สวัสดีครับ วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ความรักอันน่าผิดหวังของผมให้พี่ๆฟัง เรื่องมันมีอยู่ว่าผมชอบผู้หญิงคนนึง เรียกว่าชอบมากๆเลยก็ว่าได้ ในตอนนั้น เค้าอยู่เพียวมัธยม 3-4 มั้งผมก็จำไม่ได้ มันนานมากจริงๆ ตอนนั้นผมอยู่เพียง ป.6 ม.1 เท่านั้นเอง แต่ผมรู้สึกชอบเค้ามาก ตอนนั้นเค้ามีแฟนครับ ผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่เป็นกำลังใจให้เค้ามีความรักสมหวัง จากนั้นผมก็ได้ย้ายโรงเรียน ผมจำความรู้สึกชอบของผมนั้นได้ดีเลย มันชอบไม่ใช่เพราะเค้าสวยเลย แต่มันชอบเค้าเพราะเค้าคือเค้า เค้าเป็นตัวของตัวเค้า เราแทบไม่อยากให้เค้าเศร้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นคนมอบความสุขให้เค้าก็ตาม แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปกว่า 8-9 ปี ตอนนั้นผมเข้ามหาวิทยาลัยปี 1 ผมคิดว่าผมคงโตพอที่จะคุยกับเค้าเป็นเรื่องเป็นราวเรื่องความรักเสียที ผมมีโอกาสได้คุยกับเธออีกครั้ง กลายเป็นว่าบุญมีแต่กรรมบัง เพื่อนเราดันอยากคุยกับคึนที่เราชอบสะงั้น แล้วไอ้คนที่เราชอบก็ดันเล่นด้วย เร้าก็เลยโอเค ในเมื่อจะเป็นแบบนั้นก็ปล่อยมันไปเถอะ ผมเจ็บ แต่เธอมีความสุขก็ดีแล้ว ผมก็หวังว่าเพื่อนของผมนั้นจะรักเธอจากใจจริง แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเอาจิตใจของเธอไปย่ำยีเสียนี่ ผมรักของผมมา 8-9 ปี มาทำให้ดวงใจของผมป่นปี้ได้ เจ็บจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ช่ามันเถอะ ไม่เป็นไร ตอนนี้ปมมีโอกาได้คุยกับเธออีกครั้ง เธอเหมืนมีใจให้ผม แต่บางครั้งเธอบอกกับผมว่าขอตัวไคุยกับคนคุย ผมก็จุกในอกอยู่เหมือนกัน ผมอยากออกจากวงจรนี้แล้วครับ ผมไม่รู้ว่าความรัะกของผมที่ให้เธอ มันอยู่ตรงไหน ส่วนไหนในชีวิตของเธอ หรือเธอไม่เห็นค่ามันเลย เป็นเรื่องที่เศร้าดีครับ พี่ๆคิดว่ายังไงดีครับกับความรัก 8-9ปีนี้
รักคนคนนึงมาตลอด 8-9 ปี เค้าจะมีใครเราไม่เคยสนใจหรอกว่าเรารักเค้า แต่เราได้แต่กอดความเจ็บช้ำตลอดมา ทำไงดี?