคนใช้เงินไม่ค่อยวางแผน และมีแนวคิดแบบคนจน (ไม่รู้จะเรียกอะไรถ้ารุนแรงไปก็ต้องขอโทษด้วย) เช่น การไม่ชอบซื้อของที่คุณภาพดีๆ ชอบซื้อของถูกไว้ก่อน ของคุณภาพดีมันแพงก็จริง แต่พอดูระยะเวลาในการใช้งานหารเฉลี่ยออกมา ก็คุ้มกว่าของถูกที่ใช้ได้แปปเดียวก็พังแล้วก็ต้องซื้อใหม่ , ชอบเล่นใหญ่กลัวขายหน้าข้างบ้านกับคนรอบตัว อย่างบ้านที่สร้างใหม่ ก็สร้างซะเวอร์วังอลังการทั้งๆที่อยู่กันแค่4 คน สุดท้ายก็เดือดร้อนการเงิน ต้องรอสักพักถึงจะฟื้นตัว แล้วมันก็วนลูปเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนเริ่มเข้าเนื้อทีละน้อยๆ เราเตือนหลายรอบมาก แต่ก็โดนดุกละบมาว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก บลาๆ เรื่องนี้มันก็กระทบเรามาตลอด ทั้งคุณภาพการใช้ชีวิตเราก็ลดลงเรื่อยๆ อยากเที่ยว อยากซื้อของให้ตัวเองในวันเกิดแบบคนอื่นบ้าง มิหนำซ้ำสิ่งของแพงๆบางอย่างยังโยนมาให้เราช่วยผ่อนเช่น รถยนต์ ผ่อนเดือนละประมาณ1หมื่น ตอนที่ได้ยินพ่อกับแม่บอกว่าจะให้เราผ่อนต่อ เรารู้สึกไม่ดีมากๆ อยู่ๆภาระก้อนโตก็ตกมาอยู่กับเรา ที่กำลังจะเรียนจบ เงินเดือนสมัยนี้ใช่ว่าจะเยอะ สมมติงานแรกเราได้เงินไม่เกิน18000 ผ่อนรถไปแล้ว1 หมื่น ค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าที่อยู่เราคงไม่พอชัวร์ๆ เราเครียดมากว่าจะอยู่ยังไง จะเอาไงต่อ จนมีความคิดแว๊บเข้ามาว่า จะหนีไปอยู่กับแฟนที่จังหวัดบ้านเกิดแฟน แฟนเรากำลังจะเรียนจบปริญญาเอก พร้อมๆกับเราที่เรียนจบ ปตรี เราอยากหนีไปให้พ้นๆชีวิตแบบนี้ เราเครียดกับเรื่องเงินมาตั้งแต่เข้ามหาลัย 4 ปีที่ผ่านมามันหนักมากๆสำหรับเรา ไม่มีความสุขเลย ทุกวันนี้บางวันเราต้องกินยาแก้เครียดที่หมอให้มา ไม่งั้นนอนไม่ได้ ทรมานมากๆ เราคิดว่าเราเริ่มรู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่ช่วงที่พึ่งเข้ามหาลัย มีวันนึงแม่เราอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไรไม่รู้ เรานั่งกินข้าวอยู่ แม่ก็พูดออกมาว่า มีลูกก็ช่วยอะไรไม่ได้สักคน เป็นเวรกรรมแท้ๆ เราก็โกรธจนตัวสั่น แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ตั้งแต่วันนั้น เราก็ไม่ค่อยคุยกับพ่อแม่ ไม่สนิทใจ ตอนกอดก็รู้สึกเขิลๆแปลกๆเหมือนกอดคนแปลกหน้า
เพื่อนๆคิดว่าถ้าเราจะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัด เราควรบอกพ่อแม่ไหม ในใจเราอยากหนีไปโดนไม่บอกอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากติดต่อ TT แต่ลึกๆในใจก็กลัวเขาเสียใจ แต่ก็อยากให้พวกท่านรู้บ้างว่าเราในฐานะลูก หลายปีที่ผ่านมาเราได้รับผลกระทบมากขนาดไหน หรือเราควรทำยังไงต่อไปดี เราไม่อยากคุยเพราะเราคุยมาหลายรอบแล้ว
เราควรห่างจากพ่อแม่สักพักดีไหมเมื่อรู้สึกไม่ดี
ที่เราจะปรึกษาเป็นปัญหาครอบครัว เราโตมาในครอบครัวที่เคยยากจนมาก่อน พอเราเข้าสู่ช่วงประถมตอนปลายบ้านเราฐานะก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดที่อยู่สบาย แต่พ่อกับแม่เป็นคนใช้เงินไม่ค่อยวางแผน และมีแนวคิดแบบคนจน (ไม่รู้จะเรียกอะไรถ้ารุนแรงไปก็ต้องขอโทษด้วย) เช่น การไม่ชอบซื้อของที่คุณภาพดีๆ ชอบซื้อของถูกไว้ก่อน ของคุณภาพดีมันแพงก็จริง แต่พอดูระยะเวลาในการใช้งานหารเฉลี่ยออกมา ก็คุ้มกว่าของถูกที่ใช้ได้แปปเดียวก็พังแล้วก็ต้องซื้อใหม่ , ชอบเล่นใหญ่กลัวขายหน้าข้างบ้านกับคนรอบตัว อย่างบ้านที่สร้างใหม่ ก็สร้างซะเวอร์วังอลังการทั้งๆที่อยู่กันแค่4 คน สุดท้ายก็เดือดร้อนการเงิน ต้องรอสักพักถึงจะฟื้นตัว แล้วมันก็วนลูปเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนเริ่มเข้าเนื้อทีละน้อยๆ เราเตือนหลายรอบมาก แต่ก็โดนดุกละบมาว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก บลาๆ เรื่องนี้มันก็กระทบเรามาตลอด ทั้งคุณภาพการใช้ชีวิตเราก็ลดลงเรื่อยๆ อยากเที่ยว อยากซื้อของให้ตัวเองในวันเกิดแบบคนอื่นบ้าง มิหนำซ้ำสิ่งของแพงๆบางอย่างยังโยนมาให้เราช่วยผ่อนเช่น รถยนต์ ผ่อนเดือนละประมาณ1หมื่น ตอนที่ได้ยินพ่อกับแม่บอกว่าจะให้เราผ่อนต่อ เรารู้สึกไม่ดีมากๆ อยู่ๆภาระก้อนโตก็ตกมาอยู่กับเรา ที่กำลังจะเรียนจบ เงินเดือนสมัยนี้ใช่ว่าจะเยอะ สมมติงานแรกเราได้เงินไม่เกิน18000 ผ่อนรถไปแล้ว1 หมื่น ค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าที่อยู่เราคงไม่พอชัวร์ๆ เราเครียดมากว่าจะอยู่ยังไง จะเอาไงต่อ จนมีความคิดแว๊บเข้ามาว่า จะหนีไปอยู่กับแฟนที่จังหวัดบ้านเกิดแฟน แฟนเรากำลังจะเรียนจบปริญญาเอก พร้อมๆกับเราที่เรียนจบ ปตรี เราอยากหนีไปให้พ้นๆชีวิตแบบนี้ เราเครียดกับเรื่องเงินมาตั้งแต่เข้ามหาลัย 4 ปีที่ผ่านมามันหนักมากๆสำหรับเรา ไม่มีความสุขเลย ทุกวันนี้บางวันเราต้องกินยาแก้เครียดที่หมอให้มา ไม่งั้นนอนไม่ได้ ทรมานมากๆ เราคิดว่าเราเริ่มรู้สึกไม่ดีกับพ่อแม่ช่วงที่พึ่งเข้ามหาลัย มีวันนึงแม่เราอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไรไม่รู้ เรานั่งกินข้าวอยู่ แม่ก็พูดออกมาว่า มีลูกก็ช่วยอะไรไม่ได้สักคน เป็นเวรกรรมแท้ๆ เราก็โกรธจนตัวสั่น แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ตั้งแต่วันนั้น เราก็ไม่ค่อยคุยกับพ่อแม่ ไม่สนิทใจ ตอนกอดก็รู้สึกเขิลๆแปลกๆเหมือนกอดคนแปลกหน้า
เพื่อนๆคิดว่าถ้าเราจะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัด เราควรบอกพ่อแม่ไหม ในใจเราอยากหนีไปโดนไม่บอกอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากติดต่อ TT แต่ลึกๆในใจก็กลัวเขาเสียใจ แต่ก็อยากให้พวกท่านรู้บ้างว่าเราในฐานะลูก หลายปีที่ผ่านมาเราได้รับผลกระทบมากขนาดไหน หรือเราควรทำยังไงต่อไปดี เราไม่อยากคุยเพราะเราคุยมาหลายรอบแล้ว