สับสนใจชีวิต

เราแต่งงานกับผู้ชายไม่มีพ่อมีแม่ ยายเลี้ยงมา ที่พึ่งเดียวคือพ่อแม่เรา แต่อยู่กับแม่แล้วเหมือนสงครามประสาททุกวัน  สงสารแม่ที่ทำงานหาเงินสายตัวแทบขาดทุกวันพ่อเราร่ายกายไม่เเข็งแร็ง น้องชายก็ไม่แต่ขอเงินกินนอนเรียนไม่เคยช่วยหยิบจับงานบ้าน ถ้าเราไม่อยู่ใครจะช่วยหาทำกับข้าวให้4ชีวิตในบ้านไม่รวมเรากับลูก ใครจะช่วยทำงานบ้านยามแม่หาเงินมาเหนื่อยๆ ไม่มีถ้าเราไม่ทำคือไม่มีใครทำเรยไม่พ้นแม่ทำทุกอย่างตื่นตี4ยันนอนเป็นเวลางานหมด อยู่ด้วยกันก็เหนื่อยใจ ได้แต่ติเราเราก็เสียใจน้อยใจตลอด ลูกก็อยู่บ้านพ่อแม่เราก็จะเลี้ยงยาก  เวลาไปอยู่บ้านยายแฟนจะเลี้ยงง่ายขึ้น  พ่อแม่เราไม่ค่อยช่วยเลี้ยง เหมือนเรามีที่พึ่งเดียวคือพ่อแม่แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเรยคนข้างบ้านยังได้เลี้ยงลูกเรามากกว่าพ่อแม่เราอีก ถ้าเราพาลูกไปที่อื่นคือไม่มีคนให้พึ่งพาแล้วนะ  แต่อยู่ก็ประสาทจะกินขึ้นทุกวัน  ไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตจะไปอยู่ตรงไหนทำอะไร