สวัสดีครับ เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ หลายคนอาจมองว่าผมเป็นคนชั่วก็ได้ แต่ผมจะเล่าที่มาที่ไปว่า ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้

ขอบอกก่อนว่า ผมเป็นผู้ชายอายุ 27 ปี ทำงานแล้ว และกำลังศึกษาปริญญาตรีใบที่สอง (เรียนภาคค่ำ เรียนไปทำงานไป) ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งใน กทม ปัจจุบันผมคบหาอยู่กับ น.ส. A มาเป็นเวลา 3 เดือนแล้ว A เป็นคนมีการศึกษา จบปริญญาโทจากเมืองนอก ปัจจุบันทำงานบริษัทเอกชน (แต่ work from home เป็นส่วนใหญ่)

ความจริงแล้ว A เป็นคนที่ดีมาก นิสัยดีทุกอย่าง ไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับ A คือ A เป็นคนที่ชอบอยู่บ้าน แล้วไม่ค่อยชอบไปเที่ยวไหน ความจริงก่อนจะคบกันไม่มีการพูดถึงประเด็นนี้มาก่อน มีแค่ประเด็นว่าเราจะไม่มีอะไรกันก่อนแต่งงานเท่านั้น ซึ่งผมก็เข้าใจแล้วก็รับได้ในจุดนี้ แม้ว่าผมจะเคยมีแฟนเก่ามาคนนึง แล้วก็เคยมีอะไรกับแฟนเก่าแล้วก็ตาม แต่ผมก็เข้าใจแล้วก็ไม่อยากบังคับจิตใจ A เพราะ Sex มันไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับความรัก

แต่พอตกลงเป็นแฟนกันแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นคือ A บอกผมว่า ขอเจอกันเดือนละครั้งได้ไหม เพราะว่าเค้าอยากเก็บเงิน ไม่อยากใช้เงินฟุ่มเฟือย ซึ่งผมก็เถียงเค้าไม่ออกเหมือนกัน แต่ความจริงผมเคยแอบคำนวณเงินเดือนของเค้า จากการประมาณการณ์ค่านายหน้าต่อจำนวนลูกค้า จำนวน 5000 บาทต่อหัว รวมกับเงินเดือนขั้นต่ำของบริษัทเอกชน ผมคาดการณ์ว่า A จะต้องมีเงินเดือนไม่ต่ำกว่า 8 หมื่นบาท
ในขณะที่การเที่ยว 1 ครั้ง เสียเงินแค่ครั้งละ 1 พันบาท ถ้ามาเจอกันอาทิตย์ละครั้ง 1 เดือนก็จะเสียเงินประมาณ 4 พันบาท

แต่ผมก็อดทนมาตลอด แล้วคิดอยู่เสมอว่า ผมจะต้องผ่านมันไปให้ได้เพื่อ A ตอนแรกที่ตอบตกลงว่าจะเจอกันเดือนละ 1 ครั้ง ผมคิดว่าผมจะรับกับความรู้สึกนี้ได้ (เพราะไม่เคยมีประสบการณ์ที่คบกับแฟนแล้วเจอกันน้อยๆ) แต่พอคบไปสักพัก ผมกลับรู้สึกเหงามากจนจะเป็นซึมเศร้าไปเลย แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนเดียวบนโลกตลอดเวลา

ผมพยายามคิด หาวิธีที่จะหาเงินให้ได้ภายใน 3 ปี เพื่อสร้างบ้านเดี่ยวได้ 1 หลังโดยที่ไม่ผ่อน เพราะ A บอกว่าไม่อยากให้เราเป็นหนี้ และตอนที่พ่อแม่ของ A แต่งงานกัน พ่อเค้ามีบ้านมีรถทุกอย่างพร้อมสำหรับแม่ของ A แล้ว A เค้าก็เลยอยากให้เราพร้อมสำหรับเค้าเหมือนกัน แต่ยิ่งคิด ยิ่งหาวิธีอย่างไร ผมก็รู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อย ในขณะที่หันซ้ายหันขวา ผมไม่เจอใครเลย มันทำให้ผมรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นอย่างมาก

วันหนึ่ง A มาบอกผมว่า เค้ากำลังจะขอทุนไปเรียนต่อด้านภาษาที่เมืองนอก ถ้าเค้าได้ทุนเค้าจะต้องไปอยู่ต่างประเทศอีก 1 ปี ผมเลยรู้สึกว่า เจอกันเดือนละครั้งมันก็น้อยอยู่แล้ว เรายังจะต้องไม่เจอกันอีก 1 ปีเลยเหรอ แต่ผมก็ไม่อยากขัดขวางเส้นทางชีวิตของเค้า อยากให้เค้าได้ดี

แต่จุดพลิกผันความรู้สึกผมมันเริ่มจาก…..!!!!

อย่างที่ผมบอกว่า ผมกำลังศึกษาปริญญาตรีใบที่สองอยู่ ในรุ่นของผมมีเพื่อนร่วมรุ่นประมาณ 130 กว่าคน มีอยู่วันนึง คณะของผมเค้าจัดงานเลี้ยงรุ่นที่ต่างจังหวัด 3 วัน 2 คืน ผมก็ไปงานกับเค้าด้วย ในงานเลี้ยงคืนที่ 2 เพื่อนในรุ่นมีการนำเหล้ามาดื่มกินกัน ผมก็ดื่มไปพอสมควร ระหว่างนั้นมีเพื่อนต่างโต๊ะมาชวนคุยทำความรู้จักหลายคน หนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงชื่อ B มาร่วมวงคุยด้วย ผมก็ไปทำความรู้จักกับเพื่อนกลุ่มใหม่ รวมทั้ง B ด้วย

ผ่านไปสักพักผมเริ่มเมา ผมก็หลบออกมานอกงานมา เจอกับ B นั่งอยู่คนเดียวข้างนอก ผมก็เลยชวนคุย สักพักเรื่องส่วนตัวของผม (รวมทั้งปัญหาของผมและA) ก็พรั่งพรูออกมาจากปากผมจนหมดสิ้น (ด้วยฤทธิ์ของสุรา 555+) คุยไปคุยมา ด้วยความเมา ผมกับ B ก็ชวนกันไปสร่างเมากันในห้องพักของผม (จำไม่ได้ว่าใครชวนใครก่อน แต่ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ไหวจริงๆ) พอถึงห้องแล้ว สิ่งที่ผมจำได้ คือ ผมกับ B นอนกอดจูบกันบนเตียง แต่ไม่ได้มีอะไรกัน เพราะผมกับ B รู้ดีว่า ผมมีแฟนคือ A อยู่แล้ว

พอหายเมา ผมยอมรับว่าตกใจกับตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรลงไป แต่ผมกับ B ก็แยกจากกันโดยที่ตกลงกันว่าจะไม่บอกให้ใครรู้เรื่องนี้ หลังจากนั้นผมก็แทบไม่กล้าคุยกับ B อีกเลย

พอกลับมา ผมก็มาทำงานจันทร์-ศุกร์ ตามปกติ แต่ผมก็ยังคิดถึง A อยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าจะคุยไลน์กันทุกวัน แต่ก็ได้แค่แชท ไม่ได้คอลหากันเลยเพราะ A เป็นคนไม่ชอบคอล สะดวกใจที่จะแชทมากกว่า และเนื่องจาก A เป็นคนที่นอนเร็วมาก ประมาณ 1 ทุ่ม-2 ทุ่ม แต่ผมเป็นโรคนอนไม่หลับและผมก็เป็นซึมเศร้าอ่อนๆอยู่แล้ว ช่วงเวลาส่วนใหญ่ที่ผมจะอารมณ์ดิ่งก็มักจะเป็นช่วงดึกๆนี่แหละเป็นแบบนี้ทุกวัน แล้วก็จะคิดถึงเรื่องของ A กับเรื่องวางแผนหาเงินในอนาคตซ้ำไปซ้ำมา ผมจะหาเงินอย่างไรให้ได้สิบล้าน เพื่อซื้อบ้านภายในอายุ 30

อยู่มาคืนนึง ผมอารมณ์ดิ่งมากจนทนไม่ได้ แต่ไม่รู้จะพูดกับใคร ผมเลยแชร์แคปชั้นเศร้าๆลงใน ig story สักพักนึง ก็มีคนคนนึง reply story ของผมมา แต่คนนั้นไม่ใช่ A แต่เป็น B

B ถามผมว่าเป็นอะไร ผมก็เล่าความรู้สึกของผมให้ฟัง เค้าก็พิมข้อความตอบกลับมายืดยาว เป็นทั้งทฤษฎีและแนวทางปฏิบัติที่ทำให้ผมกับ A สามารถอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมากขึ้น ผมก็สนทนากับ B ไปเรื่อยๆ

ไปๆมาๆ ก็กลายเป็นการคุยเรื่องเบาๆ สัพเพเหระ เรื่องสนุกสนาน แล้วก็คุยกันทุกวันมากขึ้น สุดท้ายแล้ว B เค้ารู้ว่าผมซึมเศร้าทุกคืน อารมณ์ดิ่ง เค้าก็เลยขอมาอยู่เป็นเพื่อนกับผมทุกคืนที่เค้าจะมาได้ ผมก็ยอมให้เค้ามา

แต่บอกไว้ก่อนว่า ตอนที่ได้อยู่ด้วยกันนั้น ผมกับ B ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเกินเลย เพราะผมมีแฟนคือ A อยู่แล้ว ซึ่ง B เค้าจะย้ำอยู่ตลอดว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ เพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว เราอยู่ในสถานะอะไรกันก็ไม่รู้

แต่หลังจากนั้น ผมก็ดีขึ้น หายซึมเศร้าเพราะว่าไม่ได้อยู่เหงาคนเดียว B เค้าก็มาช่วยจัดห้อง ทำความสะอาด ซักผ้า เปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ผมทุกอย่าง ซื้อขนม หรือข้างของเครื่องใช้มาไว้สำหรับห้องผม พาผมหาร้านอาหารข้างทางถูกๆกิน พาไปเดินชมร้านขายของข้างทาง

B บอกผมว่าไม่ต้องพาเค้าไปกินร้านอาหารแพงๆก็ได้ พาไปกินร้านถูกๆนี่แหละ จะได้ช่วยคนหาเช้ากินค่ำ พอผมฟังแล้ว ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนจิตใจดีมาก แล้วผมก็ยอมรับว่าผมชอบ B มากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนเป็นทั้งแม่ ทั้งพี่สาว หรือเป็นอย่างอื่นด้วยผมก็ไม่รู้ B มาอยู่กับผมได้ 2 คืนแล้ว (แต่ไม่ได้ 2 คืนติดต่อกันนะ เค้ามาเฉพาะวันที่เค้าจะมาได้)

แต่ปัญหาก็คือ ผมเป็นแฟนกับ A อยู่ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมจะจัดการกับปัญหานี้ยังไง ความจริง A ไม่ใช่คนไม่ดีเลย แล้วเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เพียงแต่แนวทางการดำเนินชีวิต การทำงาน มันเป็นคนละเส้นทาง และเป็นอุปสรรคต่อชีวิตการเป็นแฟนกับผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะต้องทำยังไง ต่อให้ผมไม่เจอกับ B ผมก็น่าจะไปไม่รอดกับ A อยู่ดี  ถ้า A บอกว่า เจอกันเดือนละ 1 ครั้ง แต่อยากจะแต่งงานตอน 30 เหลือเวลาอีก 3 ปี แปลว่าต้องเจอกัน 12เดือน x 3 ปี 36 ครั้ง แล้วแต่งงานกันเลย  อีกทั้งผมจะทำยังไงให้ได้เงิน 10 ล้านเพื่อสร้างบ้าน (โดยไม่ผ่อน) เป็นเวลา 3 ปี

เพื่อนๆช่วยชี้แนะได้มั้ยครับ ว่าเรื่องนี้ผมต้องเอายังไงต่อ แล้วถ้าผมจะต้องบอกเลิกกับ A ผมต้องทำยังไงครับ ให้เค้าไม่เสียใจ เพราะเอาจริงๆเค้าก็ไม่เคยทำไม่ดีกับผมเลย เพียงแต่อาจมีเวลาให้ผม จนผมเริ่มรู้สึกแบบเพื่อนกับเค้าเท่านั้นครับ

ขอบคุณล่วงหน้าครับ