สวัสดีครับ ผมปลื้ม อายุ19-20 เร็วๆนี้
ผมเกิดมาในครอบครับที่ยากจนแต่ผมก็มีบ้านอยู่ในวัยเด็ก
มีบ้านที่มีหลังคาเป็นสังกะสี กำแพงอิฐที่ไม่ได้ฉาบ ผมโตมากับบ้านหลังนั่นมาตั่งแต่เกิดยัน ป.1 ผมก็ได้ย้ายมาบ้านปัจจุบัน มันเป็นบ้านที่พูดได้ว่าสำหรับคนพอมีพอกินประมาณนั่น ผมโตมาโดยที่ตาและยายเป็นคนเลี้ยงแต่พ่อแม่ผมก็มีนะแค่ตอนนั่นพ่อกับแม่ผมทำงานไกลแค่นั่นเอง ผมออกจะเป็นเด็กเงียบๆไม่ชอบการเรียน ผมโดนตีทุกวันเพราะผมไม่ไปเรียน ครั้งหนึ่งผมเคยโดนมัดแขนขาจับขึ้นรถไปโรงเรียนด้วยล่ะ 555 คิดแล้วก็ขำ แต่ผมก็เรียนจบ ป.6 มาได้นะ
ผมเข้าเรียนต่อในโรงเรียน มัธยมแถวบ้าน ต้อนนั่นผมก็ไม่ได้ตั่งใจเรียนสักเท่าไหร่หลอก ตอนนั่นพ่อกับแม่ผมย้ายกลับมาแล้ว พวกท่านมาอยู่กับยายผมสร้างบ้านติดกันเลย ผมก็เลยมาอยู่กับพ่อแม่แล้ว มันก็ปกตินะ จนกระทั่งผมเกเรไม่ไปเรียน
ผมลาออกตอน ม.2 เทอม 1 นี้แค่เริ่มต้นหลังจากนี้ของจริง
ผมออกมาช่วยพ่อทำงานอยู่ที่บ้านได้สัก 1 ปีล่ะมังแบบว่าผมอยู่แต่บ้านทำงานออกไปชื้ออะไรกินแค่วันล่ะรอบมั่งตอนนั่นผมไม่มีเพื่อน ทำงานเสร็จก็แค่นอน พ่อผมเค้าไห้ตังผมกินวันล่ะ 40 บ. มั่งตอนนั่น หลังจากหนึ่งปีที่ผมอยู่แต่บ้าน
ผมได้ออกมาทำงานกับพ่อล่ะ ผมยังไม่ได้บอกล่ะสิว่าพ่อผมทำงานอะไร พ่อผมขายพวงมาลัยล่ะ แบบตามสี่แยกไรงี้
มันโคตรร้อนเลย ผมเจอผมหลายประเภทเลย ทั่งคนหัวร้อน
คนใจดี และ คนมีอำนาจบ้างครั่งก็เคยเจอนะ ผมได้ยินพ่อผมบ่นว่าปวดขาหลายครั้งเลยล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรในตอนนั่นอะนะ ผมขายได้อยู่ 2 ปีกว่ามั่ง ผมก็ทะเลาะกับพ่อ ผมก็เลย
ไม่ได้ช่วยธุรกิจครอบครัวตั่งแต่วันนั่นล่ะ ปัจจุบันผมทำงานขนส่งอาหารล่ะ เจ้าดังๆในไทยนั่นแหละ มันเป็งานที่ผมชอบมากเลย แล้วผมก็เรียน กศน. ไปด้วย ตอนจบ.ต้นแล้ว แต่รอมาหายเดือนแล้วยังไม่ได้วุฒิเลย
หลังๆมางานขนส่งมันเริ่มได้เงินน้อยแล้วผมก็คิดจะเปลี่ยนงานอยู่นะแต่ไม่มีไห้เลือกมากนักแถวนี้ผมก็เลยยังทำไปเลื่อยๆ มันอิสระดีผมชอบ ผมยังไม่ได้คิดจะกลับไปขายมาลัยเลยสักนิด แต่เมื่อหลายวันก่อนผมได้คุยกับยาย ยายถามว่าไม่คิดจะกลับมาขายมาลัยเหรอจะรอไห้พ่อง้อไปถึงใหน ผมนี้จุกอกเลยครับ ความรู้สึกผิดมันใหลเข้ามา ยายบอกพ่อปวดขามากบ่นทุกวัน จะทำได้ถึงวันใหนไม่รู้ ผมก็ได้แค่ตอบไปว่าผมชอบอิสระ ผมจะรอหลังจากการเกณฑ์ทหาร
ผมจะกลับมาทำ ในใจลึกๆผมไม่อย่ากทำเลย ผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปเลยไม่เที่ยวกลางคืนไม่ติดเพื่อนไม่ติดเกม ตอนนี้ผมกำลังคิดผมจะเกณฑ์ทหารในอีกไม่กี่เดือน ผมโดนทหารผมก็คงต่อนายสิบแต่ถ้าผมรอดก็คงบวช แล้วก็คงต้องทิ้งอิสระไปครับ และ ต้องทิ้งเพื่อนและคนรู้จักหลายๆคนในชีวิตไปครับ
( กระทู้นี้ผมเขียนมาตอนผมอายุแค่19หลายๆอย่างมันอาจเปลี่ยนแปลงในอนาคต ใครจะไปรู้ถึงไม่มีคนอ่านแต่ก็หวังว่ามันจะอยู่ไห้ผมกลับมาอ่านในต้อนแก่นะ555 )
กระทู้ที่ไม่มีไรมากแค่เด็ก19 ที่บ่นเกี่ยวกับชีวิตตัวเอง ขอบคุณครับ ล่าก่อน
อย่างน้อยผมก็เคยได้อิสระแต่บ้างคนเกิดมาไม่เคยได้เลย
ผมต้องเลือกระหว่างอิสระกับธุรกิจครอบครัว
ผมเกิดมาในครอบครับที่ยากจนแต่ผมก็มีบ้านอยู่ในวัยเด็ก
มีบ้านที่มีหลังคาเป็นสังกะสี กำแพงอิฐที่ไม่ได้ฉาบ ผมโตมากับบ้านหลังนั่นมาตั่งแต่เกิดยัน ป.1 ผมก็ได้ย้ายมาบ้านปัจจุบัน มันเป็นบ้านที่พูดได้ว่าสำหรับคนพอมีพอกินประมาณนั่น ผมโตมาโดยที่ตาและยายเป็นคนเลี้ยงแต่พ่อแม่ผมก็มีนะแค่ตอนนั่นพ่อกับแม่ผมทำงานไกลแค่นั่นเอง ผมออกจะเป็นเด็กเงียบๆไม่ชอบการเรียน ผมโดนตีทุกวันเพราะผมไม่ไปเรียน ครั้งหนึ่งผมเคยโดนมัดแขนขาจับขึ้นรถไปโรงเรียนด้วยล่ะ 555 คิดแล้วก็ขำ แต่ผมก็เรียนจบ ป.6 มาได้นะ
ผมเข้าเรียนต่อในโรงเรียน มัธยมแถวบ้าน ต้อนนั่นผมก็ไม่ได้ตั่งใจเรียนสักเท่าไหร่หลอก ตอนนั่นพ่อกับแม่ผมย้ายกลับมาแล้ว พวกท่านมาอยู่กับยายผมสร้างบ้านติดกันเลย ผมก็เลยมาอยู่กับพ่อแม่แล้ว มันก็ปกตินะ จนกระทั่งผมเกเรไม่ไปเรียน
ผมลาออกตอน ม.2 เทอม 1 นี้แค่เริ่มต้นหลังจากนี้ของจริง
ผมออกมาช่วยพ่อทำงานอยู่ที่บ้านได้สัก 1 ปีล่ะมังแบบว่าผมอยู่แต่บ้านทำงานออกไปชื้ออะไรกินแค่วันล่ะรอบมั่งตอนนั่นผมไม่มีเพื่อน ทำงานเสร็จก็แค่นอน พ่อผมเค้าไห้ตังผมกินวันล่ะ 40 บ. มั่งตอนนั่น หลังจากหนึ่งปีที่ผมอยู่แต่บ้าน
ผมได้ออกมาทำงานกับพ่อล่ะ ผมยังไม่ได้บอกล่ะสิว่าพ่อผมทำงานอะไร พ่อผมขายพวงมาลัยล่ะ แบบตามสี่แยกไรงี้
มันโคตรร้อนเลย ผมเจอผมหลายประเภทเลย ทั่งคนหัวร้อน
คนใจดี และ คนมีอำนาจบ้างครั่งก็เคยเจอนะ ผมได้ยินพ่อผมบ่นว่าปวดขาหลายครั้งเลยล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรในตอนนั่นอะนะ ผมขายได้อยู่ 2 ปีกว่ามั่ง ผมก็ทะเลาะกับพ่อ ผมก็เลย
ไม่ได้ช่วยธุรกิจครอบครัวตั่งแต่วันนั่นล่ะ ปัจจุบันผมทำงานขนส่งอาหารล่ะ เจ้าดังๆในไทยนั่นแหละ มันเป็งานที่ผมชอบมากเลย แล้วผมก็เรียน กศน. ไปด้วย ตอนจบ.ต้นแล้ว แต่รอมาหายเดือนแล้วยังไม่ได้วุฒิเลย
หลังๆมางานขนส่งมันเริ่มได้เงินน้อยแล้วผมก็คิดจะเปลี่ยนงานอยู่นะแต่ไม่มีไห้เลือกมากนักแถวนี้ผมก็เลยยังทำไปเลื่อยๆ มันอิสระดีผมชอบ ผมยังไม่ได้คิดจะกลับไปขายมาลัยเลยสักนิด แต่เมื่อหลายวันก่อนผมได้คุยกับยาย ยายถามว่าไม่คิดจะกลับมาขายมาลัยเหรอจะรอไห้พ่อง้อไปถึงใหน ผมนี้จุกอกเลยครับ ความรู้สึกผิดมันใหลเข้ามา ยายบอกพ่อปวดขามากบ่นทุกวัน จะทำได้ถึงวันใหนไม่รู้ ผมก็ได้แค่ตอบไปว่าผมชอบอิสระ ผมจะรอหลังจากการเกณฑ์ทหาร
ผมจะกลับมาทำ ในใจลึกๆผมไม่อย่ากทำเลย ผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปเลยไม่เที่ยวกลางคืนไม่ติดเพื่อนไม่ติดเกม ตอนนี้ผมกำลังคิดผมจะเกณฑ์ทหารในอีกไม่กี่เดือน ผมโดนทหารผมก็คงต่อนายสิบแต่ถ้าผมรอดก็คงบวช แล้วก็คงต้องทิ้งอิสระไปครับ และ ต้องทิ้งเพื่อนและคนรู้จักหลายๆคนในชีวิตไปครับ
( กระทู้นี้ผมเขียนมาตอนผมอายุแค่19หลายๆอย่างมันอาจเปลี่ยนแปลงในอนาคต ใครจะไปรู้ถึงไม่มีคนอ่านแต่ก็หวังว่ามันจะอยู่ไห้ผมกลับมาอ่านในต้อนแก่นะ555 )
กระทู้ที่ไม่มีไรมากแค่เด็ก19 ที่บ่นเกี่ยวกับชีวิตตัวเอง ขอบคุณครับ ล่าก่อน
อย่างน้อยผมก็เคยได้อิสระแต่บ้างคนเกิดมาไม่เคยได้เลย