นักพูดที่เก่งๆ ต่างก็เคยมีอาการแบบ จขก. ทั้งนั้นแหละแรกๆ
การพูดต่อหน้าคนมากๆ นี่มันคือทักษะ
ทักษะคือการฝึกฝน แบบเดียวกับการเล่นกีฬาหรือการขับรถ ยิ่งฝึกฝนมากเท่าไหร่เราก็ยิ่งเก่งขึ้น

เราต้องมั่นใจในสามารถของตัวเอง คนอื่นทำได้เราก็ทำได้เช่นกัน
สิ่งแรกที่จะทำให้เรามั่นใจคือ
การเตรียมตัวให้ดีที่สุด
ศึกษาสิ่งที่เราจะนำเสนอ ท่องจนขึ้นใจ จะทำให้เราเข้าใจในภาพรวม
จากนั้นก็ฝึกพูดหน้ากระจก พูดกับเพื่อนสนิทให้เพื่อนนั่งฟัง

ความเงอะงะเป็นเรื่องปกติสำหรับมือใหม่ อาจารย์เขาไม่มาอะไรกับเราหรอก เขารู้ว่าเรายังเป็นนักศึกษาที่อยู่ในระหว่างการฝึกฝน
ออกไปนำเสนอบ่อยๆ เดี๋ยวดีขึ้นเองอย่าหนี ถ้าหนี เราก็ต้องหนีตลอดไป

จขม. แรกๆ ก็เป็นอย่าง จขก. นี่แหละ เงอะงะ ตะกุกตะกักตายไมค์ เคยขอหยุดกลางคันออกไปตั้งสติแล้วเริ่มใหม่ก็มี โดนเพื่อนโห่ฮาป่า ขว้างของไล่ก็มี โดนอาจารย์ด่าประจานก็มี แต่ก็ไม่เคยหยุดฝึกฝนขอออกไปตลอด

จนตอนนี้กลายเป็นคนบ้าไมค์ ไมค์ข้าใครอย่ามาแย่ง 555