คือฉันรู้สึกงงกับตัวเองมากๆว่าทำไมถึงมาอยู่จุดนี้ได้ คือฉันมีแฟนที่รักกันมาก เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตั้งแต่เราปี1-ช่วงตอนปี3 ฉันก็รู้สึกว่ามันดีกับเราเกินเพื่อนคนอื่น ในที่สุดช่วงปี4 เราทั้งสองคนก็ตัดสินใจคบหากัน เราคบกันได้ 3 ปี กว่า เศษๆ เราเข้ากันได้ดีมากๆเพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ฉันรักคนนี้มาก จนพอเราแยกกันตอนเรียนจบ เขากลับบ้านที่กรุงเทพ ส่วนฉันก็อยู่ต่างจังหวัด เราโทรหากันทุกหลังเลิกงานหรือเวลาที่ว่างในวันหยุด แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เราสองคนจะคุยกัน เขาจะเป็นฝ่ายไม่มีเวลาให้กันเรื่อยๆ เราสองคนทำงานแรกฉันเลิก1ทุ่มทำจ-ส เขาเลิก1ทุ่มทำจ-อ-พ-ศ แต่เขามักจะบอกว่าเหนื่อยที่ต้องขับรถไปทำงานไกลบ้านจึงไม่มีเวลาคุยมากนักเพราะเหนื่อย ฉันก็เข้าใจนะ เลยคุยกันเฉพาะวันที่เขาไม่เหนื่อย จนผ่านมางานที่2 เขาทำงานเป็นกะ มีเลิกดึกมากๆ คือเช้าเลย ทำให้เขาต้องปรับเวลานอน เขาเลยไม่สามารถคุยกับฉันได้ในทุกวันหยุด นานๆเราจะคุยกัน1ครั้ง จากนั้นเขาก็เริ่มงานใหม่ เป็นงานที่ต้องไปทำค่ายต่างจังหวัด15วันไม่สามารถคุยกันได้เลย อันนี้ฉันรู้สึกตัวเองได้ว่าเริ่มชินชา และน้อยใจขึ้นในทุกๆวันที่เขาหายไป ฉันผ่านเรื่องทุกข์ใจไปด้วยตัวเอง และฉันก็ไม่เคยรู้เรื่องราวของเขาเลย ทุกวันหยุดของฉัน ฉันจะนั่งรถไปกินข้าวที่ห้างคนเดียว กินชาใข่มุกคนเดียว บางครั้งก็เดินเล่นรอเขาในวันหยุดเพื่อรอเขาปรับเวลานอน แต่เขาก็เหนื่อยเกินจะโทรคุยกันต่อ แต่เพราะงานที่3 มันคือไม่ได้เจอ+คุยกันเลยครึ่งเดือน จนทำให้ฉันรู้สึกว่า มีแฟนแต่เหมือนเราอยู่คนเดียวเลย เราคุยกันว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ เขาบอกว่าไม่มีเวลาให้เราจริงๆขอโทษนะ ..... เราเลยเลิกกันเพราะเรื่องนี้ ฉันเองก็ไม่อยากไปสร้างพลังลบให้เขา อยากเห็นเขาประสบความสำเร็จในชีวิต ในการงานของเขา ตอนนี้เขายังไม่พร้อมมีแฟนหรือให้เวลากับแฟนได้ เขาบอกฉันแบบนี้ ฉันเข้าใจและเป็นแค่เพื่อนให้เขาได้นะ แต่การเลิกกันในครั้งนี้ ฉันรู้สึกเสียใจมากๆ

ฉันลาออกจากงานเพราะมันรู้สึกไม่มีแรงจะทำอะไรเลยจริงๆ... ทุกวันฉันโทรไปหาเขาเพื่อบอกว่าขอโทษที่เรียกร้องมากเกินไป เรามาคบกันใหม่ได้ไหม ครั้งนี้ไม่ต้องคุยกันก็ได้ อยากให้มีกันต่อไปเรื่อยๆ เพราะฉันผูกพันธ์และรักเขา แต่เขาก็บอกว่าอย่าเลยทุกครั้งที่โทรไป บ้างก็ไม่เคยรับสายเลย ฉันใช้เงินเก็บที่มีอยู่ก้อนหนึ่งหมดไปกับการกินขนมถุงอยู่ในห้อง โทรหาเพื่อนทุกคนที่รู้จัก

แต่เพราะ ฉันมีเพื่อนดี คนรอบข้างที่น่ารัก จึงทำให้ฉันได้สติ และกลับไปหางานใหม่ทำ... การอกหักในครั้งนี้สอนฉันให้รู้ว่า ไม่มีอะไรเศร้า เท่าไม่มีกิน คิคิ

และการเริ่มงานใหม่ของฉันนี่แหละมันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้

ฉันได้งานใหม่ที่ไม่เคยทำมาก่อน ฉันจบเอกภาษาแต่ไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อนเลย มันเป็นงานที่ต้องทำงานร่วมกับคนเยอะมาก และคนที่ทำงานใหม่ของฉันทุกคนเป็นคนที่น่ารักมาก ฉันเลิกเล่นโซเชียลเพื่อฮีลตัวเองจากอาการอกหัก (ไม่อยากส่องแฟนเก่า) ในช่วงเวลานี้ฉันมีความสุขขึ้นมาก แต่ที่มากกว่านั้น
..... วันนี้ฉันเหนื่อยเดี๋ยวพน.มาเขียนให้ฟังนะ ฉันเจอคนๆหนึ่งที่เหมือนพรหลิขิต สปอยแค่นี้ มันใช่มากกกก เดี๋ยวอัพเดท ง่วงแล้ว