มาระบายเฉยๆ ไม่มีไรมาก

เราอยู่ รร. ประจำ เค้าจับให้เรานอนรวมกัน8-10คนต่อห้องนอน ห้องเรียน24คนต่อห้องเรียน ตอนที่เข้ามาแรกๆก็ดีใจนะว่าได้อยู่ทับเลขสวยๆน่าจะมีอะไรดีๆ ตอนเข้ามาวันแรกๆก็ทำความรู้ทักกับเพื่อนๆในห้องนอน ถือว่าสนุกสนานพอตัวเลย พอช่วงเปิดเรียนก็ทำความรู้จักกับทุกๆคนในห้อง หลายๆคนนิสัยดีมากๆ เรารู้สึกว่าโชคดีมากที่ได้มาอยู่ห้องนี้ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติที่อยู่นานๆแล้วสันดานออก ห้องเราจากที่เราเคยเห็นว่าดีพอนานๆไปก็เละขึ้นเรื่อยๆ เริ่มจับกันเป็นกลุ่มใครไม่มีกลุ่มเวลาทำงานก็จะต้องไปอยู่กับเศษที่เหลือ แล้วก็ใช่ค่ะ เราเป็น1ในนั้น ในตอนแรกเราเลือกที่จะคอยตามคนที่เราอยากคบเป็นเพื่อนเพราะตอนที่เข้าหอมาใหม่รู้สึกถูกเคมีมากๆ แต่พอนานๆไปก็เริ่มรู้ตัวขึ้นเรื่อยๆว่าเป็นแบบเราก็เป็นแค่คนเดินตามหลังพวกเค้าเลยเริ่มปล่อยวาง แน่นอนว่าถ้ามีอย่างใดอย่างหนึ่งแย่กว่ามักย่อมมีการเปรียบเทียบ พอขึ้น ม.2 อะไรๆก็เริ่มแย่ขึ้น เราก็ปรับปรุงตัวเอง จำได้ว่าม.1เป็นคนที่ดีดมากกับคนในห้อง พอตอนนี้แค่เล่นยังไม่มีอารมณ์เล่นเลยแล้วช่วงนี้จะเป็นช่วงที่มาสนิทกับห้องอื่นๆ ใช่นะ ห้องนั้นน่ะอบอุ่นกันมากๆ อบอุ่นในแบบที่เรายังอึ้ง เราอยากเป็นส่วนหนึ่งในนั้น ห้องที่เล่นด้วยกันโคตรอบอุ่น จับกลุ่มแต่ก็ไม่ทิ้งเพื่อน ทุกคนฟังความคิดเห็นกันและกันอ่ะ มันคือห้องในฝันเลย เราก็ได้แค่มองพวกเค้าเล่นด้วยกัน โคตรเหนื่อยเลย มันเป็นความรู้สึกที่จุกจริงๆนะ เราเข้ามาใน รร. เพราะเราอยากมาเรียน เราเชื่อว่าสังคมในนี้มันต้องดีแน่ๆ ใช่นะไม่ผิดด้วยมันดีจริงๆ แต่ไม่ใช่ห้องที่เราอยู่อ่ะดิ่ เวลาทำงานกลุ่มเราก็ขอทำคนเดียว มีก็ไร้ประโยชน์ ช่วยนิดนึงจะไม่ว่าเลย เวลาพรีเซ้นท์งานในห้องก็ไม่มีใครฟังซักคน ทั้งที่เราตั้งใจทำ เวลาคาบว่างเราก็ชอบนั่งนอกห้อง เราเห็นห้องนั้นใช่ ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจเรียนขนาดนั้น แต่ก็ยังเห็นว่าช่วยกันอ่ะ โคตรน่ารักเลย เวลาตอนเย็นที่ได้เล่นกับพวกนั้น เรารู้เลยว่าสมมติว่าเราได้อยู่ห้องนี้ตั้งแต่ ม.1 เราคงไม่ต้องนั่งเครียดแบบนี้ เวลาเพื่อนอีกห้องทำดีด้วย มันมีความรู้สึกสองอย่างชนกัน1คือเราดีใจที่มันทำดีกับเรา เรามีความสุขแต่มันก็อดไม่ได้ที่กลับมามองห้องตัวเอง ห้องเราเป็นห้องที่แย่ที่สุดในม.2 โดนครูหลายๆคนว่าบ้าง ช่วงเบรคไม่มีใครเกรงใจใคร กรี้ดกันหลังห้องเสียงดัง กินข้าวกันในห้องบ้าง เรามีครูคนโปรด แกสอนคณิตพื้นเราชอบเวลาที่แกสอนมากๆ แต่แกก็เริ่มไม่ชอบห้องเราแล้ว พอเราเห็นเพื่อนนอกห้องสนิทกับครูคนนั้น มันโคตรจุกเลย เราพยายามนะแต่หลายๆคนในห้องเราทำเราดูแย่ไปเลย หลายๆครั้งที่อาจารย์ชมงานเราแต่แกก็ยังว่าภาพรวมห้องอยู่ดี โคตรเหนื่อยก็กระทู้นี้ไม่มีอะไรแหล่ะแค่มาระบายเฉยๆ ใครตอนนี้เป็นแบบเราเราอยากจะบอกแกว่ามันโคตรเหนื่อยเลย เหนื่อยแบบบางทีก็เรียนไม่รู้เรื่องเพราะเครียดเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติเลย เราไม่อยากให้แกชินกับอะไรแบบนี้เลย แต่มันจำเป็นที่จะต้องพยายามทั้งที่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย แค่แกต้องพยายามที่จะอยู่คนเดียวให้เป็น แกเก่งมากๆเลยนะ มีอะไรก็แชร์ๆกันได้ ไม่มีไรแล้วแหล่ะ ไปละ👨🏼‍🍼