ความอาฆาตพยาบาทเป็นเหตุสบช่องให้เกิดกำลังใจ

ช่วงนี้ทำงานไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม ตอนแรกก็รู้ลมหายใจไปตามเคยชิน สักครู่เดียวก็เลิกรู้ลมหายใจไป ไปรู้สึกทั้งกายใจแทน ร่างกายทำงานตามปกติ ใจก็ทำงานของมันตามปกติ รวมๆรู้สึกว่ามีชีวิตอยู่นะ แปรปรวนทั้งกายลงสู่ใจ แปรปรวนทั้งใจลงสู่กาย อาการรู้ความแปรปรวนเช่นนี้อุปมาคล้ายๆ ปลายกิ่งไม้แตะผิวน้ำเป็นระยะๆ ปลายกิ่งไม้ไม่จมลง ไม่ลอยออก แตะแล้วดับ เห็นแต่ความกระเพื่อม เมื่อกายเหนื่อยล้า ก็อาศัยการรู้แบบแตะผิวน้ำนั้นผลักดันให้ทำงานไปตามกิจหน้าที่ให้แล้วเสร็จ คล้ายๆอาการ ๆๆ ไปทีละนิด ใจทีนึงความเหนื่อยก็บรรเทาลงบ้าง มีใจฮึกเหิมไม่ท้อถอยแม้จะเหนื่อยแสนสาหัสก็ตาม แต่เสร็จแล้วก็คือเสร็จ ไม่ยินดีเมื่อทำเสร็จ ไม่โทษตัวเองเมื่อทำไม่เสร็จ ไม่ค้างคาใจ

ปล.1ในแต่ละวันจิตจะเกิดอกุศลอยู่บ่อยครั้ง เช่นผมยินดีในการแตกความสามัคคี ก็ใช้โอกาสนี้มองเห็นคุณของความสามัคคีของหมู่คณะในการทำงานเป็นทีม 

ปล.2 รบกวนสหธรรมิกแนะนำการปฏิบัติเพิ่มเติมด้วยครับ ขอบพระคุณครับ