เหนื่อยแค่ไหนก็ทำได้แค่ " ทน "

กระทู้นี้เป็นเพียงแค่เรื่องเล่าที่แต่งขึ้นมาอีกทีค่ะ

ขอให้สนุกนะคะ...

" ไม่เป็นไรนะ ทนอีกแค่นิดเดียว... เดี๋ยวมันก็ผ่านไป " คำพูดนี้ออกมาจากปากผู้เป็นแม่ของเด็กหญิงตัวเล็กคนนึง
เด็กหญิงตัวน้อยที่อายุได้ซัก 12 ปี กำลังร้องไห้กับความโง่เง่าของตนเอง ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่กันแล้วที่เธอร้องไห้ออกมา หลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปเช็ดหน้าแล้วล้างหน้าล้างน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าของเธอ 
" เป็นอะไรรึเปล่า? " เสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้น เธอหันหลังกลับไป " ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนอนซักแปบก็หายแล้ว " แล้วเธอก็เข้าห้องนอนไปปิดประตูห้องเบาๆ ' แค่นอนให้ลืมๆมันไป พรุ่งนี้เช้าก็ค่อยยิ้มออกมาใหม่ ' 

มันเป็นแบบนี้... ซ้ำวนๆไป.. ทุกวัน... ทุกๆวัน

. . .

' ต้องทนอีกเท่าไหร่ '

เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้า เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับลูบหัวน้องหมาที่รักของเธอ... ตอนนี้เธออายุได้ 18 ปี อีกปีเดียวที่เธอจะต้องขึ้นไปมหาลัย ถ้าเป็นเด็กคนอื่นๆก็คงเตรียมสอบเข้ากันให้วุ่น " วันนี้ต้องทนไปอีกเท่าไหร่กันนะ... " เด็กสาวบ่นพึมพำกับตนเอง ก่อนจะมีคนมาเปิดประตูห้องนอนที่เดิมทีก็ไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก " จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ วันนี้ต้องไปเรียนนะ! " เธอเลือกที่จะเมินเฉยกับคำพูดเหล่านั้นและทำเป็นว่ากำลังหลับอยู่ " นี่ไง ตอนเวลาให้นอนไม่นอน แล้วก็มานอนตื่นสายแบบนี้ไง " เธอยังคงเงียบต่อไป แล้วก็มีคนมาดึงแขนของเธอให้ลุกขึ้นมา เธอก็ลุกแต่โดยดี... วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน... ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย เธอรู้สึกว่าไปโรงเรียนอยู่กับเพื่อนยังดีกว่ากลับมาบ้านแล้วเจออะไรแบบนี้ทุกวันซะอีก อยากจะหนี อยากหลบ อยากจะร้องไห้ได้อย่างเต็มที่ แต่ก็ทำไม่ได้.... ทุกครั้งที่เธออยากขังตัวเองไว้ในห้องเฉยๆ ร้องไห้ระบายความรู้สึกของตน ก็จะมีเสียงกุญแจมาไขลูกบิดประตูของเธอ เพื่อจะถามว่า' เป็นอะไร ' คนอื่นๆคงจะดีใจที่มีคนมาคอยห่วงใยว่าเราเป็นอะไร แต่สำหรับเธอแล้ว... จะให้พูดออกไปได้ยังไงล่ะ... ว่าเป็นเพราะพวกคุณที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ 

ย้อนกลับไปตอนสมัยวันมัธยมต้น เธอกลับมาพร้อมน้ำตา เธอหวังว่าพวกเขาจะเข้ามาโอบกอดและปลอบประโลมให้กับเธอในตอนนี้ แต่สิ่งที่เธอได้ยินคือ.. " นี่ไง ทำตัวเองทั้งนั้น กดดันตัวเองจนเป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะหายซักทีล่ะ? " เธอทำได้แค่ร้องไห้แล้วฝืนที่จะยิ้มออกมาแล้วไม่พูดอะไร..

ถึงตอนนี้.. ฉันก็ไม่สามารถยิ้มได้ทั้งกายและใจอีกแล้ว มันก็แค่...ทน และ ฝืน เท่านั้น... เมื่อไหร่มันจะจบลงกันนะ? เธอหลับตาลงอย่างช้าๆและหวังว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก...