เรื่องนี้กล่าวถึงเรื่องจิตวิทยา อาการป่วยทางจิต suicide และแมว
- ตัวละคร
นักจิตวิทยา
ผู้ป่วย
แมวดำ
- เนื้อเรื่อง
1.นักจิตฯบังเอิญเห็นคนกำลังโดดจากสะพานก็เลยช่วย และอาสาที่จะบำบัดอาการทางจิตนี้ให้
2. เขาไม่มีทั้งครอบครัว เพื่อนสนิท ความฝัน คนรัก จึงไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ต/ยๆไปซะก็คงดี
3. ความจริงแล้วมีสิ่งหนึ่งทำให้เขายังไปไหนไม่ได้นั่นก็คือ เจ้าเสี้ยม แมวจรสีดำที่เขาเก็บมาเลี้ยง ด้วยความเชื่อของบ้านเราที่ว่าแมวดำจะนำพาโชคร้าย จึงยากจะหาคนเลี้ยงดีๆสักคนมาแทนที่เขา
4. นักจิตฯเป็นทาสแมว
5. เขาตอบตกลงจะรับการบำบัดจากนักจิตฯ และแลกคอนแทคก่อนที่จะจากกัน
6. วิธีบำบัดคือการพูดคุยปรึกษาปัญหาชีวิต
7. หลายสัปดาห์ที่เจอกัน เขายังคงไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับเขา มีแต่นักจิตฯที่ชวนคุยหัวข้อปัญหาล้านแปดของตัวเองจนเริ่มสงสัยแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนมาบำบัด ตัวของเขาเองก็ดูจะไม่ได้ฟังเรื่องที่นักจิตฯเล่าเลยเสียด้วยซ้ำ ราวกับว่าวิญญาณของเขาได้หลุดไป มีเพียงเรื่องเดียวที่จะดึงเขากลับมาได้ก็คือ แมว เมื่อพูดถึงแมวเขาจะเริ่มสนใจขึ้นมานิดหน่อย
8. ในวันหนึ่งนักจิตได้พูดขึ้นมาว่า
"ถึงบ้านเราจะเชื่อว่าแมวดำเป็นตัวนำโชคร้ายก็จริง แต่ความเชื่อทางฝั่งยุโรปนั้นตรงกันข้ามเลย พวกเขาเชื่อว่าถ้าแมวดำเดินผ่านประตูทางเข้าบ้านไหน บ้านนั้นก็จะร่ำรวยเงินทอง"
"น้องเสี้ยมไม่ได้ผิดที่เกิดมาสีดำ เพียงแต่นี่ไม่ใช่ที่ของน้องก็เท่านั้น"
"แล้วคุณล่ะ? คุณคิดว่าเจ้าเสี้ยมดีมั้ย" เขาถามขึ้น
"ขึ้นชื่อว่าแมวก็ดีหมดนั่นแหละ"
"งั้นหรอ" เขาตอบสั้นๆ
นักจิตฯรู้สึกได้ว่าเขาผ่อนคลายลงต่างจากคราวแรกที่เจอกัน
เรามาถูกทางแล้ว
9. ไม่กี่วันต่อมาเขาทักแชทหานักจิตฯ กล่าวขอบคุณที่ดูแลเขาอย่างดี พยายามทำความเข้าใจในตัวเขา คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
[ข้อความแชท]
: ผมพร้อมแล้วล่ะ
: (ส่งโลเคชั่น)
: 305(เลขที่ห้อง)
: ฝากเจ้าเสี้ยมด้วยนะครับ
นักจิตฯเห็นข้อความ ไม่รอช้า รีบออกรถไปตามโลเคชั่นเชโดยไว
ขอร้องล่ะ
อย่าให้มันจบแบบนี้เลยนะ!
10. นักจิตฯมาถึงห้องของเขา และได้พบว่า
มันสายเกินไปแล้ว
ร่างของเขานอนลงไปกองพร้อมกับเม็ดยาเกลื่อนกลาดเต็มพื้น และอีกทั้งยังมีอยู่ในกำมือของเขา
เขาฆ่/าตัวต/ย
ทำไมล่ะ?
เราพลาดอะไรไป?
ไม่เอาสิ!
ทำไมถึงจบแบบนี้?!
11. นักจิตฯได้แต่นั่งร้องไห้กับภาพที่อยู่ตรงหน้า คอยโทษตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมตนถึงช่วยเขาไว้ไม่ได้
จนกระทั่ง...
"เหมียว"
นักจิตฯหันไปตามเสียง เห็นแมวสีดำกำลังเดินเข้ามา
"คงเป็นเจ้าเสี้ยมสินะ"
นักจิตฯอุ้มแมวดำตัวนั้นขึ้น และหันกลับไปมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง
"จะว่าไปแล้ว ไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้เลยตอนที่ยังมีชีวิต"
"บางที นี่อาจจะเป็นฉากจบที่ดีที่สุดแล้วก็ได้"
[ จบ ]
พอดีคิดจะทำโปรเจ็คนี้ลงtiktokแต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะลงผลร้ายอะไรต่อคนดูกลุ่มที่เป็นโรคซึมเศร้ามั้ย ฝากด้วยนะครับ🙏🙏
ช่วยดูให้ทีครับ พล็อตแบบนี้จะทัวร์ลงมั้ย?
- ตัวละคร
นักจิตวิทยา
ผู้ป่วย
แมวดำ
- เนื้อเรื่อง
1.นักจิตฯบังเอิญเห็นคนกำลังโดดจากสะพานก็เลยช่วย และอาสาที่จะบำบัดอาการทางจิตนี้ให้
2. เขาไม่มีทั้งครอบครัว เพื่อนสนิท ความฝัน คนรัก จึงไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ต/ยๆไปซะก็คงดี
3. ความจริงแล้วมีสิ่งหนึ่งทำให้เขายังไปไหนไม่ได้นั่นก็คือ เจ้าเสี้ยม แมวจรสีดำที่เขาเก็บมาเลี้ยง ด้วยความเชื่อของบ้านเราที่ว่าแมวดำจะนำพาโชคร้าย จึงยากจะหาคนเลี้ยงดีๆสักคนมาแทนที่เขา
4. นักจิตฯเป็นทาสแมว
5. เขาตอบตกลงจะรับการบำบัดจากนักจิตฯ และแลกคอนแทคก่อนที่จะจากกัน
6. วิธีบำบัดคือการพูดคุยปรึกษาปัญหาชีวิต
7. หลายสัปดาห์ที่เจอกัน เขายังคงไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับเขา มีแต่นักจิตฯที่ชวนคุยหัวข้อปัญหาล้านแปดของตัวเองจนเริ่มสงสัยแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนมาบำบัด ตัวของเขาเองก็ดูจะไม่ได้ฟังเรื่องที่นักจิตฯเล่าเลยเสียด้วยซ้ำ ราวกับว่าวิญญาณของเขาได้หลุดไป มีเพียงเรื่องเดียวที่จะดึงเขากลับมาได้ก็คือ แมว เมื่อพูดถึงแมวเขาจะเริ่มสนใจขึ้นมานิดหน่อย
8. ในวันหนึ่งนักจิตได้พูดขึ้นมาว่า
"ถึงบ้านเราจะเชื่อว่าแมวดำเป็นตัวนำโชคร้ายก็จริง แต่ความเชื่อทางฝั่งยุโรปนั้นตรงกันข้ามเลย พวกเขาเชื่อว่าถ้าแมวดำเดินผ่านประตูทางเข้าบ้านไหน บ้านนั้นก็จะร่ำรวยเงินทอง"
"น้องเสี้ยมไม่ได้ผิดที่เกิดมาสีดำ เพียงแต่นี่ไม่ใช่ที่ของน้องก็เท่านั้น"
"แล้วคุณล่ะ? คุณคิดว่าเจ้าเสี้ยมดีมั้ย" เขาถามขึ้น
"ขึ้นชื่อว่าแมวก็ดีหมดนั่นแหละ"
"งั้นหรอ" เขาตอบสั้นๆ
นักจิตฯรู้สึกได้ว่าเขาผ่อนคลายลงต่างจากคราวแรกที่เจอกัน
เรามาถูกทางแล้ว
9. ไม่กี่วันต่อมาเขาทักแชทหานักจิตฯ กล่าวขอบคุณที่ดูแลเขาอย่างดี พยายามทำความเข้าใจในตัวเขา คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
[ข้อความแชท]
: ผมพร้อมแล้วล่ะ
: (ส่งโลเคชั่น)
: 305(เลขที่ห้อง)
: ฝากเจ้าเสี้ยมด้วยนะครับ
นักจิตฯเห็นข้อความ ไม่รอช้า รีบออกรถไปตามโลเคชั่นเชโดยไว
ขอร้องล่ะ
อย่าให้มันจบแบบนี้เลยนะ!
10. นักจิตฯมาถึงห้องของเขา และได้พบว่า
มันสายเกินไปแล้ว
ร่างของเขานอนลงไปกองพร้อมกับเม็ดยาเกลื่อนกลาดเต็มพื้น และอีกทั้งยังมีอยู่ในกำมือของเขา
เขาฆ่/าตัวต/ย
ทำไมล่ะ?
เราพลาดอะไรไป?
ไม่เอาสิ!
ทำไมถึงจบแบบนี้?!
11. นักจิตฯได้แต่นั่งร้องไห้กับภาพที่อยู่ตรงหน้า คอยโทษตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมตนถึงช่วยเขาไว้ไม่ได้
จนกระทั่ง...
"เหมียว"
นักจิตฯหันไปตามเสียง เห็นแมวสีดำกำลังเดินเข้ามา
"คงเป็นเจ้าเสี้ยมสินะ"
นักจิตฯอุ้มแมวดำตัวนั้นขึ้น และหันกลับไปมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง
"จะว่าไปแล้ว ไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้เลยตอนที่ยังมีชีวิต"
"บางที นี่อาจจะเป็นฉากจบที่ดีที่สุดแล้วก็ได้"
[ จบ ]
พอดีคิดจะทำโปรเจ็คนี้ลงtiktokแต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะลงผลร้ายอะไรต่อคนดูกลุ่มที่เป็นโรคซึมเศร้ามั้ย ฝากด้วยนะครับ🙏🙏