กระทู้บันทึกความทรงจำขนาดยาว เขียนสดๆ สำนวนภาษาอาจจะขาดความละมุนไปบ้าง แต่ได้อารมณ์สดใหม่แน่นวล

เริ่มเข้าวงการ

ตั้งแต่จำความได้ ที่บ้านผมเลี้ยงหมามาตลอด
ความรู้สึกกับแมวคือเฉยๆ ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียด แค่ชอบหมามากกว่า
.
หลังจากทำงาน ซื้อบ้าน แถวบ้านที่ซื้อก็มักจะมีแมวจรผ่านมาบ่อยๆ
พอดีที่บ้านหมักเศษอาหารทำปุ๋ย เพื่อปลูกผักด้วย ก็มักจะมีแมวจรมาคุ้ยอาหารกินแต่ไม่ได้อยู่ประจำ
.
จนมีวันนึงในปี 2016 / 2559 (จำได้เพราะโพสต์ลงเฟซบุ๊ค)
แม่แมวดำมาลูกสีดำสนิท เหมือนจะมาอยู่ประจำ นั่งๆนอนๆในรั้วบ้านผมนี่แหละ แต่ไม่ให้จับ ไม่ให้เข้าใกล้
ด้วยความที่เห็นลูกยังเล็ก ที่บ้านเลยเทข้าวใส่จานให้ 2 แม่ลูกคู่นี้ไว้กิน
.
ตั้งชื่อว่า ดำแบ็ก ย้ำว่าจับไม่ได้ เข้าใกล้ไม่ได้ วิ่งหนี มีความเป็นแมวจรสูงมาก

.
ต่อมาแม่มันหายไป เหลือแต่ดำแบ็กที่เริ่มเป็นหนุ่ม
ผมไปยืมกรงดักแมวของเพื่อนมาจับมันไปฉีดวัคซีน ตอนนั้นไม่มีความรู้ว่าแมวตัวผู้ต้องทำหมัน ไม่งั้นมันจะไปที่อื่น
ก็เลยไม่ได้ทำหม้น

.
ดำแบ็กอยู่บ้านผมเกือบปี ก็หายไป แต่ก่อนที่มันจะไป มันไปพาสาวมาอยู่ที่บ้านตัวนึง
สีขาวแซมดำ ตาสีฟ้าสวย ชื่อสโนว์ไวท์

ด้วยนิสัยแมวตัวเมีย สโนไวท์อยู่ติดบ้าน ไม่ค่อยไปเที่ยวไหน ยอมให้จับได้
ผมก็เลี้ยงเหมือนเดิม คือเลี้ยงปล่อย ให้กินอาหารแมวราคาถูกๆ พาไปทำหมัน ทำวัคซีน
.
ตัวนี้อยู่กับเรา 3 ปี ก็ตายไปด้วยอาการลิวคีเมียกำเริบ ค่าไตไม่ดีด้วย หมอบอกว่าน่าจะมาจากอาหาร
ตอนนั้นรู้สึกผิดมากที่ซื้ออาหารถูกๆมาให้มันกิน
ไปซื้ออาหารแพงๆมาให้กิน มันก็ไม่ยอมกิน ต้องเอามาผสมๆถึงจะกิน
.
แต่ก็สายไปแล้ว ตอนมันตาย ที่บ้านเสียใจมาก
ตั้งใจไว้เหมือนตอนที่หมาตัวสุดท้ายที่เลี้ยงตาย คือ จะไม่เลี้ยงอะไรอีกแล้ว
(เหมือนตอนเมาเหล้าแล้วอ้วกอ่ะแหละ จะไม่กินเหล้าอีกแล้ว 5555)
.
จบภาคแรก
หมายเหตุ ชื่อกระทู้ได้รับแรกบันดาลใจจากหนังสือวรรณกรรมเยาวชนที่เคยอ่านสมัยเด็กๆ สนุกมากนะเรื่องนี้

เดี๋ยวมาต่อครับ