***ก่อนอื่นเลย นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะหากอยากแนะนำตักเตือนขอให้ใช้คำพูดที่เซฟใจเจ้าของกระทู้หน่อยนะคะ***
เริ่มแรกคือเรามีครอบครัวที่พ่อแม่ไม่ได้หย่าร้างกันแต่แยกบ้านกันอยู่ด้วยเหตุผลบางอย่างค่ะ
ไม่ทราบว่าเรียกว่าบ้านแตกได้ไหม แต่ประเด็นหลักเลยคือตั้งแต่จำความได้ แม่เป็นคนเลี้ยงเราและเป็นเสาหลักของบ้าน ทั้งในเรื่องงานบ้าน ค่าใช้จ่ายต่างๆ การเลี้ยงลูกแม่ทำหน้าที่ตรงนั้นได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่ของคนเป็นแม่ ส่วนพ่อ เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันจึงเป็นความสัมพันธ์ที่ห่างเหินและความทรงจำของเราเกี่ยวกับเขาค่อนข้างน้อยมาก แม่เป็นคนที่หน้าที่การงานมั่นคงตัดภาพไปที่พ่อที่รับจ้างทั่วไปนั่นจึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องแยกกันอยู่
ตามหัวข้อกระทู้ที่เราตั้ง แม่คือคนที่รักพ่อมาก แม้ว่าพ่อจะเป็นคนเจ้าชู้มากๆ และไม่เอาไหน แม่จะยอมทำทุกอย่างในสิ่งที่พ่อร้องขอ ถึงจะมีบ่นบ้างแต่ทุกครั้งก็หามาให้ แม้ว่าการได้มาจะมาจะทำให้ตัวเองเป็นหนี้สิน เราเคยพูดเรื่องนี้กับแม่เมื่อตอนเป็นเด็กว่าหากแม่เจ็บปวดกับการกระทำของพ่อ การถอยออกมาจากความสัมพันธ์นี้แล้วทำให้มันจบลงเลยดีกว่าไหม แต่คำตอบของแม่ก็ทำให้เราถึงกับหัวเราะค่ะ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจหรือรู้สึกยังไงดี เขาบอกว่าเขาไม่อยากให้เราเป็นลูกไม่มีพ่อ เราก็เลยตอบสวนกลับไปว่า เราไม่มีมานานแล้ว คนที่ไม่ยอมปล่อยคือแม่ต่างหาก
มันเป็นแบบนี้เรื่อยมาค่ะ จนกระทั่งเราโตมีเหตุการณ์เยอะแยะมากมายเกิดขึ้นจนกระทั่งไม่กี่วันก่อน แม่เขาไลน์มาว่าตอนนี้กำลังเป็นหนี้ก้อนนึงอยู่ เราถามว่าทำไมบ้านเราถึงเป็นหนี้อีก เพราะทุกๆเดือนเราส่งให้แม่ตลอดด้วยความที่บ้านอยู่ต่างจังหวัดด้วยแล้วก็มีร้านขายของเล็กๆเป็นของตัวเองทำไมก่อนหน้านี้ถึงพอใช้ แต่ตอนนี้ต้องสร้างหนี้ เขาก็บอกมาว่าค่าใช้จ่ายในบ้านแหละ จนถามไปถามมาแล้วหลุดมาว่ามันมีค่าใช้จ่ายอื่นนอกเหนือจากนี้ นั่นก็คือ ค่าเหล้าของพ่อ พอมาถึงตรงนี้เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันจึงไม่พอ แน่นอนว่าเราหงุดหงิดมากส่งเงินให้ที่บ้านเพื่อไปลงกับค่าเหล้าเกือบครึ่งหนึ่ง ทะเลาะกันไปหนึ่งรอบสำหรับเรื่องนี้ จนเราพูดด้วยความตั้งใจว่า "เมื่อไหร่จะตายไปสักทีจะได้ไม่เป็นภาระ ทุกวันนี้เคยมาถามบ้างไหมว่าครอบครัวจะอยู่ยังไง เคยถามไหมว่าวันพรุ่งนี้จะเอาอะไรกิน" และอีกมากมายที่เราได้พูดออกไป จนในที่สุดเราก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยค่ะ เราเลยบอกไปว่า "ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูมีแค่แม่ที่เลี้ยงหนูมา ทุกวันนี้หนูทำทุกอย่างเพื่อแม่มาโดยตลอด" และอีกมากมายที่เราขอร้องและพร่ำบอกว่าเรารักเขาขนาดไหนทำเพื่อเขาขนาดไหน แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาคือ "จ้า" คำเดียว แล้วก็กลับไปเหมือนเดิม หาทุกอย่างมาให้เขาเหมือนเดิมจนเรารู้สึกว่า คำว่ารักของเราไม่มีค่าพอเท่าคนที่แม่รัก
ทุกคนคิดว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี อาการมันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจุกอกไปหมด น้อยใจเสียใจประดังประเดเข้ามาไม่หยุดเลยค่ะ ถามว่าโกรธแม่ไหม ก็คงต้องตอบว่าโกรธค่ะ ทำอะไรไม่ได้ด้วย แต่ถ้าถามว่ายังรักอยู่ไหมเราบอกเลยว่าเรารักแม่มาก ส่วนพ่อ สำหรับเราเขาคือคนที่ให้อีกครึ่งหนึ่งของเรามาเท่านั้นค่ะ ในเรื่องของความรักนั้นมันไม่เคยมีมาตั้งแต่แรกแล้ว
เรื่องของลูกที่อยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับการที่แม่รักพ่อมากเกินไป และยังหาทางออกไม่ได้ว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
เริ่มแรกคือเรามีครอบครัวที่พ่อแม่ไม่ได้หย่าร้างกันแต่แยกบ้านกันอยู่ด้วยเหตุผลบางอย่างค่ะ
ไม่ทราบว่าเรียกว่าบ้านแตกได้ไหม แต่ประเด็นหลักเลยคือตั้งแต่จำความได้ แม่เป็นคนเลี้ยงเราและเป็นเสาหลักของบ้าน ทั้งในเรื่องงานบ้าน ค่าใช้จ่ายต่างๆ การเลี้ยงลูกแม่ทำหน้าที่ตรงนั้นได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่ของคนเป็นแม่ ส่วนพ่อ เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันจึงเป็นความสัมพันธ์ที่ห่างเหินและความทรงจำของเราเกี่ยวกับเขาค่อนข้างน้อยมาก แม่เป็นคนที่หน้าที่การงานมั่นคงตัดภาพไปที่พ่อที่รับจ้างทั่วไปนั่นจึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องแยกกันอยู่
ตามหัวข้อกระทู้ที่เราตั้ง แม่คือคนที่รักพ่อมาก แม้ว่าพ่อจะเป็นคนเจ้าชู้มากๆ และไม่เอาไหน แม่จะยอมทำทุกอย่างในสิ่งที่พ่อร้องขอ ถึงจะมีบ่นบ้างแต่ทุกครั้งก็หามาให้ แม้ว่าการได้มาจะมาจะทำให้ตัวเองเป็นหนี้สิน เราเคยพูดเรื่องนี้กับแม่เมื่อตอนเป็นเด็กว่าหากแม่เจ็บปวดกับการกระทำของพ่อ การถอยออกมาจากความสัมพันธ์นี้แล้วทำให้มันจบลงเลยดีกว่าไหม แต่คำตอบของแม่ก็ทำให้เราถึงกับหัวเราะค่ะ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจหรือรู้สึกยังไงดี เขาบอกว่าเขาไม่อยากให้เราเป็นลูกไม่มีพ่อ เราก็เลยตอบสวนกลับไปว่า เราไม่มีมานานแล้ว คนที่ไม่ยอมปล่อยคือแม่ต่างหาก
มันเป็นแบบนี้เรื่อยมาค่ะ จนกระทั่งเราโตมีเหตุการณ์เยอะแยะมากมายเกิดขึ้นจนกระทั่งไม่กี่วันก่อน แม่เขาไลน์มาว่าตอนนี้กำลังเป็นหนี้ก้อนนึงอยู่ เราถามว่าทำไมบ้านเราถึงเป็นหนี้อีก เพราะทุกๆเดือนเราส่งให้แม่ตลอดด้วยความที่บ้านอยู่ต่างจังหวัดด้วยแล้วก็มีร้านขายของเล็กๆเป็นของตัวเองทำไมก่อนหน้านี้ถึงพอใช้ แต่ตอนนี้ต้องสร้างหนี้ เขาก็บอกมาว่าค่าใช้จ่ายในบ้านแหละ จนถามไปถามมาแล้วหลุดมาว่ามันมีค่าใช้จ่ายอื่นนอกเหนือจากนี้ นั่นก็คือ ค่าเหล้าของพ่อ พอมาถึงตรงนี้เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันจึงไม่พอ แน่นอนว่าเราหงุดหงิดมากส่งเงินให้ที่บ้านเพื่อไปลงกับค่าเหล้าเกือบครึ่งหนึ่ง ทะเลาะกันไปหนึ่งรอบสำหรับเรื่องนี้ จนเราพูดด้วยความตั้งใจว่า "เมื่อไหร่จะตายไปสักทีจะได้ไม่เป็นภาระ ทุกวันนี้เคยมาถามบ้างไหมว่าครอบครัวจะอยู่ยังไง เคยถามไหมว่าวันพรุ่งนี้จะเอาอะไรกิน" และอีกมากมายที่เราได้พูดออกไป จนในที่สุดเราก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยค่ะ เราเลยบอกไปว่า "ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูมีแค่แม่ที่เลี้ยงหนูมา ทุกวันนี้หนูทำทุกอย่างเพื่อแม่มาโดยตลอด" และอีกมากมายที่เราขอร้องและพร่ำบอกว่าเรารักเขาขนาดไหนทำเพื่อเขาขนาดไหน แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาคือ "จ้า" คำเดียว แล้วก็กลับไปเหมือนเดิม หาทุกอย่างมาให้เขาเหมือนเดิมจนเรารู้สึกว่า คำว่ารักของเราไม่มีค่าพอเท่าคนที่แม่รัก
ทุกคนคิดว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี อาการมันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจุกอกไปหมด น้อยใจเสียใจประดังประเดเข้ามาไม่หยุดเลยค่ะ ถามว่าโกรธแม่ไหม ก็คงต้องตอบว่าโกรธค่ะ ทำอะไรไม่ได้ด้วย แต่ถ้าถามว่ายังรักอยู่ไหมเราบอกเลยว่าเรารักแม่มาก ส่วนพ่อ สำหรับเราเขาคือคนที่ให้อีกครึ่งหนึ่งของเรามาเท่านั้นค่ะ ในเรื่องของความรักนั้นมันไม่เคยมีมาตั้งแต่แรกแล้ว