มณีไพร หัวใจผม โดย Furryjit

ตะวันคล้อยลง ไกล้จะลาลับแสง หมู่ทวิบาทพากันโบยบินกลับรวงรัง

บรรยากาศเริ่มโพล้เพล้  ธีราเขี่ยฟืนเข้ากองไฟเติมเชื้อให้ลุกโพลง จิบวิสกี้ในกระติกโลหะเพื่อช่วยขับไล่ความหนาว

ชายสูงวัยผิวกร้านดำ แต่หลังยังตรงทรวดทรงแข็งแรงอย่างหาได้ยากในหมู่คนเมืองวัยเดียวกัน ดูดใบยามวนบนแคร่ข้างๆ พอเหลือแต่ก้นแล้วเขาก็โยนเข้ากองไฟ อ้าปากหาว ตามวิสัยคนบ้านนอกที่เข้านอนแต่หัววัน

“ผมเห็นจะต้องขอตัวไปนอนก่อน คุณธีรา วันนี้ถอนหญ้าในนามาทั้งวัน เมื่อยเหลือเกิน พรุ่งนี้ต้องไปดูคันดินกั้นน้ำอีก”

“ตามสบายเลยครับลุงเลื่อม” ชายหนุ่มผิวขาวละเอียดพูดขึ้นอย่างสุภาพ “อย่าให้ผมมาเป็นภาระให้ต้องลุงนอนดึกตามเลย ผมขอนั่งอีกสักพัก พรุ่งนี้ผมยังไม่เริ่มงานหรอก ยังไม่ถึงกำหนดสอน แค่ไปรายงานตัวกับครูใหญ่”

ชายที่ถูกเรียกว่าลุงเลื่อมผงกศีรษะ แต่ก่อนที่จะเดินเข้ากระต๊อบหลังที่นอน แกหันไปมองรอบๆพลางพูดเปรยๆขึ้นอย่างเป็นห่วง

“นั่งอยู่แถวนี้นะครับ อย่าเดินพ้นบริเวณบ้านไปไหน กลางค่ำกลางคืนไม่ปลอดภัย งูเงี้ยวเขี้ยวขอมันเยอะ”

“อย่าห่วงเลยครับลุงเลื่อม มืดจนแทบไม่เห็นทางอย่างนี้ ผมไม่รู้จะเดินไปดูอะไรเหมือนกัน” ธีรายิ้มให้ชายชรา แกคงตักเตือนตามธรรมเนียมผู้อาวุโสกว่า แต่ถ้าเขาสังเกตให้ลึกๆหน่อยจะพบว่าชายผู้สูงอายุพูดด้วยความหมายมากกว่านั้น
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่