สวัสดีค่ะ เนื่องจากกระทู้ก่อนๆที่เราได้เคยตั้งไป ตอนนี้ได้งานแล้วค่ะ เป็นงานขายของในสนามบินค่ะ เพราะเขาต้องมีความปลอดภัยในระดับนึง (หลังจากถ้าได้คนมาเซ็นค้ำ ณ ที่เราไปยื่นสมัคร ยืนยันตัวตน จะมีการเช็คประวัติเราอีกรอบค่ะ ซึ่งสบายใจได้ เราไม่มีประวัติอาชญากรรม เรื่องยา ขโมย จี้ปล้น ค่าใช้จ่ายในการเช็คอยู่ที่110-)
มาเครียดตรงที่ว่า ต้องหาใครมาค้ำประกันเรา ซึ่งเราอยู่ตัวคนเดียวค่ะ (ที่ประกาศรับสมัครงานในเว็บ เขาก็ไม่ได้บอกแค่แรก) พ่อแม่ไม่สามารถมาเซ็นให้ได้ ท่านเดินทางไกลไม่ไหว ผู้สัมภาษณ์บอกเอาคนรู้จักที่น่าเชื่อถือได้ เป็นรองผจก.รึคนรับราชการระดับ c4ขึ้นไป ครู อจ. ตำรวจ ตั้งแต่เราเกิดมาเราไม่ได้รู้จักใครในแวดวงนั้นเลยค่ะ ไม่เคยรู้จักคนระดับนั้นเลย เรารู้จักก็แค่ชาวบ้าน คนเฒ่าคนแก่
ทำไมอุปสรรคมันเยอะจังเลยคะ เราสมัครงานไป40กว่าที่ บางที่ก็ห่างเป็น10กว่าโล เราก็ยอมเดินเท้าไปสมัครงาน(เนื่องจากติดปัญหาเรื่องเงิน) ผลสุดท้ายก็สมัคร สัมภาษณ์ไม่ผ่าน หาทำใกล้ๆที่พัก เขาก็ไม่รับ บางที่ก็บอกจะติดต่อกลับมาก็หาย
งานที่เราสมัครที่ได้ทำในสนามบินนี้ เราต้องไปสมัครงานที่โรงแรมค่ะ ซึ่งอยู่ไกลจากที่พักประมาณ 8โลไป-กลับ แต่ถ้าได้ทำงานคือทำในสนามบินใกล้หอพักเลยค่ะ จึงยอมลงทุนเดินเท้าไปสมัคร แต่ก็มาติดปัญหาเรื่องคนค้ำอีก
เรานึกไม่ออกแล้วค่ะ ชีวิตมืดมน ก็ไม่อยากจะโทษดวงตก รึอะไร เราทำตัวเองก็ไม่ใช่ มันมีปัญหาจริงๆ ถ้าเราไม่เอาตรงนี้ (คนสัมภาษณ์ให้เวลา3วัน ไปหาคนค้ำมาเซ็น) เราต้องหางานไปเรื่อยๆ ไม่รู้อีกเมื่อไหร่ เราเหนื่อย เราท้อ เราอยากตาย แต่ก็ทำไม่ได้ ผู้หญิงตัวคนเดียวทำไมต้องมาแบกรับอะไรขนาดนี้ พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลไป บางทีมองเพดานห้องเพลินๆอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง
ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ จะโทรไปสายด่วนสุขภาพจิต ก็เจอจนท.พูดจาแย่ๆ พูดซ้ำเติม ตอนนี้ค่าเช่าห้องในเดือนที่ใกล้จะได้จ่าย ก็ยอมให้เขาเอาเงินประกันหักไป ที่เหลือก็จ่ายส่วนต่าง แต่ส่วนต่างก็ไม่รู้จะหาจากไหน ออกสิ้นเดือนกะว่าถ้าได้งานทำจะไปหาหอที่ถูกกว่านี้ค่ะ ตอนแรกคิดว่าเอาเงินประกันหอจะได้เก็บไว้ตั้งต้น แต่สุดท้าย ก็ไม่เหลืออะไร
พออะไรเหมือนจะดี แต่ปัญหาก็มีไม่รู้จักจบสิ้น สมัครงาน แต่ต้องไปหาคนค้ำ
มาเครียดตรงที่ว่า ต้องหาใครมาค้ำประกันเรา ซึ่งเราอยู่ตัวคนเดียวค่ะ (ที่ประกาศรับสมัครงานในเว็บ เขาก็ไม่ได้บอกแค่แรก) พ่อแม่ไม่สามารถมาเซ็นให้ได้ ท่านเดินทางไกลไม่ไหว ผู้สัมภาษณ์บอกเอาคนรู้จักที่น่าเชื่อถือได้ เป็นรองผจก.รึคนรับราชการระดับ c4ขึ้นไป ครู อจ. ตำรวจ ตั้งแต่เราเกิดมาเราไม่ได้รู้จักใครในแวดวงนั้นเลยค่ะ ไม่เคยรู้จักคนระดับนั้นเลย เรารู้จักก็แค่ชาวบ้าน คนเฒ่าคนแก่
ทำไมอุปสรรคมันเยอะจังเลยคะ เราสมัครงานไป40กว่าที่ บางที่ก็ห่างเป็น10กว่าโล เราก็ยอมเดินเท้าไปสมัครงาน(เนื่องจากติดปัญหาเรื่องเงิน) ผลสุดท้ายก็สมัคร สัมภาษณ์ไม่ผ่าน หาทำใกล้ๆที่พัก เขาก็ไม่รับ บางที่ก็บอกจะติดต่อกลับมาก็หาย
งานที่เราสมัครที่ได้ทำในสนามบินนี้ เราต้องไปสมัครงานที่โรงแรมค่ะ ซึ่งอยู่ไกลจากที่พักประมาณ 8โลไป-กลับ แต่ถ้าได้ทำงานคือทำในสนามบินใกล้หอพักเลยค่ะ จึงยอมลงทุนเดินเท้าไปสมัคร แต่ก็มาติดปัญหาเรื่องคนค้ำอีก
เรานึกไม่ออกแล้วค่ะ ชีวิตมืดมน ก็ไม่อยากจะโทษดวงตก รึอะไร เราทำตัวเองก็ไม่ใช่ มันมีปัญหาจริงๆ ถ้าเราไม่เอาตรงนี้ (คนสัมภาษณ์ให้เวลา3วัน ไปหาคนค้ำมาเซ็น) เราต้องหางานไปเรื่อยๆ ไม่รู้อีกเมื่อไหร่ เราเหนื่อย เราท้อ เราอยากตาย แต่ก็ทำไม่ได้ ผู้หญิงตัวคนเดียวทำไมต้องมาแบกรับอะไรขนาดนี้ พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลไป บางทีมองเพดานห้องเพลินๆอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง
ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ จะโทรไปสายด่วนสุขภาพจิต ก็เจอจนท.พูดจาแย่ๆ พูดซ้ำเติม ตอนนี้ค่าเช่าห้องในเดือนที่ใกล้จะได้จ่าย ก็ยอมให้เขาเอาเงินประกันหักไป ที่เหลือก็จ่ายส่วนต่าง แต่ส่วนต่างก็ไม่รู้จะหาจากไหน ออกสิ้นเดือนกะว่าถ้าได้งานทำจะไปหาหอที่ถูกกว่านี้ค่ะ ตอนแรกคิดว่าเอาเงินประกันหอจะได้เก็บไว้ตั้งต้น แต่สุดท้าย ก็ไม่เหลืออะไร