พยายามศึกษาหุ้น แต่ไม่รู้จะต้องเริ่มจากตรงไหน อ่านอะไรก็ไม่มีสมาธิ เหมือนมีความเครียดรุมเร้าในสมองตลอดเวลา ทุกวันนี้ผมเป็นผู้ใหญ่วัย30ที่รู้เรื่องน้อยกว่าเด็กประถมอีกมั้งครับ ไม่รู้เรื่องโน่นเรื่องนี้

ผมไม่อยากอยู่แล้วครับ ผมรู้สึกทรมานมากๆกับการที่ต้องอยู่ไปวันๆ ไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำสิ่งที่ชอบ ผมรู้สึกเกรงใจพ่อกับแม่ผมมากๆ คือผมไม่ทำอะไรเลยนอกจากกินนอน ผมท้อมาก ผมเคยมีงานทำแต่ผมก็ดันออกเพราะทนไม่ได

อย่างที่ถามไปเลยค่ะ เป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่เกิด เเล้วก็เป็นคนคลอดก่อนกำหนด นน.เเค่ 7 ขีด เลยต้องเข้าตู้อบ บางวัน บางคืน ก็จะร้องไห้ ตอนดึก ๆ เเล้วก็ วันโกน วันพระ เป็นเวลาประมาณ 6 เดือน เเล้วก็กลับบ้าน

ทำยังไงดี เเฟนติดเหล้าชอบทำร้ายร่างกายเรา ทุกวันนี้มีความสุขบ้างไม่มีบ้าง ทนอยู่ก็เพราะลูก พูดอะไรไม่ได้ ไม่มีใครรับฟังความรู้สึกเราเลย พูดไปก็มีเเต่โดนทุบตีกลับมา เราอยากจะตายๆไปไห้พ้น เราไม่อยากทยอย

เหนื่อยมากๆในแต่ละวัน จนไม่อยากไปรร. ถึงไปก็ต้องอยู่คนเดียว กลับหอมาก็อยู่คนเดียว กินข้าวก็ออกไปกินคนเดียว มันรู้สึกท้อมากๆค่ะ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ในแต่ละวันมันคืออะไร มันไม่มีความสุขเลย อยู่ที่โรงเ

ท้อมากค่ะคนไม่อยู่จุดนี้ไม่มีใครรู้ พอขอความช่วยเหลือถูกมองว่าไม่มีปันญาหาทางออกด้วยตัวเอง ลูก2คน เพิ่งเปิดเรียน ค่าใช้จ่ายเยอะมาก เครียดมาก ทำงานเพื่อให้ลูกได้มีเงินไปกินโรงเรียนทุกวัน บางวันข้าวแทบ

เหมือนทุกวันนี้ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้าย เครียดสะสมมาก อยากหนีไปไกลๆเเบบไม่มีคนเเละไม่มีคนรู้จักอยากหนีความวุ่นวายเเละผู้คนเหมือนทุกคนทำร้ายเราด้วยคำพูด ควรทำไงดีคะขอคำเเนะนำหน่อย หรือจะเเนะนำ รพ.ก้ได้ค่

คือเเบบ ที่ไม่อยากไปเพราะ ที่บ้านมีปัญหาเรื่องหนี้ เราอายุ 12 ปีหน้า 13  เเล้วก็ ท้อ ในเรื่องเรียน ไปโรงเรียนทีไร ก็ร้องไห้ คิดมากทุกที ไป ร.ร ครูก็ล้อชื่อ พ่อเเม่ ไปร.ร เพื่อนก็เเกล้ง

เราเพิ่งโดนรุมตบจากคนในห้องเรียนมาค่ะ คือเราเคยอยู่กับนั้นเเล้วตอนนี้เราไม่ได้อยู่กับพวกเขาเเล้ว เเต่เราเคยโดนพวกเขาเเซะเเละรุมด่าต่างๆนาๆขู่ว่าจะมาตบเราก่อนหน้านี้อยู่เเล้วด้วยมาบูลลี่หน้าตาเราว่าเป็