ของเด็กคนนึงที่เจอเหตุการณ์เลวร้ายมาตั้งแต่อายุ13

ย้อนไปในวัยเด็กบุคลิก,นิสัย ของเราในวัยเด็ก
ก็เป็นคนขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก ด้วยความที่ทุกอย่างก็ดี แต่มันเริ่มต้นของจุดจบคือ ตอนป.6 เคยชอบคนเดียวกันกับเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่เคยเคลียใจกันเลย โดนด่า โดนแกล้งหลายอย่าง ก็ยอมมาตลอด แถมโดนเข้าใจผิดว่ามีความสัมพันธ์กับคนที่ชอบด้วย ทั้งที่ไม่จริง และเราก็พยายามเลิกชอบคนเดียวกันกับเพื่อนเพราะอยากรักษาเพื่อนไว้ เรากลัวว่าเพื่อนจะคิดว่าเรายังชอบคนนั้นอยู่ เพื่อนก็เอาไปนินทา เราก็เริ่มมีความหวาดระแวงเบาๆตั้งแต่เหตุการณ์นี้ ได้แค่คิดว่าเราผิดหรอ ทำไมเรื่องแค่นี้มันทำลายชีวิตขนาดนี้

จนขึ้นม.1 โรงเรียนใหม่ ทุกอย่างเรียบง่ายและดี ได้เพื่อนใหม่ แต่เราอยู่รร.เดียวกันกับเพื่อนเก่า เพื่อนเก่าสมัยป.6 ของเรามันเอาเรื่องของเราไปนินทาให้เพื่อนใหม่ฟัง และเพื่อนเกือบทุกห้องฟังจนเราเสียหาย เราก็ไม่รู้หรอกว่าทุกอย่างที่เขาเล่ามันจริงไหม จนเพื่อนๆห้องอื่นและเพื่อนห้องเราเริ่มเกลียดเราบางคน แทนที่เราจะกลายเป็นมีเพื่อนเยอะๆ แต่เราก็มีเพื่อนในห้องบางคนที่เราคบได้ แต่ทุกคนจริงๆก็เกลียดเรา เพราะเขาฟังจากปากคนอื่นมาว่าเรา เป็นคนเลวอย่างงั้นอย่างงี้ ได้แต่นึกว่ามันผิดจริงๆหรอที่คนจะชอบคนเดียวกัน มันร้ายแรงมาก แต่เราก็อยู่มาได้แบบไม่โดนทำร้ายร่างกายเพราะเรายอมคน เขาด่าเราเราก็ไม่ด่ากลับ

จนขึ้นม.2 มันก็แย่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่เพื่อนๆห้องอื่นหรือห้องเรา กลายเป็นรุ่นพี่ทุกชั้นก็เริ่มมาเกลียดเรา จนเราหวาดระแวง และแพนิค หวาดระแวงว่ากลัวจะมีคนมาจับผิด ว่าเราชอบคนนั้นคนนี้ เพราะเจอเหตุการร้ายแรง

จนขึ้นม.3 มาได้ต้นๆเดือน
มันเริ่มส่งผลกระทบต่อคนในครอบครัว เราเริ่มระแวงคนในบ้านคนในครอบครัว เราเริ่มกลัวผู้ชายในครอบครัว จนมีพฤติกรรมแปลกๆ ก้าวร้าว ร้องไห้ กลัวว่าจะมีคนมาจับผิด สุดท้ายมันก็เป็นจริงๆ ยายจับผิดเราเข้าจริงๆ ว่าเราทำอะไรแบบนั้นหรือคิดอะไรแบบนั้น ทั้งที่มันไม่ใช่ความจริงเลย จนเราอาการแย่ขึ้นเรื่อยๆ นิสัยก้าวร้าว เปลี่ยนจากคนดีกลายเป็นคนชั่วทันที ด่าคนในบ้าน กรีดแขนตัวเอง ไม่ใช่แค่นั้น ยายก็ชอบทำเสียงดังๆใส่ จนเราประสาท แต่เราไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรือแม่เลย จนมีเรื่องกับพี่สาว เพราะเราระแวงหนักมาก เรื่องผู้ชายเรื่องนินทา กลัวว่าพี่จะเอาเราไปนินทา แต่เราก็คิดจริงๆว่าพี่เราเอาเราไปนินทาให้เพื่อนฟัง จนคนทั้งโรงเรียนเกลียดเรา และรู้จักเราทุกคนทั้งครูก็เกลียดเรา แล้วเราก็ได้โรคหวาดระแวงมาตั้งแต่เบาจนหนักขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยบอกใคร

ตัดมาส่วนของครอบครัว ยายกับพี่ก็รู้ว่าเราป่วยตั้งแต่ม.2 แม่ก็สั่งยามาให้กิน คือความสัมพันธ์เรากับคนในบ้านมันมีทั้งดีและก็แย่ เราก็ระแวงทุกคนในบ้านเลยแต่ก็ยังมีเพื่อนอยู่เราก็รู้ว่าเพื่อนในกลุ่มก็เกลียดเราแต่เราก็ยอมเพราะเราจะไม่เหลือใครความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนบางทีก็ดีบางทีก็แย่ แต่เพื่อนก็ไม่เคยทิ้งเราเลย เราก็ยอมโดนเพื่อนด่าตลอด เพื่อนเป็นคนดีนะแต่มันแย่ตรงที่เพื่อนคิดว่าเราเป็นคนเลว เพื่อนก็ยังทนคบเราต่อ โครตรักเลยแต่ก็โครตเสียใจเหมือนกัน รู้สึกแย่ที่เพื่อนต้องมาเจอคนแบบเรา กลัวว่าเพื่อนไปโรงเรียนใหม่แล้วเพื่อนจะเสียสุขภาพจิตแบบเรา และกลัวว่าเพื่อนจะเอาเราไปพูดเหมือนกัน

จนจบม.3 เราได้ออกจากโรงเรียน ดรอปเรียน1ปี เราออกจากเฟสหนีเพื่อนทุกคนเลย ตอนนี้ไม่รู้ว่าเพื่อนเป็นยังไงบ้างเพื่อนคงจะเกลียดเรา ไม่กล้าไปอ่านแชทเพื่อนเจอหน้าเพื่อน ต่อมาญาติก็พาไปโรงบาลผู้ป่วยทางจิต ตอนนี้ก็ได้ออกมาจากคนพวกนั้น มันทำให้เรากลัวและหวาดระแวงทุกคนแม้กระทั่งคนพึ่งเจอหน้ากับหรือคนในโลกออนไลน์ กลัวว่าจะมีคนเกลียดเราเพราะเจอเหตุการณ์ร้ายแรงมาก่อน จนไม่กล้ามีเพื่อน เพราะจมอยู่กับความทุกข์มามาก
เรากลายเป็นคนวิตกกังวลทางสังคม หวาดระแวงว่าจะโดนฆ่า กลัวทุกคน คิดคนทั้งหมู่บ้านเกลียดเรา ไม่กล้าออกไปไหนเพราะกลัวเจอหน้าคนที่รู้จัก มีแต่คนรังเกียจ แต่ที่บ้านก็คอยบอกว่า “ยายรัก มีแต่คนรักทำไมเป็นแบบนี้” เราได้แต่ทำได้แต่คิด

หวังว่าสิ่งที่พวกเขาทำกับเราพวกเขาจะได้รับกรรมให้มันส่งกลับพวกเขาคืนไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า เราคิดว่าเราเกิดมาใช้กรรมจริงๆก็ได้แค่ยอมรับ ทั้งที่เราไม่ใช่คนเลวหรือคนผิดเลย โครตเสียใจสงสารตัวเอง

ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตแบบล่องลอยไปเรื่อยๆ ไม่มีความหวัง ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างย่ำแย่ไปหมด หวาดระแรงทั้งที่เรื่องยังไม่เกิด ไม่มีอะไรหลงเหลือในชีวิตนอกจากแม่แล้ว เป็นโรคเครียดวิตกกังวลเรื้อรัง เจออะไรมาก็ได้แค่เก็บไว้แล้วมาจดใส่โน๊ตแทน มีแต่โรคภัยเข้ามา คิดว่าเกิดมาใช้กรรมจริงๆ ก็ได้แต่คิดว่าคนพวกนั้นมันเปลี่ยนชีวิตเราได้ขนาดนี้เลยหรอ ไม่ว่าชีวิตเราจะเป็นยังไงเราก็มีแค่แม่และพ่อ เรารักพ่อแม่นะ พ่อแม่คือโลกทั้งใบของเรา ถ้าไม่มีพ่อแม่ก็อยู่ไม่ได้ มีแพลนจะฆ่าตัวตาย หลายปีข้างหน้า เพราะรับไม่ได้ว่าต้องโตแล้วแก่ รับความผิดหวังไม่ได้ แต่เสียใจว่าจะไม่ได้เจอพ่อแม่อีก พ่อแม่ที่โครตโชคดีเลยที่ได้เกิดมาเป็นลูก ถ้าตายไปก็คิดถึงพ่อแม่ กลัวว่าชาติหน้าจะไม่ได้เกิดมาเป็นลูกท่านอีก รักยายเหมือนกันนะ
คิดว่าถ้าตายไปแล้วคงไม่ไปสู่สุขติหรอก ถ้าได้เกิดขอเกิดเป็นลูกพ่อแม่อีกตลอดไปนะ แต่ก็ขอไม่เกิดเลยดีกว่า ไม่ต้องมาชดใช้กรรม ความเจ็บปวด ตายทั้งเป็น ได้แต่คิดว่ามันจะมีสักคนที่เจอแบบเราจริงๆ ดีใจที่ได้เขียนโน๊ตออกมาก่อนตาย ก่อนตายก็ขอทำดีไว้เยอะๆ คนที่กระทำเราเยอะๆก็หวังว่าจะได้รับกรรม ตายไปแล้วหวังว่าเราว่าจะไม่เกิดมาอีก ขอบคุณที่ท่านอ่านโน๊ตนี้จนจบ ตอนนี้เราอายุเพียงแค่16