เรื่องมีอยู่ว่าวันนั้นเอ (นามสมมุติ) นางได้มองมาทางเรา เราก็หันไปมองพอดี โดยไม่ได้ตั้งใจจะมองนาง นางก็มองแรงขึ้นแล้วพูดว่ามองทำ.....อะไร
เราก็แค่ยิ้มๆเพราะไม่กล้าพูดอะไร พอ2-3วันนั้นเราก็เรียนปกติ แล้วรู้สึกแก๊งนั้นมองมาทางเรา แต่ในใจก็ไม่หันมองดีกว่าไม่อย่ามีเรื่อง เพราะพวกนางมาจากรร.เก่ากัน แรงๆพอๆกันเลย จนวันที่ครูไห้ทำงานกลุ่มครูจัดที่นั่งไห้เลือกกลุ่มไห้ เราก็ดันอยู่กลุ่มเดียวกับนาง นั่งใกล้กันอีก นางแสดงออกเลยว่าไม่ชอบเรา พยายามจะขยับหนี แล้วพูดกับเพื่อนนางลอยๆว่าไม่อย่าอยู่กับคนบางคนก็ได้อยู่ว่ะ บี(นามสมมุติ) ก็บอกว่างี้แหละพอเกลียดใครก็ได้เจอ จนเรารู้เลยว่าอยู่ห้องนี้ยากแล้ว วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆเราก็โดนแซะต่างๆนาๆ คนในห้องบางคนก็โดน แต่ไม่ค่อยมีใครกล้าพูดอะไรมาก แต่เรารู้สึกไม่ชอบการกระทำของพวกนาง เช่นเดิมยืมของไปทั่ว แซงแถวตอนส่งงาน/ตอนกลับบ้าน ชอบทำตัวเป็นใหญ่ไรงี่ เราเป็นคนที่ตลก ร่าเริง พูดเยอะ พอได้ยินคำที่พวกนางพูดแซะเราเวลาที่เราเป็นตัวของตัวเองเนี่ย ก็อดคิดมากไม่ได้ ส่วนตัวก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว อยู่ๆก็กลายเป็นคนที่เงียบไม่ค่อยกล้าแสดงออกอีกเลย (เรามีเพื่อนใหม่นะคะ2-3คนแต่ก็ไม่ชินเลย)เราเคยบอกเพื่อนนะ แต่เพื่อนบอกก็แค่ไม่ต้องไปสนใจ มันก็จริงแต่บางทีก็ไม่ไหว จนเราไม่อย่าจะไปรร.เลย อยากย้ายไปอยู่กับเพื่อนเก่ามากๆ เคยเล่าไห้เพื่อนเก่าฟัง เพื่อนก็เห็นใจพากันบอกว่าถ้าลองปรึกษาครูอาจจะได้ แค่เราบอกไปตรงๆว่าเจออะไรบ้างเพราะพึ่งม.1อาจจะย้ายได้ ในห้องเรานี้มีแต่คนเกเร ถ้าจะขอครูย้ายห้องจากห้อง3ไปห้อง2คิดว่ามันดูไม่ค่อยมีเหตุผลมั้ยคะ เราไม่ไหวที่จะอยู่ห้องนี่แล้วจริงๆค่ะ🤧