คุณเชื่อเรื่อง “พหุจักรวาล”หรือเปล่า แต่ถ้าหากมันมีจริง “ขอให้ตัวเราในพหุจักวาล ดูแลเขา ให้ดีที่สุด”
นิยายที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ อิงมาจากเค้าโครงเรื่องจริงของผมเอง ผมอยากให้เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นสิ่งเตือนใจกับใครหลายๆคน “หากคุณได้เจอความรักดีๆแล้ว คุณควรทำทุกวิถีทาง เพื่อรักษามันเอาใว้ให้ดีที่สุด “
ผมชื่อ M ครับ เรื่องราวทั้งหมด เกิดขึ้นเมื่อ 15ปีทีแล้ว สมัยผมเรียนอยู่มัธยมปลาย ช่วงเวลานั้น ผมอยู่ชมรมวงโยธวาทิตของโรงเรียน และก็จะมีกิจกรรมต่างๆของชมรม จนวันนึง ทางชมรมก็ได้จัดกิจกรรมรวมวงของสองโรงเรียนเข้าด้วยกัน ผมก็ได้เจอกับ”J”นักเรียนกิจกรรมของอีกโรงเรียน
“นั่นแหละครับ จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด”
หลังจากที่เราได้เจอกัน ผมได้เริ่มบทสนทนากับเธอ จนวันแล้ววันเล่า เราก็ได้เริ่มคบหาดูใจกัน เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก คอยเอาใจใส่ตลอด ไม่ว่าเรื่องเรียนหรือเรื่องส่วนตัว เธอเรียกผมว่า “ไอ้หอย”(ซึ่งผมไม่เคยล่วงเกินเธอเลย มากสุดก็ได้จับมือ) ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี จนกระทั่ง ผมเรียนจบมัธยมปลาย และเริ่มทำงานก่อนที่ผมจะเรียนต่อ เพราะสถานะทางบ้านตอนนั้นค่อนข้างแย่ และมันทำให้ผมรู้สึกว่า ผมต่างจากเธอมาก เพราะครอบครัวเธอเป็นข้าราชการ ในความคิดตอนนั้นคือ ผมควรห่างจากเธอ (ความคิดในวัยนั้นคือไม่ได้ผ่านการคัดกรองอะไรเลย) ผมจึงเริ่มการสร้างเรื่องต่างๆมา เพื่อขอให้เธอบอกเลิก ทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องโรค เรื่องต่างๆนาๆ แต่!!! เธอกลับให้อภัย และให้โอกาส ทำให้ผมยิ่งเริ่มสับสน ว่าผมควรทำอย่างไร และแล้ว ผมตัดสินใจคบกับผู้หญิงคนนึง(ซึ่งมันไม่ใช่ความรักเลย)และให้เพื่อนๆไปบอกเธอ
ใช่ “ผมทำสำเร็จ” เธอบอกเลิกผม ผมทั้งดีใจที่ทำให้เธอหลุดพ้นจากตัวผมได้ และเสียใจมาก ที่ได้เสียผู้หญิงดีๆไป
ตั้งแต่วันนั้นมา ผมก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย และผมก็ได้บอกเลิกผู้หญิงคนนั้นไป
จนวันนึง เธอก็ได้คบหากับคนใหม่ ผมจึงตัดสินใจ ออกจากจังหวัดนั้น เพื่อลืมสิ่งต่างๆและเริ่มต้นใหม่ จนผมได้มีครอบครัวและมีลูกสาว1คน
หลังจากนั้น ผมฝันตลอด ว่าได้ใช้ชีวิตคู่กับ “J” ซึ่งในความฝันนั้น ผมมีความสุขมาก แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่า “มันไม่ใช่เรื่องจริง” ใช่!!! ผมลืมเธอไม่ได้
ในขณะที่ผมอายุมากขึ้น ผมเริ่มคิดถึงการกระทำในครั้งนั้น ว่าผมทำไปทำไม คิดวกไปวนมาซ้ำๆจนมันกัดกินความรู้สึกผม และทำให้ผมเป็นโรคซึมเศร้าในที่สุด
แต่แล้ว ผมก็ได้รู้ว่า “J” ได้มาทำงานที่บริษัทในนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่จังหวัดเดียวกับผม เชื่อไหม ด้วยโชคชะตาหรืออะไรก็ตาม ผมได้งานใหม่ ในตำแหน่งEngineer ของบริษัทหนึงใกล้กับที่ทำงานของเธอ ทำให้ผมมองเห็น”J”เป็นประจำ ผมพยายามหลบหน้าทุกครั้งที่เจอ ทั้งตอนพักกลางวัน หรือตอนเข้างาน แต่ผมก็ยังเฝ้ามอง”J”ทุกวัน
ผมใช้ชีวิตแบบนี้ ทุกวัน ผมจะคอยมองดูเธอห่างๆ ผมอยากจะเข้าไปคุย ไปทัก แต่ด้วยการกระทำของผมในครั้งนั้น มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆสำหรับเธอ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเธอ
หลังจากผมใช้ชีวิตแบบนี้มา 2 ปี ผมจึงตัดสินใจ ออกมาจากจุดนั้น และได้งานใหม่ ที่ห่างใกลจากเธอมาก
(พหุจักรวาล)
และจากนั้น ก็เกิดเหตุการณ์แปลกๆขึ้นกับตัวผมเอง
วันหนึ่งหลังตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมพบว่าทุกสิ่งดูแปลกไปจากทุกวัน เช่นตัวสะกดคำแปลกไป คนรอบข้าง สถานที่ เพลงที่เคยฟัง และหลายๆสิ่งที่แปลกไป แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะบางที ผมอาจลืมไปว่ามันเคยมีอยู่
จนกระทั่งถึงตอนเข้านอน ผมก็ยังคงฝันเห็น “J” อยู่เช่นเคย และในฝันก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ
และในวันต่อมา ผมก็ยังพบกับเหตุการณ์เช่นเดิม คือ ทุกสิ่งเปลี่ยนไป ผมจึงเริ่มค้นหาข้อมูลตามโซเชี่ยล อินเตอร์เน็ต ทั้ง Medella effect , multiverse หรือทฤษฎีต่างๆมากมาย แต่ก็ยังไม่แน่ชัด หรือว่า “ผมเป็นอัลไซเมอร์”
ตอนนั้นผมเริ่มสับสน และวิตกกังวล ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น คืออะไรกันแน่
ผมเป็นเช่นนี้อยู่ 1 ปีเต็ม จนผมเริ่มชินชากับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมนึกเล่นๆว่า มันอาจเป็นการโอนถ่ายจิตสำนึกของเรา ไปยังพหุจักรวาลต่างๆ ในเวลาที่เราหลับลง คลื่นสมองของเราจึงเกิดการแลกเปลี่ยนกับโลกคู่ขนาน เพราะคลื่นพลังงาน สามารถผ่านสนามควอนตัมได้ ถึงแม้ว่าทุกสิ่งจะเปลี่ยนไป แต่มันไม่มีจักรวาลไหนเลย ที่ผมจะได้ใช้ชีวิตกับ”J”แม้แต่จักรวาลเดียว
แต่ถึงอย่างไร ผมก็ยังมีความหวัง ว่าคงต้องมีสักจักรวาลหนึ่งแหล่ะ ที่เราได้ใช้ชีวิตด้วยกัน อย่างมีความสุข
แต่ในชีวิตจริง ผมต้องใช้ชีวิต เพื่อดูแลทุกอย่างที่ผมมีอยู่ ทั้งครอบครัว และสิ่งต่างๆให้ดีที่สุด ไม่ให้ผิดพลาดเหมือนสิ่งที่ผ่านมา
แต่ถ้าพหุจักรวาลมีจริง “ผมอยากให้ตัวผมในพหุจักรวาล ดูแลเธอให้ดีที่สุด”
สุดท้ายนี้ อยากให้ทุกคน รักษาสิ่งที่มีอยู่และตัวเองรักใว้ให้ดีที่สุด “เพราะเราไม่มีทางกลับไปแก้ไขมันได้อีก”
รักตลอดไป Jane
ความทรงจำที่สวยงามกลายเป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานที่สุดในชีวิต (พหุจักรวาล)
นิยายที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ อิงมาจากเค้าโครงเรื่องจริงของผมเอง ผมอยากให้เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นสิ่งเตือนใจกับใครหลายๆคน “หากคุณได้เจอความรักดีๆแล้ว คุณควรทำทุกวิถีทาง เพื่อรักษามันเอาใว้ให้ดีที่สุด “
ผมชื่อ M ครับ เรื่องราวทั้งหมด เกิดขึ้นเมื่อ 15ปีทีแล้ว สมัยผมเรียนอยู่มัธยมปลาย ช่วงเวลานั้น ผมอยู่ชมรมวงโยธวาทิตของโรงเรียน และก็จะมีกิจกรรมต่างๆของชมรม จนวันนึง ทางชมรมก็ได้จัดกิจกรรมรวมวงของสองโรงเรียนเข้าด้วยกัน ผมก็ได้เจอกับ”J”นักเรียนกิจกรรมของอีกโรงเรียน
“นั่นแหละครับ จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด”
หลังจากที่เราได้เจอกัน ผมได้เริ่มบทสนทนากับเธอ จนวันแล้ววันเล่า เราก็ได้เริ่มคบหาดูใจกัน เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก คอยเอาใจใส่ตลอด ไม่ว่าเรื่องเรียนหรือเรื่องส่วนตัว เธอเรียกผมว่า “ไอ้หอย”(ซึ่งผมไม่เคยล่วงเกินเธอเลย มากสุดก็ได้จับมือ) ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี จนกระทั่ง ผมเรียนจบมัธยมปลาย และเริ่มทำงานก่อนที่ผมจะเรียนต่อ เพราะสถานะทางบ้านตอนนั้นค่อนข้างแย่ และมันทำให้ผมรู้สึกว่า ผมต่างจากเธอมาก เพราะครอบครัวเธอเป็นข้าราชการ ในความคิดตอนนั้นคือ ผมควรห่างจากเธอ (ความคิดในวัยนั้นคือไม่ได้ผ่านการคัดกรองอะไรเลย) ผมจึงเริ่มการสร้างเรื่องต่างๆมา เพื่อขอให้เธอบอกเลิก ทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องโรค เรื่องต่างๆนาๆ แต่!!! เธอกลับให้อภัย และให้โอกาส ทำให้ผมยิ่งเริ่มสับสน ว่าผมควรทำอย่างไร และแล้ว ผมตัดสินใจคบกับผู้หญิงคนนึง(ซึ่งมันไม่ใช่ความรักเลย)และให้เพื่อนๆไปบอกเธอ
ใช่ “ผมทำสำเร็จ” เธอบอกเลิกผม ผมทั้งดีใจที่ทำให้เธอหลุดพ้นจากตัวผมได้ และเสียใจมาก ที่ได้เสียผู้หญิงดีๆไป
ตั้งแต่วันนั้นมา ผมก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย และผมก็ได้บอกเลิกผู้หญิงคนนั้นไป
จนวันนึง เธอก็ได้คบหากับคนใหม่ ผมจึงตัดสินใจ ออกจากจังหวัดนั้น เพื่อลืมสิ่งต่างๆและเริ่มต้นใหม่ จนผมได้มีครอบครัวและมีลูกสาว1คน
หลังจากนั้น ผมฝันตลอด ว่าได้ใช้ชีวิตคู่กับ “J” ซึ่งในความฝันนั้น ผมมีความสุขมาก แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่า “มันไม่ใช่เรื่องจริง” ใช่!!! ผมลืมเธอไม่ได้
ในขณะที่ผมอายุมากขึ้น ผมเริ่มคิดถึงการกระทำในครั้งนั้น ว่าผมทำไปทำไม คิดวกไปวนมาซ้ำๆจนมันกัดกินความรู้สึกผม และทำให้ผมเป็นโรคซึมเศร้าในที่สุด
แต่แล้ว ผมก็ได้รู้ว่า “J” ได้มาทำงานที่บริษัทในนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่จังหวัดเดียวกับผม เชื่อไหม ด้วยโชคชะตาหรืออะไรก็ตาม ผมได้งานใหม่ ในตำแหน่งEngineer ของบริษัทหนึงใกล้กับที่ทำงานของเธอ ทำให้ผมมองเห็น”J”เป็นประจำ ผมพยายามหลบหน้าทุกครั้งที่เจอ ทั้งตอนพักกลางวัน หรือตอนเข้างาน แต่ผมก็ยังเฝ้ามอง”J”ทุกวัน
ผมใช้ชีวิตแบบนี้ ทุกวัน ผมจะคอยมองดูเธอห่างๆ ผมอยากจะเข้าไปคุย ไปทัก แต่ด้วยการกระทำของผมในครั้งนั้น มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆสำหรับเธอ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเธอ
หลังจากผมใช้ชีวิตแบบนี้มา 2 ปี ผมจึงตัดสินใจ ออกมาจากจุดนั้น และได้งานใหม่ ที่ห่างใกลจากเธอมาก
(พหุจักรวาล)
และจากนั้น ก็เกิดเหตุการณ์แปลกๆขึ้นกับตัวผมเอง
วันหนึ่งหลังตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมพบว่าทุกสิ่งดูแปลกไปจากทุกวัน เช่นตัวสะกดคำแปลกไป คนรอบข้าง สถานที่ เพลงที่เคยฟัง และหลายๆสิ่งที่แปลกไป แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะบางที ผมอาจลืมไปว่ามันเคยมีอยู่
จนกระทั่งถึงตอนเข้านอน ผมก็ยังคงฝันเห็น “J” อยู่เช่นเคย และในฝันก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ
และในวันต่อมา ผมก็ยังพบกับเหตุการณ์เช่นเดิม คือ ทุกสิ่งเปลี่ยนไป ผมจึงเริ่มค้นหาข้อมูลตามโซเชี่ยล อินเตอร์เน็ต ทั้ง Medella effect , multiverse หรือทฤษฎีต่างๆมากมาย แต่ก็ยังไม่แน่ชัด หรือว่า “ผมเป็นอัลไซเมอร์”
ตอนนั้นผมเริ่มสับสน และวิตกกังวล ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น คืออะไรกันแน่
ผมเป็นเช่นนี้อยู่ 1 ปีเต็ม จนผมเริ่มชินชากับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมนึกเล่นๆว่า มันอาจเป็นการโอนถ่ายจิตสำนึกของเรา ไปยังพหุจักรวาลต่างๆ ในเวลาที่เราหลับลง คลื่นสมองของเราจึงเกิดการแลกเปลี่ยนกับโลกคู่ขนาน เพราะคลื่นพลังงาน สามารถผ่านสนามควอนตัมได้ ถึงแม้ว่าทุกสิ่งจะเปลี่ยนไป แต่มันไม่มีจักรวาลไหนเลย ที่ผมจะได้ใช้ชีวิตกับ”J”แม้แต่จักรวาลเดียว
แต่ถึงอย่างไร ผมก็ยังมีความหวัง ว่าคงต้องมีสักจักรวาลหนึ่งแหล่ะ ที่เราได้ใช้ชีวิตด้วยกัน อย่างมีความสุข
แต่ในชีวิตจริง ผมต้องใช้ชีวิต เพื่อดูแลทุกอย่างที่ผมมีอยู่ ทั้งครอบครัว และสิ่งต่างๆให้ดีที่สุด ไม่ให้ผิดพลาดเหมือนสิ่งที่ผ่านมา
แต่ถ้าพหุจักรวาลมีจริง “ผมอยากให้ตัวผมในพหุจักรวาล ดูแลเธอให้ดีที่สุด”
สุดท้ายนี้ อยากให้ทุกคน รักษาสิ่งที่มีอยู่และตัวเองรักใว้ให้ดีที่สุด “เพราะเราไม่มีทางกลับไปแก้ไขมันได้อีก”
รักตลอดไป Jane